Hoofdstuk 8: De Gammala’s (deel 1)

‘Luister nou eens naar me stom paard!’ zei Anna geïrriteerd. Ze had nog steeds moeite met haar paard onder controle houden. Coby had helemaal geen moeite met het rijden en zat ondertussen zelfs op de kaart te kijken. Een deel van de kaart begon licht te geven. ‘Dit is vast een teken!’ zei Coby. ‘Hier in de buurt is een deel van het portaal! Dat moet gewoon!’ ‘Geweldig!’ zei Anna. ‘Ik kan hier wel wat hulp gebruiken!’ Haar paard liep de hele tijd te zigzaggen. Plotseling hoorden ze geritsel vanuit de struiken. Een klein konijntje schoot langs de paarden. Die schrokken hiervan en sloegen op hol. ‘WAAAAAAAHHHHH!’ schreeuwden Coby en Anna tegelijk. De paarden renden een heel eind en uiteindelijk bokten ze Coby en Anna eraf. Ze vielen op de grond, en de paarden renden weg. ‘Shit!’ zei Coby. ‘Nu zijn we ons vervoer kwijt!’ ‘Eh… Coby?’ vroeg Anna. ‘Valt je niet iets op?’ ‘Nee?’ zei Coby. ‘Alles lijkt veel groter!’ zei Anna. ‘Kijk dan naar het gras! Het lijkt wel alsof we in een jungle zijn!’ ‘Je hebt gelijk!’ zei Coby. Opeens kwamen er van alle kanten insecten aan. Dat lijkt misschien geen probleem, maar voor Coby en Anna zagen ze eruit als reusachtige monsters! ‘Wat zijn dat?’ vroeg Anna. ‘Ik denk dat dat insecten zijn.’ zei Coby. ‘We zijn gekrompen.’ ‘Daar was ik ook al achter gekomen!’ zei Anna. ‘We moeten nu rennen voor ons leven!’

Coby en Anna renden zo hard als ze konden, maar het ging niet echt hard omdat ze vastzaten in een grasdoolhof. ‘Hoe raken we die insecten in vredesnaam kwijt?’ vroeg Anna. Plotseling greep iemand Coby en Anna bij de arm en trok hun onder een steen. ‘Dat was op het nippertje!’ zei Coby. ‘Zeg dat wel!’ zei een stem. Ze draaiden zich om en zagen dat een vreemd mannetje naar hun stond te kijken. ‘Ehhh…’ zei Coby. ‘Hoi?’ ‘Hallo!’ zei het mannetje. ‘Ik ben Cor! En jullie zijn…?’ ‘O, ik ben Coby!’ zei Coby. ‘En dit hier is mijn vriendin Anna.’ ‘Leuk jullie te ontmoeten!’ zei Cor. ‘Maar het is hier niet veilig. We moeten snel naar mijn dorp toe!’ ‘Hoezo niet veilig?’ vroeg Anna. Cor wees naar buiten. Ze draaiden zich om, en zagen dat er een gigantische spin hongerig naar hun zat te kijken. ‘AAAAAAHHHHH!’ schreeuwde Coby. ‘DIT IS MIJN ERGSTE NACHTMERRIE!’ ‘Wegwezen!’ riep Anna. Ze volgden Cor via een geheime route, naar het dorp van Cor.

Even later waren ze aangekomen in het dorp. Meteen kwamen er allemaal mannetjes net zoals Cor op hun af. ‘Mede Gammala’s!’ riep Cor. ‘Na meer dan 100 jaar hebben we eindelijk weer bezoek!’ De Gammala’s keken Coby en Anna met grote ogen aan. ‘Ik breng jullie wel naar onze leider, Brian.’ zei Cor. ‘Hij is ook mijn beste vriend!’ ‘Oké dan?’ zei Coby. ‘Waar komt dit me bekend voor…?’

Brian woonde in een grote steen. Het was uitgehouwen zodat het er als een kasteel uitzag. ‘We zijn er!’ zei Cor. Er kwam een Gammala naar buiten lopen. ‘Hallo!’ zei hij. ‘Ik ben Brian, de leider van de Gammala’s!’ ‘Wat is een Gammala?’ vroeg Anna. ‘Dat mogen niet-Gammala’s niet zeggen!’ zei Cor. ‘Het is een scheldwoord!’ ‘Uhh…’ zei Coby. ‘Oké dan?’ ‘Komt u binnen in mijn domein.’ zei Brian overdreven deftig. Hij nam Coby en Anna mee naar binnen en gaf ze een rondleiding door zijn kasteel. Daarna werden ze naar de eetzaal gebracht. ‘We zullen een feestmaal geven ter ere van onze gasten!’ zei Brian. Meteen daarna kwamen er tientallen schalen met eten op tafel staan. Ook kwamen alle Gammala’s uit het dorp mee feesten. Het eten was ranzig, en Coby en Anna moesten er beiden van kokhalzen. Ze zaten vlakbij een raam, en gooiden al het eten dat ze opgediend kregen stiekem naar buiten. Coby fluisterde tegen Anna: ‘Ik heb nog wat chips in mijn tas!’ Dus aten ze stiekem chips terwijl ze zich afvroegen hoe de Gammala’s dat spul konden eten. Alle Gammala’s schrokten al het eten naar binnen. Nadat ze klaar waren met eten wou Brian Coby en Anna nog één ding laten zien. ‘Kom mee naar onze tempel!’ zei hij. ‘Er is iets dat ik jullie MOET laten zien!’

Eenmaal bij de tempel kreeg Coby een raar gevoel. Ze liepen de houten tempel binnen, en zagen een glinsterend, blauw object in een steen staan. ‘Dit is ons heiligdom.’ zei Brian. ‘Alleen diegene die waardig is kan het uit de steen trekken.’ ‘Cool!’ zei Anna. Coby stond er stil naar te kijken. ‘Het zou toch niet waar zijn…’ zei ze. ‘Is er iets?’ vroeg Cor. ‘Nee, niks.’ zei Coby. ‘Goed, nu jullie dit hebben gezien is het tijd om jullie jullie kamer te laten zien!’ zei Brian. Ze liepen mee terug naar het kasteel.

Die avond zat Coby een beetje voor haar uit te staren. ‘Oké, je gedraagt je echt heel vreemd!’ zei Anna. ‘Zeg nou gewoon wat er aan de hand is!’ ‘Dat heiligdom…’ zei Coby. ‘Ik denk dat het een deel van het portaal is.’ ‘Wacht, WAT?’ zei Anna. ‘Hoe kun je dat weten?’ ‘Geen idee, ik voelde het gewoon.’ zei Coby. ‘We gaan het toch niet stelen hé?’ zei Anna. ‘Ik ben nog steeds moe van onze inbraak in de Verborgen Afdeling!’ ‘We moeten wel.’ zei Coby. ‘De Gammala’s mogen dan misschien vriendelijk zijn, maar ze laten ons echt niet zomaar hun heiligdom afnemen!’ ‘Zucht…’ zei Anna. ‘Oké, maar alleen omdat ik wil weten of het ook echt een portaal deel is!’