Hier word ik echt bang van!

Ik kon geen adem meer halen. Mijn vader zat op mijn bureaustoel met zijn gezicht naar me toe. Ik kon niet zien hoe hij keek, het was stikdonker. 'Kijk eens wie we daar hebben.' Ik kon niks terugzeggen. 'Nou Elisabeth, hef is je gelukt om weg te glippen.' Ik kreeg rillingen over mijn rug. 'Ik kreeg net een telefoontje van iemand die wist waar jij was geweest. Ze zei dat je bij je vrienden op het strand was.' Nona! Dacht ik meteen. Dit was dus haar plan geweest. Het was haar bedoeling om me te verwonden en vervolgens achter te laten zodat ze mijn vader kon tippen. Ik moest toegeven dat ze er goed over na gedacht had. 'Hoe kón je?!' Bulderde mijn vader opeens. Ik schrok. Hij hief zijn hand op om me te slaan en ik kneep mijn ogen dicht. Maar de klap bleef uit. Plotseling keek hij heel vriendelijk en zei poeslief: 'heb je het wel leuk gehad?' Ik durfde nog steeds niks te zeggen. Hij pakte me bij mijn onderarm en zei nu wat harder: 'ik vroeg of je het leuk gehad had.' Ik voelde het koude zweet over mijn nek glijden toen ik zijn gezichtsuitdrukking zag. Het was bijna moorddadig. 'Wie was die jongeman die je thuisbracht?' Ging mijn vader verder. Het was alsof hij me een misplaatst gevoel van vriendelijkheid wilde geven. Ik wou Max niet in gevaar brengen. Niet na alles wat hij voor me gedaan had. Wat ging het mijn vader eigenlijk aan wie Max was? Ik voelde een steek van woede. 'Dat gaat je niks aan!!!' Gilde ik. Ik zag dat mijn vader schrok van mijn plotselinge uitbarsting. 'Nou nou, niet zo boos.' Ik begon de vriendelijkheid van mijn vader echt een beetje eng te vinden. 'Hebben jullie wat?' Vroeg hij. Ik gaf geen antwoord. Ik zag opnieuw die moorddadige blik in zijn ogen en loog snel: 'nee.' 'Weet je het zeker? Ik zou niet zo verliefd naar iemand kijken als ik niks met diegene heb.' 'Heel zeker.' Mijn vader keek iets minder moorddadig. 'gelukkig maar, want daar ben je nog veel te jong voor.' Ik voelde opnieuw een steek van woede. 'ik word over drie maanden achttien.' Gromde ik. 'dat bedoel ik nou.' Hij liet mijn arm los en liep de kamer uit. Ik kin het niet geloven: ik was er zonder klappen of zelfs maar een straf onderuit gekomen! Ik vond de plotselinge vriendelijkheid van mijn vader echt een beetje eng. Ik ging zonder me om te kleden in bed liggen. De eerste twee uur zat ik steeds op mijn vader die met een mes binnen zou komen stormen ofzo te wachten en schrok ik bij elk klein geluidje. Uiteindelijk wist ik dat hij me waarschijnlijk niet in mijn slaap zou komen wurgen en dacht ik na over Max. Ik was nog steeds verbaasd over dat hij me al ongeveer net zo lang leuk vond als ik hem. Ik voelde me opeens heel verdrietig, ik wilde bij hem zijn. Ik wou hem ook ná school kunnen zien. Alleen. Ik verlangde zo naar hem dat er voor de tweede keer die dag een traan over mijn wang gleed. Ik was door alle toestanden echt een huilebalk geworden. Ik verlangde naar de troostende armen van Max om me heen. Ik verlangde naar zijn lippen op die van mij. Ik verlangde naar zijn haar dat tussen mijn vingers door gleed. Ik verlangde naar zijn diepbruine ogen die in die van mij tuurde. Ik velangde naar alles van hem. Míjn Max.