Chapter 33

Ze bleef maar rennen en rennen. Ze had geen idee waar ze heen ging. Ze struikelde over een boomwortel en viel op de grond. Ze keek om zich heen en zag dat het donker was.
Het kon niet nu al avond zijn, het was zomer. Dan was het pas heel laat donker. Opeens besefte ze dat ze in het Verboden Bos was. En heel erg ver in het Verboden Bos.
Ze zag een paar spinnen, net zo groot als een chihuahua. Ze krabbelde overeind en deinsde achteruit, bij het zien van dat formaat spinnen.
Ze rende weg en bleef hangen in een groot stuk web. Ze had zich los gewurmd en rende verder, weg van de spinnenwebben.
Nu was ze op een totaal andere plek leek het wel. Het donkere, vieze, plakkerige gedeelte van het bos was weg en in plaats daarvan was het nu licht, met lichtgroen, zacht mos op de bosbodem en mooie bloemen.
Er klonk hoefgetrappel. Ze draaide zich nieuwsgierig om. Er stond een eenhoorn. Een grote sierlijke eenhoorn.
Ze deed verbaasd een stapje achteruit en struikelde weer. Ze viel met haar kont op het zachte mos, terwijl de eenhoorn wat dichterbij stapte.
De eenhoorn duwde zijn neus tegen haar wang aan. Het dier was prachtig. De eenhoorn hinnikte en er kwamen meer eenhoorns aan. Ook een paar nieuwsgierige goudkleurige veulens. De veulens kwamen heel dichtbij en liepen daarna snel terug naar hun moeder. Ze glimlachte even, kijkend naar de veulens, die hun hoofd om hun moeder staken en haar nieuwsgierig aankeken. Het was een prachtige plek, ze wou er niet meer weggaan. Ze gaapte even en een eenhoorn moeder met een veulen gingen naast haar liggen. Het veulen ging aan de andere kant van zijn moeder liggen, maar legde zijn hoofd op de rug van zijn moeder en keek haar aan. Ze aaide de eenhoorn voorzichtig en legde haar hoofd daarna op het dier. Gewoon even uitrusten.

'Violet!'
Ze schrok op van de stem en schoot overeind. De eenhoorn bleven nieuwsgierig luisteren en toen de grote eenhoorn die haar had begroet wegrende, volgde de rest ook.
'Violet! Ben je hier? Je oom zoekt je, volgens mij is hij een beetje dom geweest.' Een grote gedaante kwam op het mos staan en in het licht van zijn lantaarn zag ze dat het Hagrid, de jachtopziener, was.
'Ik ga niet mee,' zei ze.
'Draco is bezorgd, je oom is bezorgd, McGonagall is bezorgd, alle leraren zijn bezorgd. Violet, kom terug naar het kasteel, alsjeblieft.'
Ze staarde naar het mos en liep toen naar Hagrid toe. 'Ik kan niet meer, ik ben zo moe.'
Hagrid knikte even en tilde het meisje toen op.
Later kwamen ze aan bij het schoolterrein en Violet die bijna in slaap was gevallen zag de vriendelijke lichten van het kasteel.
Ze liepen het kasteel in en Snape kwam hem al tegemoet.
'Violet, het spijt me, alsjeblieft. Ik snap dat ik dom ben geweest, vergeef me,' begon hij al te smeken.
'Hou op, ik wil niet met je praten,' zei ze. Ze duwde hem weg en liep naar de common room van Slytherin.
Ze hoorde geen voetstappen achter zich aan en dat vond ze fijn. Hij had haar wel begrepen, hoopte ze.
'Violet!'
Zodra ze de common room in liep kwam Draco, in zijn pyama, naar haar toe.
'Ik was zo bezorgd! Waar was je?' Hij knuffelde haar.
'Ik was in het bos, ik wil gaan slapen, kom.' Ze pakte Draco's hand en trok hem mee naar haar kamer.
'M-mag ik bij je slapen?' vroeg Draco voorzichtig.
Ze knikte en deed snel haar pyama aan. 'Mijn bed is groot genoeg,' zei ze.
Ze sliepen vaker samen in een bed, als ze er zin in hadden.
Ze kroop onder de dekens en Draco kroop naast haar.
'Lekker slapen, Vo,' mompelde Draco gapend.
'Jij ook, Dodo.' Ze kroop tegen Draco aan en viel al snel in slaap.

De volgende ochtend werd ze wakker geschud door Draco die meldde dat het tijd was om te ontbijten. Zuchtend duwde ze hem weg en stapte uit bed.
Ze vinden Crabbe, Goyle en Pansy in de commonroom, daarna liepen ze met zijn allen naar de Grote Zaal.
Ze zag haar oom al zitten aan de lerarentafel. Ze negeerde hem en ging naast Draco zitten. Ze voelde de ogen van haar oom in haar zij branden.

Na het ontbijt hadden ze de eerste vliegles van het jaar. Zij en Draco hadden thuis een bezem, waar ze op geleerd hadden te vliegen. Violet kon er zelfs al een beetje op staan, maar dan alleen met een houvast. Draco bleef liever zitten op de steel.
'Vliegles! Ik kan er vast niks van,' zei Harry Potter, die naast hen liep en druk in gesprek met Ron.
'Potter! Het geeft niks als je er niks als je er niks van kunt, je hoeft niet overal de beste in te zijn,' riep Draco hem honend toe.
'Wat wil je daarmee zeggen Malfoy. Harry liep op Draco af, met een hand in het gewaad.
'Dat wij al kunnen vliegen en jij een niksnut bent, die niet eens kan vliegen,' zei ze.
'Oh ja, Malfoy's meisje, heeft hij je nog steeds niet gedumpt? Voor een ander? Ik zag hem tijdens het ontbijt wel kijken naar Pansy.' Ron ging verdedigend naast Harry staan.
'In tegenstelling tot elk meisje wat jij niet kan krijgen, hoef ik Pansy niet. Ik wil alleen Violet, het liefste meisje wat ik al mijn hele leven ken en bij me is.' Draco sloeg een arm om haar heen en knuffelde haar.
'Jouw oom heeft je zeker achtergelaten bij Draco, omdat hij je niet wou. Ja, ik weet wie je oom is Violet,' zei Harry uitdagend. 'Professor Snape,' fluisterde hij zachtjes in zijn oor.
'Thee gedronken bij Hagrid zeker? Ik weet niet wat je hebt gedronken, maar ik weet wel dat als je dit doorvertelt dan aan alleen Ron ben je dood, en geloof me, ik zal het weten als je het hebt gedaan.' En met die woorden liep ze met Draco verder naar madame Hooch, die al ongeduldig te wachten stond, met wat andere leerlingen.

Harry_Potter007:
Miss_Snape: thanks girl!