Hoofdstuk 9: De Gammala’s (deel 2)

Die nacht zou de inbraak plaatsvinden. Coby en Anna hadden afgesproken om rond middernacht weg te gaan. Eerst hadden ze nog wat slaap nodig. Maar dat ging niet heel makkelijk. Er was een Gammala in de kamer naast die van hun die de hele tijd ‘Nideliwooooo!’ aan het schreeuwen was. Anna werd er helemaal gek van. ‘Kop dicht!’ schreeuwde ze meerdere keren. Maar de Gammala hoorde haar niet. ‘Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo, Nideliwooooo!’ Het bleef maar doorgaan. Coby kon er gewoon doorheen slapen. Uiteindelijk was Anna het zó zat dat ze naar de andere kamer liep en de Gammala wakker schudde. ‘Hou nou eens op met schreeuwen!’ zei ze kwaad. ‘Nideliwooooo…’zei de Gammala, die nog half sliep. ‘Wat betekend dat?’ vroeg Anna. Plotseling stond Brian in de deuropening. ‘Rustig!’ zei hij. ‘Hij is gewoon zijn mobiel kwijt!’ ‘Wacht, wat?’ zei Anna. ‘In zijn slaap?’ ‘Moet je niet aan mij vragen.’ zei Brian. ‘Sommige Gammala’s zijn nog al gestoord.’ ‘Ik ga maar weer eens terug naar onze kamer.’ zei Anna snel. De rest van de nacht hield de Gammala zich stil.

Toen het middernacht was werden zowel Coby als Anna wakker. ‘Het is tijd!’ zei Coby. ‘Kreun…’ zei Anna. ‘Nog vijf minuten…’ ‘Waarom ben jij ineens zo moe?’ vroeg Coby verbaasd. ‘Dat wil je niet weten.’ zei Anna. ‘Oké dan?’ zei Coby. ‘Maar sta nou op! Straks hoort iemand ons nog!’ ‘Oké, oké!’ zei Anna. ‘Ik sta al op!’ Nadat ze hun spullen ingepakt hadden slopen ze door de hallen van het kasteel, naar het dichtstbijzijnde raam toe. Toen ze langs de deur van de Gammala liepen hoorden ze nog één keer: ‘Nideliwooooo…’ ‘Wat betekent dat?’ vroeg Coby nieuwsgierig. ‘Laten we maar gewoon doorlopen.’ zei Anna.

Eenmaal buiten duurde het niet lang voordat ze de tempel gevonden hadden. Het enige probleem was dat het aan de andere kant van het dorp stond. Toen ze er eindelijk waren was Anna twee keer zo moe dan ze als was. ‘We zijn er!’ zei Coby blij. ‘EINDELIJK!’ riep Anna. ‘Man, dat duurde lang!’ ‘We hebben er maar tien minuten over gedaan.’ zei Coby. ‘Dit dorp is niet zo groot hoor!’ ‘Het voelde als tien uur!’ zei Anna. ‘Nu overdrijf je.’ zei Coby. ‘Laten we nou maar naar binnen gaan!’ zei Anna. Coby liep naar binnen en Anna strompelde er achter aan. ‘Daar is het!’ zei Coby, toen ze eenmaal binnen waren. ‘Het portaaldeel!’ ‘We weten nog niet zeker of het één is!’ zei Anna. Coby haalde het boek tevoorschijn en liet Anna zien dat hoe dichter je het bij het heiligdom hield, hoe meer het begon te gloeien. ‘Dit is een teken!’ zei Coby. ‘Het is een portaaldeel! Ik voel het gewoon!’ ‘Probeer het dan maar uit de steen te trekken.’ zei Anna. ‘Brian zei dat alleen iemand die waardig is het uit de steen kan krijgen.’ Coby liep naar het heiligdom toe, en trok het zonder moeite uit de steen. ‘Zo!’ zei Coby. Anna stond met open mond te kijken. ‘Misschien is het toch een portaaldeel.’ zei ze. ‘Ik zei het toch!’ zei Coby. ‘Wacht, je bent hier toch door een portaaldeel gekomen?’ vroeg Anna. ‘Ja, hoezo?’ vroeg Coby. ‘Betekent dat dat je nu weer naar huis kunt?’ vroeg Anna. ‘Naar Elvenar, bedoel ik.’ ‘Geen idee.’ zei Coby. ‘Ik wil het eigenlijk wel weten. Maar het portaaldeel lijkt helemaal niet op het gat waar ik doorheen viel… Ach, ik kan het altijd proberen!’ Maar na lang geprobeerd te hebben kon Coby geen zwart gat tevoorschijn krijgen. ‘Ik denk niet dat dit gaat lukken.’ zei Anna. ‘Je hebt gelijk.’ zei Coby. ‘Maar als ik niet door een deel van het portaal gevallen ben, hoe ben ik hier dan gekomen?’ ‘Daar komen we later wel achter.’ zei Anna. ‘We moeten nu wegwezen, voordat de Gammala’s er achter komen dat we hun heiligdom hebben gestolen!’ ‘Ja, laten we maar ga… ha… HATJOE!’ Coby moest heel hard niezen. En terwijl ze dit deed, activeerde ze per ongeluk haar krachten. De tempel, die compleet van hout was gemaakt, vloog meteen in de fik. ‘Oeps…’ zei Coby. ‘Dat was niet de bedoeling…’ ‘Oké, nu moeten we al helemaal wegwezen!’ zei Anna. Zo snel als ze konden renden ze naar buiten.

Het duurde niet lang voordat de tempel tot de grond afgebrand was. Geen van de Gammala’s had er ook maar iets van meegekregen. ‘We kunnen hier niet meer blijven.’ zei Anna. ‘We hebben net hun heiligdom gestolen en ook nog eens hun tempel afgebrand!’ ‘Het was ook niet zo’n slim idee om hem van hout te maken.’ zei Coby. ‘Ja, dat is waar.’ zei Anna. ‘Maar we moeten echt weg nu!’ Ze renden zo ver weg van het dorp als ze konden. Plotseling werd alles zwart voor hun. Toen ze eenmaal wakker waren hadden ze hun normale lengte terug. Het leek alsof er niks gebeurd was. ‘Zo, dat is ook weer voorbij!’ zei Coby. ‘Laten we onze paarden gaan zoeken en verdergaan met onze zoektocht.’ ‘Oké, maar eerst wil ik nog even slapen…’ zei Anna. ‘Niet weer!’ zei Coby.

Ondertussen had Cor Brian wakker gemaakt en hem verteld over de tempel. ‘Er is niks meer van over!’ zei hij. ‘Zelfs het heiligdom is weg! Alsof iemand het uit de steen heeft weten te krijgen!’ ‘Dus één van hen was toch de waardige…’ zei Brian. ‘Ik wist het wel!’ ‘Eh…’ zei Cor. ‘Waar heb je het over?’ ‘Niks…’ zei Brian. ‘Het is niet belangrijk…’