Hoofdstuk 47

(Jazz Hawthorn)

Professor Dumbledore heeft me gezegd te gaan zitten. Hij kijkt me aan met doordringende ogen en ik krijg er de rillingen van.
"Dus, professor. Kunt u mij vertellen wie mijn ouders zijn?" Vraag ik heb traag.
"Ja, dat kan ik inderdaad. Maar dat zou niet zo leuk zijn, of wel soms?" Vraagt hij met een geheimzinnige glimlach.
Met een frons kijk ik hem aan. Wat bedoeld hij? Natuurlijk zou het leuk zijn om te weten wie mijn ouders zijn. Anders zou ik hier toch niet zijn? Ik probeer mijn frustraties aan de kant te schuiven. Ik wil hem allesbehalve boos maken.
"Persoonlijk zou ik het wel leuk vinden." Zeg ik met een vriendelijke glimlach.
"Natuurlijk Jazz. Toch zal ik het je niet vertellen." De oude man lacht er bij, hij lacht er godverdomme bij. Wat is er mis met deze mafketel?
"Professor, u moet mij begrijpen! Als u weet wie het zijn moet u het mij vertellen. Ik wil het al zo lang weten. Alstublieft. U kunt deze informatie toch niet zo maar voor me achter houden?" Vraag ik nu met frustratie duidelijk in mijn stem.
Professor Dumbledore's lach wordt enkel breder.
"Ik ga het je echt niet vertellen hoor Jazz. Je kan het zelf zien." Zegt hij nog steeds vriendelijk.
Ik trek een wenkbrauw op als teken dat hij het me moet uitleggen.
"Ik heb een handig magisch gereedschap en de herinnering van je vader. Je kan gewoon daar een duik in nemen en ontdekken wie je vader en moeder zijn. Maar je gaat het misschien heel erg vinden. Je moet er dus zeker van zijn dat je dit wilt zien." Zegt Dumbledore. "En je mag het ook tegen niemand vertellen, want dat kan veel mensen shade berokkenen." De lach is volledig van zijn gezicht verdwenen en hij kijkt me erg serieus aan.
"Ik beloof het professor." Zeg ik meteen, blij dat ik er eindelijk achter kan komen wie mijn ouders zijn.
Misschien kom ik er zelfs achter waarom ze me hebben verlaten.

Melding: Ja ja, in het volgende hoofdstuk wordt het dan eindelijk onthuld. ^^
Ik hoop dat jullie net zo verbaasd zullen zijn als ik toen ik het bedacht haha.