Chapter #4.

# Riley

De bekende melodie van mijn ringtone schalt door mijn kamer en vermoeid open ik mijn ogen. 09: 00 geeft mijn klok aan. 09:00! Het is vakantie verdomme! Er moet een wet komen die verbied dat mensen je zo vroeg bellen. Ik grits mijn iphone, mede mogelijk gemaakt door mijn weekendjob en een flinke donatie van mijn oom, van mijn nachtkastje. ’Ja?’ Mijn stem klinkt moe, dof en vooral geïrriteerd. ’Riley? Met mij hier.’ Ik werp nog eens een blik op mijn wekker, het is nu 09:01. ’Je mag met iets beters afkomen, het is 9 uur ’s morgens! In de vakantie! Mijn brein is tijdelijk niet beschikbaar.’ Ik knijp mijn ogen toe tegen het felle licht dat al tussen mijn gordijnen doorschijnt en draai me snel op mijn buik. ’Het is Jake.’ Zijn stem klinkt raar, afstandelijk en meteen vormt er een brok in mijn maag. ’Hi Jake’ zeg ik zo vrolijk mogelijk. ’Waarom bel je?’
‘Ik moet je iets vertellen Riley.’ Ongemakkelijk en gejaagd, zo klinkt hij nu. Ik weet al wat er gaat komen. ’Zeg maar’ klink ik bits.
’Ik euhm-‘
‘Laat me raden, je wilt ‘ons’ even op pauze zetten zodat je op je surfvakantie met het eerste het beste surfsletje kan aanpappen.’
‘Komaan Riley.’
‘Niets te komaan, het is zo. Durf eens te zeggen dat ze het zo niet is!’
‘Je begrijpt het dus.’
‘Weet je wat ik begrijp, Jake? Ik begrijp dat je een zak bent en ik begrijp dat ik je nooit meer wil zien. En weet je wat ik nog het beste begrijp, Jáke. Dat áls ik je ooit nog eens zie, het je beste dag niet zal zijn! Dat begrijp ik héél goed!’ Ik gooi mijn iphone op het bundeltje kleren dat naast me op de grond ligt en druk mijn hoofd in mijn kussen. Niet wenen, niet wenen. Het is een zak, hij is het niet waard. Nooit meer wil ik een lief! Nóóit meer. Ik word non. Desnoods ga ik later in een klooster, maar ik zal nooit meer een lief hebben! Ik knijp mijn ogen toe om de tranen binnen te houden, maar geef uiteindelijk toe. De tranen stromen over mijn wangen als ik op mijn zij ga liggen en na een tijdje val ik terug in slaap.