13

"Hoe gaat het met je?" Claire was voor me gaan zitten. Haar benen lagen gekruist over elkaar heen. In haar linker hand had ze een kop koffie vast en met haar andere hand zocht ze een dossier uit een kast.
"Het gaat goed," zei ik alleen.
Normaal kon ik wel normaal met Claire praten er leek nu alleen blokkade te zitten.
"Ik zie het aan je dat het niet goed gaat. Zowel fysiek als lichamelijk." Claire had het dossier op tafel gelegd en hem open gemaakt. "Vanaf de eerste dag dat je hier werkt hebben we altijd goede reacties gehad van ouders over jou. Deze maand horen we veel negatieve dingen. Je zou niet helemaal alert over komen. Daarnaast stond een van je leerlingen huilend in de wc en daar heb je niets aangedaan."
"Wie?" vroeg ik geschrokken. Ik had geen idee over wie ze het had. Heb ik dat nooit door gehad?
Claire zuchtte.
"Je hoeft alleen te zeggen tegen me dat het niet goed gaat. dan kijken we wel wat we er aan gaan doen."
"Er is nogal wat gaande," besloot ik te zeggen. "Het gaat wel weer over."
"Mooi. ik zou het fijn vinden weer wat positievere reacties te horen over je. Gaat dat je lukken?"
Ik raakte lichtelijk in de war. Was het zo moeilijk haar om te praten dat het goed ging? ik trok mijn schouders op.
"Vast wel." Ik was opgestaan en liep naar de deur. Claire keek me vragend aan. "Over 5 minuten begint mijn les. Ik wil nog koffie."
Zonder haar nog aan te kijken liep ik weg.

"Hoe gaat het vandaag?" Mijn zus had me gebeld.
"Goed," loog ik. Ik had me al een uur geleden op de bank geparkeerd en had dat hele uur nog maar alleen huilend door gebracht. Mijn avond eten stond nog onafgemaakt op het aanrecht. Net zoals alle vorige avonden. Ik 'vergat' te vaak te eten.
"Mooi zo. Papa belde mij. Hij probeerde je al weken te bereiken, maar je nam niet op."
Ik trok mijn wenkbrauw op.
"Ik heb geen een bericht gehad."
"Bel hem even terug, wil je?"
Ik knikte en besefte me pas na een paar seconden dat Lisa die knik niet gezien kon hebben.
"Ik bel hem zo."
"Is goed Lun. Ik ga nu hangen. Steve is grieperig."
"Doei. Geef hem maar een kus van zijn lieveling-tante."
"Zal ik doen. Doei!"
Ze hing op en tranen liepen weer over mijn wangen. Thomas. Hij was de enige aan wie ik kon denken. Maar ik had nog erg lang alleen. We zouden elkaar pas zien in het weekend. Ik zuchtte en ging recht op zitten. Uiteindelijk besloot ik mijn vader maar gelijk te bellen.
"Pap?" vroeg ik toen de telefoon werd opgenomen.
"Ja, pap hier," zei hij. "Goed om wat van je te horen. Heb je vaak geprobeerd te bellen, maar kreeg geen reactie."
"Had niks gezien, maar heb het ook druk."
Het bleef lang stil aan de andere kant en ik hoorde gerommel.
"Druk? Druk met wat?" vroeg mijn vader.
Ik hoorde het geluid van een fles drank. Ik slikte en probeerde het te negeren.
"Werk. Nieuwe vriend," flapte er uit. Mijn vader wist nog niet dat ik een nieuwe vriend had. Mede omdat ik geen goede band met mijn vader had.
"Een nieuwe vriend?" vroeg hij verder.
Ik hoorde dat hij een slok nam en dat de fles drank op tafel werd gezet.
"Ja, kort pas hoor," verdedigde ik mezelf snel.
"Kom eens langs. Ik ben benieuwd. Ook naar je werk. Ik heb je nou al best wel lang niet meer gezien."
Ik keek naar mijn voeten en zuchtte.
"Ik ga mijn best doen," besloot ik te zeggen. Woorden die niet veel betekende, maar waarmee ik wist dat mijn vader voor nu even ophield.
"Is goed, Luna. Ik hoor snel wat van je. Doei!"
"Doei, pap."
Ik hing op en zakte onderuit.