Naar de politie.

Ik zal voor je zorgen, we gaan naar de politie, en dan geven we die jongens aan.' belooft ze.
'Neee-hee,' ik begin weer te huilen, dan komen mijn foto's op internet.
Dat gebeurt niet.
Als de politie die jongens eenmaal te pakken heeft, dan gebeurt dat niet.
Mijn moeder heeft zo te zien medelijden met me.
Ik zucht. 'Oké, maar dan wel meteen nu.
Dan heb ik dat ook maar gehad.'

We staan voor het politie bureau.
Ik zucht.
Mijn moeder merkt het.
'Ben je er klaar voor?'
Ik schud mijn hoofd. 'Eigenlijk niet nee. Maar ik doe het.'
Net als ik naar binnen wil stappen zie ik één van Jeroens' vrienden lopen, volgens mij Sjoerd.
Ik hap naar adem.
Hij ziet mij ook en kijkt dan naar het bord van de politie.
Hij schud langzaam zijn hoofd en loopt dan snel weg.
Ik trek aan mijn moeders jas als een klein kind. 'Mam, Sjoerd stond daar net!'
Ze kijkt. 'Ik zie niemand schat.'
Ik kijk ook.
Hij is weg. 'Hij was er echt!' Ik jammer. 'Hij stond er echt hoor mam!'
Mama sust me. 'Ik denk dat je je het verbeeld hebt, schat.'
Ik zucht. 'Maar ma-am, nou komen mijn foto's zeker weten op internet!'
'Nee meissie, natuurlijk niet!
Dat houd de politie wel in de gaten.'
Ik rol met mijn ogen.
Mama begrijpt het echt niet.
Nog 1 keer proberen.
'Mam! Die jongen gaat naar Jeroen toe en zegt dat hij mij naar het politie bureau heeft zien gaan!' roep ik radeloos.
Mama schud haar hoofd en trekt me naar binnen. Ik stribbel tegen, maar merk dan dat dat geen zin heeft.
Er staat een politie man bij de receptie.