Hoofdstuk 2

Toen ze die namiddag weer terugkwam in het kasteel, waren de voorbereidingen voor het diner in volle gang. Ze zocht de drukke zalen af naar een bekend gezicht. In de eetzaal zag ze hem.
‘Charlie’, riep ze, terwijl ze naar haar broer rende. Ze sprong in zijn armen. Toen ze hem weer losliet, vroeg ze: ‘Waarom duurde het zo lang? Waar ben je geweest? Wat heb je gedaan? Was het gevaarlijk?’
‘Een vraag per keer, Lexi’, antwoordde hij, rustig als altijd. ‘Ik was bezig met een vredesverdrag. Het duurde lang omdat het slecht weer was. We hebben verdrag met de koninkrijken van Zarawyn nagekeken en aangepast. Het was niet gevaarlijk.’ Ze liepen naar een tafeltje aan de rand van de zaal. Toen hij zat was het zijn beurt. ‘Ik hoorde dat jij je in een gevaarlijke situatie had gepositioneerd.’ Het was typisch voor Charlie om zulke moeilijke woorden te gebruiken.
Alexandra lachte, zij was niet meer onder de indruk van zijn vocabulaire. ‘Ja’, antwoordde ze. ‘Er was een wild zwijn die kinderen wilde aanvallen. Ik heb hem met mijn blootte handen gewurgd.’ Haar toon maakte duidelijk dat ze sarcastisch was.
Ze wist hoe snel de eenvoudige kasteelmensen, die bijna nooit iets spannends of gevaarlijks meemaakten, een kleine heldhaftige daad enorm konden opblazen. Aan het eind van de week zou ze waarschijnlijk, volgens de geruchten, drie wilde zwijnen hebben gedood, met een speer.
Charlie lachte. Ze had hem zo gemist. Ze twijfelde of ze hem over haar droom zou vertellen. Charlie was haar broer, maar hij dacht altijd heel logisch. Hij zag alleen de feiten, terwijl wat zij had meegemaakt, meer een gevoel had achtergelaten. Ze besloot nog even te wachten.
Toen ze naar de menigte in de grote zaal keek, herkende ze het gezicht van haar vader. Hij stond met een groepje belangrijke mensen te praten, dat deed je nou eenmaal als koning. Haar vader zag haar nu ook en kwam naar haar toegelopen, nadat hij zich had verontschuldigd bij de mensen waarmee hij stond te praten.
Zijn haar was netjes gekamd en hij had zijn grote kroon op. Hij droeg een blauwe mantel waarop het symbool van Darimiah, een stier, te zien was.
'Alexandra', zei hij.'Wat doe je nog hier, je zou je allang aan het omkleden moeten zijn.' Ze hield helemaal niet van deftige jurken en opgestoken haar. Ze voelde zich het fijnst in een makkelijke broek, een onopvallend vest en leren laarzen. En dan het liefst in het bos waar ze niet werd aangestaard en kon doen wat ze zelf wilde.
Maar op haar verjaardag kon ze natuurlijk niet in jagerskleding rondlopen. Er werd van haar verwacht dat ze er netjes en elegant uitzag.
Alexandra had een hekel aan verwachtingen. Maar toch antwoordde ze haar vader: 'Prima, vader, ik ga me al omkleden.'
Ze liep de trap op, naar haar kamer. Daar hing al een jurk, uitgekozen door haar kamenierster. Het was een enorme, blauwe jurk, met veel te veel versiersels voor haar smaak. Ze trok hem aan en riep toen haar dienstmeisjes om het korset aan te trekken. Toen ze haar adem voor een halve minuut ingehouden had, lukte het hen eindelijk om het korset vast te maken.
Daarna stak ze haar haar op, deed ze sieraden om en verstopte het zilveren kettinkje in een klein sieradenkistje wat ze onder haar kussen legde.

Die avond was er een groot feest.