27.1: Groen

"Enkele dagen na mijn geboorte. Ik zit hier," zijn zware vinger rust op een kerel van een halve meter groot die de wereld al met een paar helder groene ogen bekijkt.
"Ik dacht dat alle baby's met blauwe ogen geboren werden?" Een mondhoek gaat omhoog wat betekent dat ik een goede vraag gesteld heb. Goed Tommo, je verstand werkt toch nog.
"Vampiers ontwikkelen zich enorm snel. Rond de leeftijd van 15 veranderen we niet meer." Dit is echt ongelofelijk.
"Dus jullie blijven vanaf dan zo onweerstaanbaar als wat?" Hij grinnikt en buigt zijn hoofd traag naar beneden. De krullen vallen voor zijn gelaat waardoor de emotie verborgen wordt. Schaamt hij zich?
"Eigenlijk wel." De ogen priemen weer in de mijne en zijn ringen worden rond gedraaid, alsof hij sporen wilt uitwissen. "Tante, Nonkel, Vader, moeder, Rune, Sedrik en de bedienden helemaal vanachter." Ik knik en probeer me goed het beeld van zijn vader en moeder in te beelden - en zijn broer en zus, ze zagen er toen al mooi uit maar die pukkel op Sedrik's gezicht is nog iets waar ik hem mee kan confronteren. Harry heeft het gezicht van zijn vader met de ogen en het golvende haar van zijn moeder. Ze ziet er zo lief en begripvol uit, net zoals in mijn dromen de stem begripvol en zacht is.
"Je moeder was echt mooi... Ze lijkt op jou."
"Rune heeft haar gezicht." Ik knik als ik het vergelijk. Hij heeft gelijk - natuurlijk. Het bultje bij zijn keel gaat snel omhoog en naar beneden als hij slikt. Ik glimlach lichtjes, zijn ogen vertellen me genoeg. Hij voelt iets, het kan veel zijn of juist niet, maar dat maakt niet uit. Hij is al zo erg veranderd sinds hij hier is.
“Sorry?” Ik frons, zijn lippen bewogen maar ik hoorde niets.
“Denk niet te veel na, vraag het.” Ik knik en haal mijn tong langs mijn droge lippen. De lucht voelt koud en vreemd aan hier beneden. De koude begint op mijn lichaam te slaan, en ook al zal Harry het niet veel beter maken, toch wil ik naar hem toe kruipen. Dichter bij hem zijn met de koude als flauw excuus.
“Wat is er met hun gebeurd?” Even fronst hij maar al snel verplaatst hij zich wat, zijn gezicht blijft echter dood serieus staan.
“Mijn tante en nonkel zijn door enkele extreme wicca’s vermoord op rondtrek.” Ik durf niet te vragen naar zijn vader en moeder. Het voelt dom aan om niet te weten wat er met de keizer en keizerin gebeurd is, maar ik kan er nu eenmaal ook niets aan doen. Dat is hoe onwetend het volk eigenlijk is. Plus het is lang geleden.
“Louis…” Ik grijns onschuldig naar hem, oké, ik was aan het denken. Nee, ik ga het niet vragen. Ik wil hem geen onnodige pijn aandoen.
“Het was niet belangrijk.” Ik probeer luchtig over te komen en het lukt me dan ook verrassend goed. Ik klink zelfs gelukkig en tevreden.
“Ben je daar zeker van?” Zijn handen beginnen al onrustig te bewegen waardoor ik een mondhoek optrek. Hij wilt handelen.
“Heel zeker Beertje.” De frons doet me lachen maar hij schudt enkel met een gekke blik in zijn ogen zijn bos krullen.
“Noem me echt nooit meer zo. Super beschamend voor een vampier.” Ik grinnik en geef hem een vriendelijke schouderduw.
“Een vampier kan wel tegen een stootje.” Zijn pupillen verwijden even waarna hij terug glimlachend zijn hoofd schudt.
“Ik krijg je wel terug Tomlinson.” Harry's emerald ogen staren de mijne aan, alsof ze recht door mijn ziel willen gaan. Het voelt ook zo aan, iets wat mij mijn armen dichter naar mijn lichaam doet trekken, mezelf beschermend, ik vraag het niet. Dat doe ik hem niet aan.
