061

Lauren Brown

Zonder gedag te zeggen, ben ik naar huis gegaan. Ik wilde niet dat Justin me zou zien. Al helemaal niet dat hij naar me toe zou komen om met me te praten. Ik weet dat het kinderachtig is, maar ik wil het gewoon niet. Ik ben weer met zijn beste vriend gegaan. Ik heb fouten gemaakt, maar hij ook. Het nummer wat hij zong was mooi. Ik weet niet of het naar mij toe gericht was, maar het was mooi. "Is it too late now to say sorry", dit zinnetje blijft constant in mijn hoofd zitten. Ik had het hem nog nooit horen zingen.
Ik zit op de bank. Slapen kan ik nog niet. Het spookt in mijn hoofd. Mijn telefoon vibreert. Bericht van Justin, Jane en Sam. Verrassend. Ik open het berichtje van Jane: "Lau, laat even weten waar je bent. Ik maak me zorgen x". Ik klik het berichtje weg en open die van Sam: "Waar ben je? Ben je al thuis? We zijn hier allemaal bezorgd!!". Ik heb geen behoefte om te reageren. Ik twijfelde even of ik het berichtje van Justin moest openen, maar deed het toch.
"Het spijt me dat ik je avond heb verpest. Ik was er om sorry te zeggen. Ik weet nu dat ik je met rust moet laten en dat je het niet meer wil. Ik accepteer je besluit. Onthoud wel dat ik nog steeds van je houd en dat altijd zal blijven doen. Het spijt me x". Fuck. Ik weet dat dit niet is wat ik wil. Ik weet dat dit niet is wat hij wilt. Ik hou ook veel van hem, maar het gaat gewoon wat minder nu. Ik besluit om Jane een berichtje terug te sturen, zodat ze niet meer zo ongerust zijn. "Ik ben thuis. Geniet nog van je avond. X" Ik klik op verzenden.
Ik lig in bed. Hopend dat ik ooit nog moe word en deze avond snel kan vergeten. Als ik mijn nachtlampje net uit wil zetten, gaat de bel. Wie komt er nu zo laat nog langs. Belachelijk. Ik vind dat altijd maar eng. Toch sta ik op van mijn bed en loop de trap af. Er word nogmaals aangebeld. "Wie is daar?" Roep ik vanaf de hal. "Ik ben het. Justin". "Ga weg!" Roep ik meteen. "Ik wilde weten of je thuis was". Hoor ik hem zeggen. "Nu weet je het. Dag Justin!" Ik loop terug naar boven. "Je weet dat we dit allebei niet willen!" Hoor ik hem nog zeggen. Ik blijf stil staan op de trap. Hij heeft gelijk, maar moet ik nu echt toegeven? Ik loop weer terug naar beneden en blijf even voor de dichte voordeur staan. Ik twijfel of ik de deur moet openen. "Lauren!" Roept hij. Ik doe voorzichtig de deur open. "Laat me alsjeblieft binnen komen". "Zeg wat je me wilt vertellen. Dat kan ook hier". Hij zucht. Hij duwt de deur open. "Justin, nee!" Roep ik. Hij gooit de deur dicht. Ik sta tegen de deur aangeplakt. "Je weet dat ik dit niet wil en ik weet dat jij dit ook niet wilt". Ik haal mijn schouders op. "Zeg dan nu dat je het echt niet meer wilt en dat we allebei onze eigen wegen moeten volgen". Het is even stil. "Zeg het dan!" "Ik wil dit nie-.." Ik kan m'n zin niet eens verder afmaken, omdat ik weet dat ik mezelf voor de gek hou. Ik kijk Justin aan. "Is it too late now to say sorry? Cause I'm missing more than just your body!" Hij zingt zachtjes. Zijn ogen bekijken mijn lichaam. Fuck this shit. Hij zoent me en ik zoen hem terug. Hij tilt me op en zoent door. Hij loopt weg uit de hal en neemt de trap naar boven. Als we bij mijn kamer zijn aangekomen, staan we stil voor het bed. Hij gooit me op bed en komt boven me hangen. Hij zoent me weer.