Hs12

Ja, het gaat gebeuren. Hier en nu. Ik voel Calebs lippen op de mijne en sla mijn armen om hem heen. Dit mag van mij eeuwen duren, dit gevoel wil ik nooit meer kwijt. Dan trekt, voor mijn gevoel veel te snel, Caleb zijn hoofd terug. Ik heb niet de neiging om hem te bijten. OVERWINNING OP HET VAMPIER ZIJN!!!!! "Zijn je...?" zegt Caleb als hij naar zijn eigen hoektanden wijst. "Nee, nee!!!" roep ik blij uit en ik ren de zee in. "Kom je ook of blijf je daar zitten?" roep ik en Caleb staat langzaam om. Hij rent op de zee af en wil me natspetteren als ik onder water duik. "Dat is oneerlijk." zegt hij. Ik kom boven en gooi water in zijn gezicht. Dat is het teken voor een wateroorlog!

Na een paar uur lopen we uiterlijk en kletsnat terug naar de rest. We lopen de woonkamer binnen en iedereen kijkt ons verbaasd aan. "Hoe kan het dat jullie zo nat zijn?" vraagt Nathan. "We hebben een klein watergevechtje gehad." zeg ik lachend. "En met klein bedoel ik een wateroorlog." voeg ik eraan toe. De rest kijk ons aan met zo'n ben-je-serieus-en-niet-te-oud-voor-een-watergevecht blik. Ik krijg de slappe lach en terwijl ik de gang oploop roep ik "ik zie jullie morgen op de training!"

Als ik net mijn pyjama aanheb word er geklopt. "Wie is daar?!?" roep ik door de deur heen. "Caleb." hoor ik terug en natuurlijk antwoord ik meteen: "binnen!" De deur gaat open en Caleb komt naar binnen. Hij kijkt om zich heen en zegt "kunnen jullie misschien eens bij mij komen opruimen." "Eerst moet deze kamer nog." zeg ik wijzend op wat boeken die her en der verspreid liggen en twee wasmanden. "Tegenover mijn kamer is dit super netjes." zegt Caleb en ik schiet in de lach. "Tegenover hoe het hier normaal is is het hier rommelig." zeg ik nog steeds lachend. Ik ga liggen en kijk naar het plafond. "Waar denk je aan?" vraagt Caleb. "Ik heb eigenlijk geen idee." zeg ik en Caleb ploft op z'n rug naast me neer. Dan draaien we beiden een kwartslag en slaat een arm om me heen. Ik weet zeker dat als ik geen vampier was geweest ik nu zeker super vast had geslapen en als ik de wens niet had gedaan was Caleb nu een vampier.

De volgende ochtend ligt Caleb nog steeds naast mij, hij slaapt nu wel maar hij is gebleven. Celia wou een foto maken maar toen ze zag dat ik nog wakker was liet ze het. Ik sta op en kijk op de wekker, half zeven. Ik loop naar de badkamer en kleed me om. "Jij bent vroeg wakker." zegt Caleb als ik uit de badkamer kom. "Sorry, ik wou je niet wekken." zeg ik. "Het geeft niet, anders was ik zo toch wel wakker geworden." zegt hij en hij gaat zitten. "Ik ga alvast ontbijt maken." zeg ik en ik loop de deur uit. "Ik kom zo, ik kleed me eerst even om." zegt Caleb en hij loopt de gang op.

En inderdaad, ik ben net eieren met spek aan het maken als Caleb de keuken binnenkomt. "De managers hebben ook een dag vrij genomen volgens mij." zegt hij terwijl hij om zich heen kijkt. "Celia is as rond vier uur gaan slapen, ze wou een foto van ons maken maar omdat ik niet ging slapen durfde ze niet." zeg ik lachend. "Oké, maar kun jij mij ook een eitje maken. Als ik het doe kunnen we allemaal maken dat we wegkomen want dan verbranden we allemaal." "Oké." zeg ik lachend en ik zet nog een pan op het vuur.

Even later zitten ik en Caleb naast elkaar in de eetzaal. Het is half acht en er is niemand anders. "Hmmm... Jij kan goed koken." zegt Caleb. "Bedankt, maar het is gewoon ei geen speciaal restaurant-recept. Daarvoor moet je bij Austin zijn." zeg ik lachend en ik sta op. "Ik ga alvast trainen, ga je mee?" vraag ik als ik de twee lege borden opruim. "Tuurlijk, iets beters hebben we toch niet te doen." Als wij de gang oplopen komen de managers. Ze hebben een stapel posters in hun hand. "Wat staat er op die posters?" vraag ik argwanend. "Niks, gewoon voor op de prikborden." zegt Camelia en ze lopen verder. "Gaan we bij het ontbijt van de rest naar de eetzaal." zegt Caleb. "Dat is precies wat ik dacht." zeg ik terug. En zo lopen we door naar het voetbalveld.

Een half uur later lopen we terug en staat heel Raimon om een prikbord. Er hangt een poster met een foto van mij en Caleb. "Godverdomme." zeg ik als ik de tekst lees want er staat: een nieuw koppel, vampier en mens! "Waarom word ik er overal aan herinnerd dat ik een vampier ben?" vraag ik me hardop af. "Omdat mensen het interessant vinden." antwoord Nathan mijn vraag. "Maar voor jullie moet et toch ondertussen normaal zijn." breng ik ertegenin. "Dat klopt, maar wat we niet gewend zijn is een normale jongen met een vampier." zegt Mark. "Bedankt, dat helpt." zeg ik sarcastisch en als ik naar Caleb kijk ziet hij er ook behoorlijk geïrriteerd uit. Ik ben bang dat als dit zo doorgaat ze dus niks meer hebben om raar te vinden omdat Caleb het dan zat is, hij heeft immers geen geduld met andere mensen, of vampiers. "Ik... Ik ga naar mijn kamer." zeg ik boos en ik ren weg. Ik hoor Nathans stem achter me "hey, wacht. Het is toch niet erg?" Ik sta zo abrupt stil dat Nathan tegen me opbotst. "Wat? Niet zo erg? Natuurlijk is het erg, niet iedereen hoeft het er de hele tijd over te hebben." zeg ik. Als ik tranen had stroomden ze nu over mijn gezicht en blijkbaar hoort hij het aan mijn stem want hij slaat een arm om mij heen. "Het is goed, we zijn het gewoon niet gewend." zegt Nathan. "Dat is het juist!" roep ik en ik ren weg...