A bride for Christmas [Bill Kaulitz] 09

Jessie Pov.

Bill bedankt Stefanie nog en dan laat ze ons alleen. Hij komt vrolijk op mij afgelopen en er ontstaat een glimlach op mijn gezicht.
"Wat doe jij hier?"
Bill: "Wel je hebt me geïnspireerd. En by the way je hebt gelijk. Als ik geen hond kan hebben is dit misschien wel het beste alternatief."
Pumba begint aan Bill zijn been te snuffelen.
Bill: "En wie is deze jongen?", hij gaat door zijn knieën en begint wat te dollen met Pumba, "Flinke jongen!"
"Wel dat is Pumba." Vertel ik terwijl ik zijn kopje aai.
Bill: "Wat zie jij er goed uit, jongen!" Hij zet zich weer recht en kijkt me vragend aan. "Dus wat kan ik doen?"
"Wel..." opeens zie ik een schep en borstel staan en krijg een schitterend idee. Waarom deze nieuwe niet eerst een jobje geven dat ik niet zo leuk vind. Zo kan hij meteen kennis maken met de minder leuke kant van de job. "Waarom begin je niet met het proper maken van de kennel van Meneer Lincoln?" En ik geef Bill het poepschepje met een grijns op mijn gezicht. Maar Bill heeft mij snel door en neemt het schepje dapper aan.
Bill: "Ja natuurlijk. Waarom niet? Hoi, Meneer Lincoln! Best wel een historische naam voor zo'n leuk kereltje als jij." Lincoln begint al enthousiast te blaffen als hij ziet dat iemand zijn hokje binnen komt.
Bill: "Wauw voor zo'n klein kereltje als jij laat je wel grote drollen achter."
Meneer lincoln begint enthousiast tegen Bill zijn been te springen terwijl Bill alle moeite doet om de drol deftig op te kuisen. Ik moet even lachen met de situatie, maar besluit hem dan toch te helpen.
"Kom geef meneer Lincoln maar hier. Dan heb jij je handen vrij." Bill geeft me de hond in mijn armen en kuist zijn hok verder met een lichte walging op zijn gezicht.
Bill: "Wel... wanneer ben je van plan om met ze te gaan wandelen?"
Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later zijn we op stap in het park met Pumba en meneer Lincoln.
"Ik heb mijn ouders jaren gesmeekt voor een hond, maar de allergie van mijn zus maakte dat onmogelijk. Met dat ik nu dus bij haar woon, is er nog steeds geen plaats voor een hond. Weet je wel hoeveel geluk je hebt gehad als kind dat je ouders je een hond lieten houden?"
Bill: "Nja dat zou ik nu ook niet zeggen. Na de scheiding vonden ze het teveel werk om een hond te houden, dus hebben ze besloten om Scotty naar het asiel te brengen. Sinds dan is het altijd moeilijk geweest voor mij om me nog te hechten aan iets of iemand."
We praten nog wat verder en komen aan bij een speeltuin. Bill heeft een stok gevonden en we dollen wat rond met onze twee rakkers.
"Maar wat bij jij een brave jongen! Ja zo een brave jongen!" moedig ik de hondjes aan.
Plots hoor ik iemand mijn naam roepen.
Mike: "Jessie?"
"Oh Bill, dat is Mike. Ik ben meteen terug."
Bill knikt en speelt verder met Pumba.
Mike: "Hey, Stefanie zei me dat je hier zou zijn met de honden. Ik wist niet dat je gezelschap had, sorry."
"Ah Bill? Ja hij doet vrijwilligerswerk bij het asiel."
Mike: "Ah, eerst is hij een cliënt en nu is hij een vrijwilliger? Wel ok, ik wou je eigenlijk spreken om een andere datum vast te leggen."
"Eh, een datum?"
Mike: "Kijk, ik versta het als je de hele ceremonie enzo niet meer wil doen. We kunnen dat overslaan en meteen naar het gemeentehuis gaan?"
Terwijl Mike alles uitlegt, kijkt Bill eens raar onze kant op maar gaat dan verder spelen met Pumba.
"Luister, ik..."
Mike: "We hebben onze getuigen en je vader heeft ons zijn zegen al gegeven. Al wat we nu nog moeten doen is alles afronden en een leven samen beginnen." Plots hoor ik Bill roepen.
Bill: "Ow Pumba.. Pumba!"
Ik draai me om en zie dat Pumba zich heeft losgetrokken. Bill kijkt snel verontschuldigend en zet het dan op een lopen achter de hond. Ik moet gaan helpen voordat we hem kwijt zijn!
"Ik ben meteen terug!" en loop ook achter de hond aan. Bill en ik lijken wel twee kippen zonder kop. En Pumba, wel die vindt het natuurlijk het tofste spel dat hij ooit gespeeld heeft. Hij blijft maar lopen en gaat dan recht op Mike af.
"Mike let op"
Bill: "Hou hem tegen!"
Mike: "OK, ok, het is al goed ik vang hem wel. Kom jongen! Kom hier!" Pumba rent naar Mike, springt omhoog en duwt Mike zo recht de struiken in. Pumba blijft ondertussen een beetje bedeesd staan.
Bill: "ehm ok.."
"Wel..." ik ga eens kijken of Mike zich niet bezeerd heeft. Ondertussen trippelt Pumba weer naar Bill toe.
Bill: "Flinke jongen!" en hij hangt hem weer aan de leiband. Mike heeft zich ondertussen recht gezet en is het afgestapt.
We besluiten weer terug te gaan naar het asiel.
Bill: "Arme gast, alles goed met hem?"
"Mike? oh, pfff, dat komt wel in orde."
Bill: "Wanneer wist je dat Mike, Owen en..."
"Trend?"
Bill: "Ja, wanneer wist je dat zij de ware niet waren?"
Wat een directe vraag seg...
"Als ze een aanzoek deden denk ik. Het idee om een leven lang met hun samen te leven... Ik panikeerde ofzo." Ik zet de honden weer in hun hok ondertussen.
Bill: "Is dat dan niet normaal? Heb je niet altijd twijfels?"
"Dat denk ik niet. Ik denk dat het idee van de rest van je leven samen doorbrengen, als je echt van iemand houdt, je de gelukkigste persoon op aarde moet maken." Ik leg de leibanden weg en vertrek uit het asiel. Onze shift zit erop.


Die avond, Ik wacht op Vivian onderaan de trap.
"Kom op Viv! Straks zijn we nog te laat op de spelletjesavond."
Vivian: "Eigenlijk ga ik niet naar mam en pap." Ze komt de trap af in een sexy maar elegant kleedje.
"Wauw, waar ga jij naartoe?"
Vivian: "Ik heb eigenlijk een date."
"Oh, maar dat is geweldig, Viv."
Vivian: "Wel, het is een tijdje geleden." Ze doet haar sjaal aan en draait zich om naar mij.
Vivian: "Is dit ok?"
"Je bent prachtig, zus." zeg ik gemeend. Ze glimlacht en gaat richting deur.
"Wees niet te vroeg thuis!" zeg ik met een sneaky lachje op mijn gezicht en ik wil vertrekken naar mam en pap. Er belt een klant ondertussen en ik rond snel het telefoontje af als ik naar buiten ga. Bill stapt net uit zijn auto.
"Hey! Wat doe jij hier?"




ziezoo, Dit was ie weer voor vandaag!