Doomed |20

Vandaag is de vijfde dag dat ik bij Flora en Liam is huis logeer. Nog niemand heeft gevragen waarom ik hier al zo lang ben maar ik denk dat Flora iets doorheeft en mij daarom elke avond dwingt om te blijven omdat ze weet dat ik het toch niet uit mijzelf zou gaan vragen. Verder heeft ze ook niets meer gevraagd over mijn littekens. Flora is trouwens super aardig en ze is in deze paar dagen echt een super goede vriendin geworden, ook heb ik doorgekregen dat de jongens echt een hechte groep vrienden zijn. Ze gaan bijna elke dag met zijn alle iets doen. Ze hebben best vaak gevragen of ik met ze mee wilde als ze ergens heen gingen maar nja, ik kan nou niet echt bepaald heel veel doen en ik wil ze niet tot last zijn. Toch merk ik ook wel dat ik ze steeds beter leer kennen behalve Aron dan, Aron zegt geen woord als ik in de buurt ben. Ik snap nog steeds niet wat hij nou tegen mij heeft. Ik heb het gisteren nog aan Flora gevragen maar ze zegt dat ik me er gewoon niets van aan moet trekken.
Ik schrik op uit mijn gedachten van een harde bons op mijn deur. Ik trek snel het vest aan wat ik al naast me op het bed klaargelegd had en open dan de deur.
‘Ja dat is haar!’
Nog voordat ik besef wie zijn stem het is word ik ruw vastgepakt bij mijn arm.
‘Wie… wat?’ Stamel ik niet wetend wat er gebeurd.
Ik hoor verschillende voetstappen de trap op rennen.
‘Wat is er aan de hand?’ Klinkt de stem van Flora buiten adem.
‘Blijf van haar af!’ Zegt Liam boos.
De persoon die me vast heeft trekt ruw aan mijn arm om me mee naar de lift te nemen. Maar doordat ik geen idee heb van wat er aan de hand is let ik niet op en val ik met mijn gezicht op de grond.
‘Ze is blind! Zie je dat dan niet!’ Klinkt de boze bezorgde stem van Owen.
Iemand hurkt bij me neer en helpt me dan voorzichtig overeind.
‘Gaat het?’ Klinkt de zachte stem van Mino.
‘Pak haar dan!’ Klinkt de kille stem van mevrouw Calder. Langzaam aan begin ik te begrijpen wat er aan de hand is.
‘Hailey?’ Klinkt Mino’s stem opnieuw.
‘Ik wil niet.’ Fluister ik zachtjes.
‘Hailey?’ Plotseling voel ik twee warme handen mijn schouders vastpakken.
‘Er zijn hier drie agenten en een vrouw die beweert dat jij haar dochter bent. Ze wil je graag mee naar huis nemen. Klopt dit?’ Klinkt de wantrouwende stem van Liam.
Liam’s handen laten mij los en iemand anders pakt mijn arm stevig vast.
‘Ben jij Aurora Serena Calder?’ Klinkt de zware stem van een van de politie agenten.
‘Clair.’ Zeg ik zachtjes. ‘Aurora Serena Clair.’ Het moet minstens vier jaar geleden zijn dat ik mijn volledige naam gezegd of zelfs maar gehoord heb.
‘Dan moeten wij u vragen mee te komen.’ Zegt de agent.
Ik schud meteen mijn hoofd, en probeer een manier te bedenken waarop ik hieruit kan ontsnappen. ‘Als je niet mee werkt zullen we je handboeien om moeten doen.’ Zegt een andere agent weer.
Ik zeg niets en staar voor me uit.
In de verte hoor ik handboeien rinkelen, maar ik kan niet meer helder nadenken.
Natuurlijker wist ik dat ik ooit terug moest, waarom ben ik dan ook zo stom geweest?
Heb ik eindelijk vrienden gemaakt, en nu zal ik ze nooit meer terug zien…
Mijn handen worden vast gepakt en de boeien worden vastgemaakt. Niet dat ik er nog veel van mee krijg. In de verte hoor ik Liam, Owen en Neal nog allerlei dingen roepen naar de agenten maar ik hoor niet meer wat ze zeggen. Een van de agenten tilt me op en hangt me over zijn schouder waarna hij me meeneemt naar buiten, naar de auto, terug naar het huis van mevrouw Calder. Terug naar de hel.