Chapter 31

Na het gesprek met haar oom liep ze zachtjes het lokaal binnen. Professor Binns keek niet eens op. Met zijn monotone stem las hij hoofdstuk 1 van het boek voor en vertelde er om de zin wat extra's bij. Iedereen, daarentegen, in het lokaal keek op. Ze negeerde de nieuwsgierige blikken en plofte naast Draco neer.
'Waar was je?' vroeg Draco zachtjes.
'Ik vroeg Quirrel nog even wat over de lesstof,' zei ze.
Ze keek om zich heen, blijkbaar haden ze les met de Hufflepuffs. Veel leerlingen uit Hufflepuff waren, met het puntje van hun tong uit hun mond, ijverig aantekeningen aan het maken. Niemand van Slytherin had ook maar een veer in zijn hand. Pansy, die eerst met een ander meisje uit Slytherin in gesprek was, draaide zich om en keek hen aan.
'Waar was je?' vroeg ook zij.
'Quirrel ondervragen over de lesstof, maar hij werd heel nerveus, arme man,' grijnsde ze.
'Je zei tegen mij dat...'
'Ik heb het nu ook tegen jou en Pansy, niet zo gek doen.' Ze keek even met een verliefde blik in Draco's ogen, die grijnzend terugkeek.
Pansy draaide zich weer om en hervatte het gesprek met haar buurvrouw.
'Tuurlijk doe ik gek, ik ben ook gek,' zei Draco. 'Op jou.' Hij gaf haar een kus en keek minachtend naar twee Hufflepuffs die kuchten en het tweetal aankeek.
Violet stak haar tong uit en keek Draco weer aan. Leunend met haar hoofd op één hand. 'Zeg dat nog eens.'
'Waarom?'
'Omdat ik dat wil.'
'Ik ben gek,' zei Draco.
'Op wie?'
'Op professor Binns.'
Violet proestte het uit van het lachen. Ze probeerde haar lach in te houden, omdat professor Binns opkeek, na het horen van zijn naam.
'Is er wat aan de hand?' vroeg die.
'Nee hoor professor, we zeiden net dat u zo'n geweldige leraar bent.' Pansy keek de professor aardig aan en iedereen (van Slytherin natuurlijk) deed even alsof die heel geïnteresseerd luisterde.
Professor Binns was al afgehaakt toen Pansy haar mond open deed om te praten en sprak verder met zijn monotone stem.
Violet lag op haar tafel, met schokkende schouders. Achter haar hand, die ze tegen haar mond gedrukt hield, klonk gesmoord gelach. Draco lachte zachtjes ook mee en legde een hand op Violet's schouder.
'Grapje hoor, ik ben gek op jou,' zei hij.
Violet kwam overeind en veegde de lachtranen van haar gezicht.
'Och, liefje toch, moet je huilen? Omdat ik gek op professor Binns ben?' Draco speelde het spelletje mee.
Violet trok een pruillip, wat moeilijk ging omdat ze zo moest lachen, en snufte een beetje.
'Ik dacht dat,' wist ze piepend uit te brengen, om daarna weer slap te liggen van het lachen.
Toen de bel ging was Violet even bijgekomen, maar ze hoefde even niks te horen over professoren en gek zijn.
Ze hadden Herbology, dus liepen ze in het zonnetje naar de kassen.
Het was de eerste les Herbology, dus de meeste leerlingen keken nieuwsgierig om zich heen in de grote kassen.
'Welkom bij deze les, ik ben professor Sprout en ik ben gek op de plantjes die voor jullie liggen,' zei de wat mollige vrouw.
Violet voelde een lachkriebel in haar keel en kon haar mondhoeken niet omlaag krijgen.
'Jullie mogen ze verpotten, maar wees voorzichtig.'
'Ik ben Draco en ik ben gek op professor Binns,' fluisterde Draco, met een hoog stemmetje, in haar oor.
Violet drukte haar handen weer tegen haar mond en smoorde haar lach.
Ze waren bezig om de plantjes te verpotten, die hun wortels om hun vingers wikkelen, zodra die vrij waren, toen professor McGonagal de kas inliep.
Ze had een serieuze uitdrukking op haar gezicht, maar er was ook een spoortje van medelijden en bezorgdheid te zien.
'Kan ik Violet Prince even meenemen uit de les, het is niet zeker of ze terugkeert deze les.'
Ze keek Violet aan, die verbaasd haar handschoenen uitdeed en een gedachte opving.
Het was meer een beeld, een herinnering, waar McGonagall aan dacht.
Het beeld van haar oom, liggend op de grond, met een wond bij zijn borst.
Even later zag ze hem liggen in de ziekenzaal, met Poppy naast het bed, die de wond schoonmaakte.
Ze nam niet eens de moeite om haar tas te pakken, maar spurtte de kas uit.
Ze hoorde McGonagall snel achter haar aan lopen, maar ze negeerde het geroep van de vrouw.
Zo snel als ze kon liep ze naar de ziekenzaal toe, halverwege werd ze gegrepen door een zevende-jaars, die het geroep van McGonagall had gehoord en wist dat dat Violet was.
'Laat me los! Ik moet naar de ziekenzaal, laat me los!' Ze worstelde om los te komen, maar de jongen was zeer sterk.
'Dankjewel, eeh... Jongeman. Vijf punten voor Ravenclaw.' McGonagall knielde en keek Violet aan.
'Rustig aan, Madame Pomfrey lapt hem wel weer op, ik snap dat je nu naar hem toe wil, maar dan moet je eerst even rustig worden.'
'Okee, okee! Ik ben rustig, laat me los!'
De jongen liet haar los en ze spurtte er weer vandoor. Ze opende de deuren van de ziekenzaal en spurtte naar het bed waar, zo te zien, haar oom in lag.
Hij was bij bewustzijn, een beetje dan.
'Hee,' kwam er schor uit zijn mond.
Het leek alsof het weer in haar opeens was omgeslagen. Ze had zich nog geen vijf minuten eerder slap gelachen, dankzij Draco, en nu stond ze hier met gemengde gevoelens bij het ziekenbed van haar oom.
Ze wist niet precies of ze boos of verdrietig moest zijn, of bezorgd.
Ze koos het tweede. Ze wist dat hij Quirrel ermee geconfronteerd had, Quirrel had hem gestraft. En haar dan? Zou hij haar nu ook straffen.
Ze ging niet zitten op de stoel naast het bed. Tranen welden op in haar ogen.
'Je zou het niet zeggen! Je bent ook zo dom! Je bent waardeloos!' schreeuwde ze de man toe. De tranen ontsnapten uit haar ogen. Ze liet ze lopen.
Hij keek haar geschokt aan, de pijn in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. Het kon ook een reflectie van haar eigen ogen zijn.
'Violet,' stamelde hij.
'Nee, geen Violet! Gewoon niet! Je bent een lafaard, die zich niet aan zijn beloftes houd!' Ze draaide zich om en rende de ziekenzaal uit, waarna ze tegen McGonagall aanbotste. Ze krabbelde overeind en rende weer weg. Heel ver weg.
Het Verboden Bos in...

Haii kindjes, eerder in dit hoofdstuk konden jullie lezen dat Violet wat piepend door het lachen zei.
Dat hebben jullie vast ook wel, dat jullie de slappe lach hebben en dan wat proberen te zeggen, maar het niet kunnen of dat jullie een klein stukje met een hoog stemmetje zeggen om daarna huilend weer verder te lachen.
(Huilend van het lachen hè?)
Laat het me weten in een reactie!
Ik hou van jullie