Poetsvrouw?

'Hee man, wat een gezaag toch! Ik vond je geweldig en ik ben blij dat ik toch nog mocht komen vanavond. Mam had me bijna thuisgehouden door die stomme test van wiskunde die ik niet had zien aankomen.'
'Wow Ryan, man! Hoeveel had je?'
'Ah, een dikke 0, natuurlijk. Je weet hoe slecht ik ben in wiskunde. Mam zei dat ik niet naar je concert mocht komen, maar ik heb gedaan gekregen dat ik mocht komen, spijtig genoeg moet ik wel vanavond nog met de late trein naar huis.' Hij keek even naar Chloë en mij. (We zaten naast elkaar) 'Maar ik denk, dat jij wel genoeg gezelschap hebt.' Hij grijnsde en ik keek vluchtig richting Chloë, me afvragend of ze het gehoord had. Ze was druk in gesprek met Veerle, Nicole, Bart, Annelien, Eline en Lucas.
Jason en Mick babbelden wat over voetbal, en ik
vroeg me af of het zó duidelijk te zien was.
'Nou ja, ik wilde haar bedanken voor de fotoshoot.' Bij het woord fotoshoot keek Chloë om en onze blikken kruisten.
Even verdronk ik in haar prachtig gekleurde ogen, maar dan wendde ik mijn blik vlug af.
'Ja tuurlijk,'zei Ryan, en het was duidelijk dat hij dit helemaal niet geloofde.
'Uhm Ryan?'onderbrak Mick het gesprek. 'Ik denk dat we naar het station moeten vertrekken. Ik ben niet van plan om achter die trein te gaan lópen of zo.'
Ik glimlachte en stond op. Ryan, Mick, Annelien, Veerle en Bart, stonden ook op.
Zij gingen ook mee weg met de rest. Terug naar Amerika. Het waren vrienden van me, en ik had ze eigenlijk wel gemist. Tot die conclusie was ik gekomen toen ze me na het concert opwachtten hier, in mijn kleedkamer.
Ik grijnsde. 'Ryan, man. See you the next time.' Ik nam afscheid van iedereen, en gaf alle meisjes een knuffel.
'Nou, dag dan maar,'zeiden ze, en weg waren ze.
Sofie en Eline stonden ook op.
'Nou, wij gaan ook maar eens. Het is al laat.' Zij waren drie geweldige Nederlandse meisjes die ik zonet had ontmoet.
Ze vertrokken en ik keek Chloë een beetje ongemakkelijk aan. Jason en Nicole stonden in de hoek van mijn kleedkamer te kussen. Wanneer ze naar daar waren gegaan, had ik gemist, maar ik vroeg me af wanneer ze weg zouden gaan.
Niet dat ze dat moésten, maar ik wilde nog wel wat tijd met Chloë.
'Nou,'zei Chloë. 'Dat was best gezellig. Leuke vrienden heb je in Amerika.'
Ik knikte maar wat.
'Justin, mam heeft me een sms gestuurd, ik en Jason zijn ook weg hé!'riep Nicole terwijl ze samen met Jason al bijna de kamer uitrende.
Ik grijnsde. Ik geloofde er niets van dat haar moeder al een bericht had gestuurd, maar ik was haar natuurlijk wel dankbaar.
Ik keek Chloë aan.
'Zullen we misschien wat opruimen?'opperde ze.
Ik haalde mijn schouders op. 'Dat doen de poetsvrouwen morgen wel hoor.'
'Ach, we kunne ze wat helpen.'Ze stond recht en keek een paar keer rond. Er lag veel rommel na al die gasten.
Ze ging terug zitten. 'Ah ja, de poetsvrouwen komen morgen toch.'
Ik lachte.
'Het is toch zo?'vroeg ze onschuldig. 'Ik wil niet hun werk afpakken, hoor.'
'Ja hoor. Wil je later soms poetsvrouw worden?'
Ze werd een beetje rood, maar ik kon me niet inbeelden waarom. 'Nou, nee. Ik had wel iets anders in gedachten om te worden.'

Chloë's pov:
'Ja hoor. Wil je later soms poetsvrouw worden?'
Ik werd rood, want als iemand me vroeg wat ik wilde worden, antwoordde ik altijd De vrouw van Justin Bieber. maar dat ging ik hier écht niet zeggen hoor...