*...TH...* My life in this horrible house! ^21^

Esther pov.
Een tijdlang heb ik nog bij Bill en Tom thuis rondgehangen. Ze zapten wat op tv, maar er was geen zak op tv. Nu sta ik met mijn jas aan in de gang. Tom bood me aan om me naar huis te brengen. En Bill stemt daar ook nog vrolijk mee in. “Ik ga het eten dan wel klaarmaken.” Zei hij vrolijk.
Dat betekend dus dat ik met hém in één auto moet gaan zitten. Alsof ik daar op zit te wachten. Maar ja, alles beter dan dat pokkeneind terug lopen. Ik geef Bill nog een knuffel en een kus op zijn wang. “Ik spreek je wel weer.”
Bill glimlacht. “Ik bel je nog wel. Doei.” Zegt hij en geeft me nog een kus terug. Daarna loop ik dan maar achter Tom aan naar zijn auto. Ik smijt de deur achter me dicht. “Hé, beetje rustig met mijn auto, hè.” Zegt hij lachend.
“Ja, ja. Breng me nu maar naar huis. Ik heb meer te doen.” Zeg ik. Ik zie Tom zijn wenkbrauwen optrekken. “En nee. Niet de dingen die jij nu denkt.”
Tom lacht wat en rijdt dan richting mijn huis. Het lijkt wel een hele tijd te duren, eer dat we dan eindelijk bij mij thuis zijn. “Bedankt.” Zeg ik nog en wil dan uitstappen. Tom pakt mijn arm nog beet en draait me dan terug naar hem toe. “Doei.” Zegt hij en drukt zijn lippen even snel op de mijne. Dodelijk kijk ik hem aan en trek mijn arm terug. Het enige wat Tom doet, is grijnzen.
Met een harde klap gooi ik zijn deur dicht. Nog harder dan ik daarnet al deed. Die jongen had echt lef. Al smaakten zijn lippen op dat moment niet vies. Oh nee, Esther! Zo gaan we niet denken! Nooit zal je met Tom mee gaan voor een nachtje! Nooit!