Hs10

Ik loop naar binnen en maak de deur dicht. "Hoi, moeten jullie niet naar de bus toe om wat te eten te maken voor de jongens?" vraag ik in een poging om Celia, Silvia en Camelia weg te krijgen. "Die vretzakken kunnen ook wel effe wachten." zegt Celia lachend. "Oké?" zeg ik argwanend. "Maar wat doen jullie hier?" vraag ik. "Jij vind Caleb leuk en we wouden weten: waarom doen jullie nooit iets samen?!?" zegt Silvia. Ik word rood, dit was nou precies de vraag die ik had verwacht maar toch van had gehoopt dat hij niet gevraagd werd. Ze snappen nog steeds niet dat ik een vampier ben! "Omdat ik een... jeweetwel... ben. Ik kan het nu even niet hardop zeggen." "Dat is geen excuus." zegt Camelia. "Wil je een afspraakje?" vraagt Celia. "Ja, natuurlijk. Maar jullie weten net zo goed als mij dat dat niet gaat." zeg ik geïrriteerd. Ze zijn echt nog dommer dan ik dacht! "Oké, dan geef ik Caleb nu dit briefje." zegt Silvia en ze loopt weg. "Wat voor briefje?" vraag ik met super-veel argwaan. "Dit." Camelia geeft me een briefje en dit staat erop:
Strand, 22:00, alleen, Kyky.

"DIT MENEN JULLIE NIET!!!" roep ik uit. "Eigenlijk wel." zegt Celia. "En nu moet ik wel gaan maar je weet wat er gebeurt als hij een arm alleen al om me heen slaat bijt ik hem misschien al. Jullie zijn niet goed bij je hoofd." zeg ik kwaad. Ik duw Celia en Camelia de deur uit en zeg "ik laat jullie vanavond om half zeven weten of ik een oplossing heb gevonden. Zo ja, jullie hebben super-veel geluk en ik ga naar Caleb. Zo nee, jullie mogen naar Caleb gaan want dan ga ik hem niet zo teleurstellen en mogen jullie dus alles aan hem uitleggen." Nadat ik de deur heb dichtgeknald zak ik wanhopig door mijn knieën. Wat moet ik nu doen?

Als ik me heb omgekleed en terug naar de bus loop kom ik Mark tegen. "Hey, waarom schreeuwde je zo?" vraagt hij. Ik leg alles uit en hij zegt "oké, ik begrijp het maar je moet ook weten dat ze het doen om jou te helpen." "Helpen kan ik het niet noemen." mompel ik. "Even een ander onderwerp. Die avond dat ik erachter kwam dat jij een...jeweetwel... was, had je een ketting die je uit je tas haalde. Wat was het?" vraagt Mark. Ik pak de ketting uit mijn zak. Het waren twee vleugels met een inscriptie 'One Wish.' "Wouw, hoe kom je eraan?" vraagt Mark. "Gekregen van mijn ouders. Ze zeiden dat ik hem om moest doen als ik in de problemen zat en een wens had, een grote wens." zeg ik en dan klaart mijn gezicht op. Mark ziet het en ik zeg "kom vanavond na het avondeten meteen naar mijn kamer." En zo ren ik naar de bus met Mark op mijn hielen die roept "hey, wacht, wat bedoel je?!?" "Dat zie je snel genoeg." zeg ik en dan rem ik af omdat de bus in zicht komt.

Eventjes later zitten we met zijn allen in de bus en er zijn plaatsen geswitcht. "Waarom moet ik naast een hyper-actieve stuiterbal zitten?" vraag ik aan de coach. "Omdat iedereen in de bus zat en jullie de enige waren die nog misten. Iedereen had al een plek en er waren dus alleen nog deze twee plekken vrij." Ik kijk Caleb die naast Nathan zit smekend aan en later dus ook maar Nathan. Beiden hebben ze blijkbaar geen zin om te wisselen. Dan begint Mark (helaas) met praten. "Die overwinning was echt geweldig. Zie je wel dat we alles kunnen als we het willen. WIJ ZIJN RAIMON!!! Wij gaan dit toernooi winnen met onze passi voor voe..." Ik luister niet meer en concentreer me op een spreuk. "Sorry Mark," zeg ik even later, "maar ik wil ook een momentje rust." Ik heb Mark betoverd dat hij niks meer kan zeggen. Een van de beste ideeën die ik ooit heb gehad, ook al zeg ik het zelf. "Kyky, kun je dat de volgende keer als ik naast hem moet zitten ook doen." vraagt Jude die achter mij zit. Mark kijkt hem boos aan en begint dan druk te seinen. "Wat doe je?" vraag ik want ik heb echt geen idee wat hij probeert te zeggen. "Hij wil dat je de betovering verbreekt." zegt Jude. "Eventjes wachten, ongeveer tot de volgende stop." zeg ik grijnzend. "Mark kijkt me geïrriteerd aan. "Wil je nu weer kunnen praten?" vraag ik aan Mark. Hij knikt. "Beloof je dan een beetje stil te zijn?" vraag ik daarna. Hij knikt weer. "Oké." zeg ik en na een beetje gemompel verbreek ik de spreuk. "Dank je." zegt hij. "Alsjeblieft, maar nu heb ik koppijn want die magie eist een tol." zeg ik. "Dan had je me niet mogen betoveren." zegt Mark. "Kun je stil zijn anders dan betover ik je en heb waarschijnlijk daarna niet eens energie over om het ongedaan te maken en dan moet je wachten." zeg ik dreigend. "Duidelijk." piept hij en hij is stil. Ik val in slaap.

Ik word wakker als we terug bij de Japanse buurt aankomen. Word ik ruw gewekt. Omdat ik voorin zit word ik letterlijk van mijn stoel afgegooit als Jack de deur probeert uit te komen. "Laat me eruit!" schreeuwt hij en ik laat en harde windvlaag tegen zijn rug aankomen waardoor hij voorover uit de bus valt. "Dat is voor het ruw wekken." zeg ik en ik stap de bus uit. "Hey, hoe is het je gelukt Mark stil te krijgen nadat je de betovering had verbroken?" vraagt Nathan die naast me komt lopen. "Ik dreigde gewoon met hem nog een keer te betoveren en toen was hij stil." zeg ik lachend. Mark had het blijkbaar gehoord en zegt "jij zei dat je dan niet genoeg kracht meer had om de betovering te verbreken." "Dat was de waarheid." zeg ik droogjes en ik ga de andere meiden helpen met de tafel dekken als ik zachtjes in Celia's oor fluister "als mijn plan lukt hebben jullie heel veel geluk." zeg ik en op dat moment snelt Celia naar Silvia en Camelia, waarschijnlijk om het hun te vertellen. Mijn gevoelens worden bevestigt als Silvia en Camelia me opgelucht aankijken.