"Je weet dat je me alles kan vragen?" Zijn wenkbrauwen kruipen twijfelend al dichter naar elkaar toe, opzoek naar zekerheid terwijl mijn ring rond zijn vinger draait.
"Dat is niet de reden." Ik voel de lucht tussen ons steeds dikker worden waardoor we beiden moeite hebben met elkaar te begrijpen. Wel, hij vooral aangezien mijn lippen stevig op elkaar geklemd zijn. "Ik wil je geen pijn doen." Zijn frons verdwijnt maar het gebogen lichaam niet. Wat wil je zeggen Beer?
"Daar hebben we het al over gehad."
"Ik wil ook niet dom overkomen." Ongemakkelijk verplaats ik me een beetje in zijn richting. Ik wil de dikke lucht dunner maken door dichterbij te komen. Een mondhoek gaat omhoog.
"Jij en je ego."
"Ik ben niet de enige." Ik grijns naar hem en haal mijn armen al weer van elkaar. "Mag ik-?" Vragend schuifel ik steeds dichterbij. Zijn blik klaart open alsof de dikke wolken verder trekken.
"Altijd Boo." Ik zucht tevreden als zijn typische zware geur mijn neusgaten binnendringt. Het stevige lichaam is als mijn mastodont in de zee, het doet me veilig voelen.
"Ben je zeker dat ik mezelf kan vernederen en jouw emoties schaden?" Voor even fronst hij en wordt zijn kaaklijn een strakke lijn. Liefhebbend veeg ik een pluk kroezelige krul weg. De omgeving is maar niks voor zijn kapsel. Ik glimlach als hij terug opkijkt. Mijn buik is weer abnormaal aan het samentrekken. Zo erg dat ik geen lucht meer krijg en me licht in mijn hoofd voel. Harold.
"Alles voor een beetje verstand in dat brein." Plagerig geef ik hem een duw en trek ik aan het hoopje pluis. Zijn ogen verwijden als zijn lip verdrietig omhoog krult. Ik grinnik. Dit zou niet leuk mogen zijn. Serieus. Ik adem een keer langzaam in, Harry voorbereidend op de woorden.
"Wat, wat is er nu eigenlijk met je ouders gebeurd? Ik-" Mijn tanden raken onbewust mijn lippen als ik stop met praten. Zijn gezicht is even verward als het mijne. Geen emotie. "Beer..." Voorzichtig beweeg ik een beetje om hem te laten weten dat ik er nog ben, bij hem, tegen hem aan. En daar zal ik ook altijd zijn als het aan mij ligt.
"Je weet het niet?"
"Zoals ik al zei ben ik stiekem zo dom als een koe." Ik glimlach als een boer met kiespijn, erg trots ben ik er nu ook weer niet op, natuurlijk niet maar liegen kan ook niet. “Het moet niet. Ik vroeg het me gewoon af.” Zijn hoofd veert naar beneden en dan terug omhoog. Ik probeer lief voor hem te zijn en kus zachtjes de frons weg. Zijn blik klaart even op en hij zucht langzaam.
“Mijn vader stierf eerst. Een bende socialisten zijn via een verrader vampier kunnen worden en hebben een hele bende uitgeschakeld toen hij aan het vergaderen was.” Zijn ogen knijpen even dicht, proberend de beelden te vergeten. “Hij was veel beter in dit dan mij, hard, maar goed. Om het kort en zakelijk te houden, mijn moeder nam het een tijdje over. Ze paste zich erg goed aan - ondanks de kritiek dat een vrouw het land bestuurde. De voorwaarden kwam al snel. Als ik er als laatste kind klaar voor was zou ik het onmiddellijk moeten overnemen. Ze overwogen Sedrik zelfs." Ik knik, vrouwen worden behandeld als eigendommen. Net als Eleanor nu. Om die reden had ik misschien bij haar moeten blijven, daarom smeekte se ook om mij. Ik zou haar nooit zo onredelijk behandelen, zeker niet als ze zwanger was.
"En hoe vertel je het persoonlijk?" Dat zakelijke interesseert me niet, wel wat het met Harry gedaan heeft.