II 002 II

Het huis ziet er zeker wel mooi uit. Licht, wat modern en toch sfeervol. Het is nu een huis voor mij en Noah. Maar of het ons thuis kan zijn. Dat zijn twee verschillende dingen. Toch weet ik de achterliggende gedachte waarom ik nu voortaan hier woon. Alles voor Noah. Af en toe word ik echt gek van Louis.

Gelukkig slaapt Noah nog en heb ik net bij hem gekeken. Net als dat ik hem, zonder wakker te maken, een schone luier om gedaan heb. Vandaar dat ik rustig de tijd voor mezelf heb. Of ik daar zo blij mee moet zijn.

Als mijn telefoon een geluidje maakt, schrik ik er bijna van en pak ik het uit de zak van mijn vest. Wat een bericht van Louis blijkt te zijn. En schijnbaar met de vraag of ik na wil denken voor de regeling. Een triest gevoel neemt het over en is te voelen in heel mijn lichaam. Zo bewijst hij wel weer hoe hij mij ziet. Als een moeder van onze zoontje en meer niet.

Is het werkelijk zo verkeerd dat ik wat aandacht op de normale manier wil? Met een diepe zucht, ga ik op de bank zitten en heb ik alleen de radio zachtjes aan staan.

Opnieuw dat mijn telefoon een geluid maakt. Om nu te zien dat het een berichtje is van Jay. Louis' moeder, en dat ze graag langs wilt komen. Waarop ik haar nog het juiste adres geef voor de zekerheid. Al zal Louis haar vast wel het goede adres doorgegeven hebben. Zou Louis weten waar hij mee bezig is? Nee, vast niet. Het enige waar hij aan denkt, is aan Noah en zijn nieuwe vriendin Femke.

Ik word uit mijn gedachten gehaald als de bel gaat. Bij de deur doe ik het hek open voor Jay en doe ik de voordeur open.

"Hallo Julie, hoe gaat het met je?" De vrouw kijkt me vriendelijk aan en glimlacht ze wat.

Om terug naar haar te glimlachen. "Het kan beter," zeg ik vanzelf. Wat niet gelogen is.

Jay omhelst me kort en laat ze me weer los. "Oké, de tranen staan in je ogen. Wat is er?"

Ik haal mijn schouders op en ga ik haar voor naar de keuken. "Ik weet het niet. De onzekerheid want ik weet niet waar ik sta. De manier waarop Louis alles voor Noah lijkt te doen maar aan mij besteed hij geen aandacht..." Mijn stem hapert even. "Ik voel me een moeder... Een afgedankte moeder..."

"Sst, kalm maar." Jay slaat haar armen om me heen. "Dit kunnen nog de hormonen zijn. Die kunnen aanhouden tot een jaar na de geboorte van het kind," troost ze me.

Een snik ontsnapt me in een onbewaakt moment. "Het lijkt anders wel alsof Louis mij overal de schuld van geeft. Alsof ik aan bescherming had moeten denken. Zwanger word ik niet in mijn eentje... Ik dacht niet dat Louis daar een ouderwetse opvatting over heeft dat de bescherming van een kant hoort..."

"Julie," onderbreekt Jay me en wrijft ze de paar tranen van mijn wangen. "Kalmeer, voor jezelf en voor Noah want hij voelt het aan als jij niet lekker in je vel zit." Ze draait zich om en zet ze de waterkoker aan. "En nee, Louis weet heel goed dat het ook zijn eigen verantwoordelijkheid is om aan bescherming te denken. Maak je daar alsjeblieft niet druk over. Ik ken het gevoel dat je hebt. De onzekerheid, je plaats niet kennen, dat je een moeder bent in plaats van een vrouw. Ik ben zelf een moeder van zeven kinderen dus ik weet waar je het over hebt."

Hoewel het niet de bedoeling is om mijn hart zo uit te storten bij Louis' moeder, moet ik eerlijk toegeven dat het goed voelt om het tegen iemand te zeggen. "Echt waar?"

De vrouw knikt gelijk. "Ja, en maak je niet druk. Je hoort er gewoon bij dus als je hulp nodig hebt, kun je me bellen. Samen met Noah horen jullie bij onze familie. Dat staat los van Femke," verzekert Jay me en slaat de waterkoker af.
***
Met mijn handen om mijn theeglas, kijk ik de vrouw aan, die tegenover me zit. "Dus de hormonen kunnen nog een half jaar blijven? Dat ik nog steeds overal emotioneel over kan zijn?"

Ze glimlacht naar me. "Ja, maar volgens mij speelt er nog veel meer. Jullie hebben nog geen regeling opgesteld of wel?"

Ik schud mijn hoofd gelijk. "Nee, en eerlijk gezegd lijkt me dat ook niet zo verstandig als ik nog behoorlijk overhoop lig door de hormonen." Eigenlijk ben ik er blij mee dat ik er met haar over kan praten. Vooral omdat ze me niet veroordeelt of zegt dat ik kan oprotten. Dat ik alsnog bij de familie hoor, zorgt voor het gevoel dat ik nog ergens bij hoor.

"Zo lang je nog flink last heb van de hormonen, is het beter dat je daar niks aan doet. Je zou je dagelijks nog tien keer kunnen bedenken. Dus liever dat Louis wat meer begrip daarvoor toont en dat hij kan wachten in plaats van aan te dringen voor die regeling," legt ze uit.

Ik neem weer een slok van mijn thee. "Komt het dan ook door de hormonen dat het meer inspeelt op mijn angsten? Ik heb nachtmerries die me 's nachts wakker houden."

Jay legt troostend haar hand over de mijne. "Nachtmerries dat Louis Noah bij je weg haalt en vast over dat je denkt vervangen te worden door Femke," raad ze mijn gedachten. "Nachtmerries die te begrijpen zijn, want jullie zijn niet samen." Ze trekt haar wenkbrauwen op. "Geeft Louis je wel wat aandacht?"

Onmiddellijk schud ik mijn hoofd. "Nee, en als hij het doet, is dat met een beschuldigende of veroordelende blik. Hij doet zelfs alsof ik niks beteken in zijn ogen. Hij... hij bekeek me zelfs alsof hij van me walgde."

Voor een moment keek ze me met medelijden aan maar dan verandert haar blik. Bijna alsof ze boos is.

"Ik kan het toch ook niet helpen dat ik die zwangerschapskilo's nog niet kwijt ben," zeg ik kleintjes.

Een zucht is te horen van haar. "Dat is voor iedereen anders. Ik denk dat het wat sneller gaat als je meer kan bewegen maar je bent momenteel aan huis gebonden door Noah. Al geef je hem de fles, is het toch verstandiger om pas bij anderhalf jaar echt te stoppen met de borstvoeding. Je lichaam maakt dat nog steeds aan voor je zoon."

Als ik wil reageren, klinkt er gehuil van boven en sta ik op. Wel luister ik twee tellen. "Hij heeft honger," laat ik haar weten.

"Wil je dat ik de fles klaar maak, of niet," wilt Jay weten.

Even aarzel ik. "Soms voelt het wat zwaar aan," geef ik zacht aan.

Maar ze lacht echter. "Borstvoeding dus. Neem je tijd, ik zet wel nog een keer thee. Verschoon gelijk zijn luier en dan gaan we straks even naar buiten voor een wandeling. Dan krijgt Noah wat frisse lucht en heb jij weer wat beweging." Ze stuurt me naar boven naar Noah's kamer.