Hs9

"Maar... Maar ik wou alleen maar helpen." zegt Celia. "Dit is niet helpen, of, je helpt me van de regen in de prut." zeg ik boos. Celia kijkt me schuldbewust aan en ik zeg "waar ben ik nou boos om? Ik moet boos op mezelf zijn. Ik had nooit iets mogen vertellen." zeg ik terwijl ik begin te snikken. "Waarom snik je maar zie ik geen tranen?" vraagt Celia verbaasd. "Omdat ik die niet heb!" schreeuw ik en ik begraaf mijn gezicht in een kussen. Op dit moment had ik er alles voor gedaan om te zijn als Celia, geen vampier, geen boek beschermen, geen gouden aura zoeken en bovenal niet de wereld hoeven te redden. Ik zucht een keer als er geklopt word. "Mogen we binnenkomen." het is Jacks stem. Hij klinkt rustig alsof hij helemaal niet bang is en dat is raar. "Ja, hoor." roept Celia als ze de barricade weghaalt waardoor iedereen letterlijk naar binnen toe valt. "Gaat het? Je ziet er van streek uit." zegt Nathan. "Wacht, jullie zijn niet bang voor me omdat ik een vampier ben ofzo?" vraag ik verward. "Nee, heb je de rest van de poster niet gelezen?" vraagt Axel. "Nee." zeg ik en zo beginnen ze een voor een de punten op te noemen die niet waar zijn zoals: we drinken geen bloed. Ik begin te lachen en vraag "zijn jullie boos omdat ik niks heb gezegd?" "Nee hoor, we begrijpen heus wel dat je het ongemakkelijk vind." dat zegt Scotty, wauw dus zelfs hij snapt me. Iedereen knikt instemmend en Mark zegt "we hebben letterlijk overal naar je gezocht, totdat we je op het strand vonden en toen je wegvloog wisten we meteen dat je terugging naar hier." Ik kijk iedereen lachend aan totdat... Caleb staat verveeld tegen de muur aan "Caleb is er iets?" vraag ik. "Ja." zegt hij en hij loopt weg. Mark kijkt me vragend aan en Silvia rent achter hem aan, ik had de managers nog niet opgemerkt.

Even later komt Silvia terug "hij... hij... hij vind dat je het hem moest vertellen." zegt ze stotterend. Ik ga op het bed zitten en zeg "ik snap niks meer van jongens." "Geloof me dat hebben wij nooit gedaan." zegt Celia als ze naast me komt zitten. Ik moet lachen en Silvia vervolgt "hij wou je er wel mee helpen maar hij voelt zich nu verraden omdat je het niet durfde te vertellen." Het lijkt alsof ik ieder moment door de grond kan zakken, dit mag niet waar zijn. Ik plof met mijn hoofd tussen de kussens en begin weer te snikken. Het maakt me niet meer uit dat iedereen me kan zien, ik wil niet dat Caleb denkt dat ik hem niet vertrouw maar daar is het nu te laat voor. "Gaat het?" Iedereen kijkt op en Caleb staat in de deuropening. Hij loopt op het bed af en komt naast me zitten. "Sorry dat ik net zo deed. Ik bedoelde het niet zo." Iedereen kijkt met grote ogen omdat Caleb niet sarcastisch was of grof maar gewoon lief en aardig. "Het gaat wel." zeg ik. "Zo ziet het er niet uit." zegt Caleb. "Oké, je hebt gelijk." zeg ik met tegenzin waarna ik rechtop ga zitten.

Na nog een tijdje met Caleb gepraat te hebben (de rest van Raimon is uit verveling alweer vertrokken) gaan wij ook maar naar het voetbalveld om te trainen. "Daar zijn ze eindelijk!" roept Kevin. Hij schiet een bal op mij af en ik schiet hem met dubbel zoveel kracht terug waardoor hij in Kevins buik beland en hij een stuk naar achter schuift. "Probeer mij nooit meer te raken met een voetbal!" roep ik. Kevin komt overeind en loopt naar de bank waar hij meteen word geïnspecteerd door Celia en Camelia.

Als we klaar zijn met trainen loop ik samen met Celia, Silva en Camelia terug naar binnen. Heel Raimon is al binnen alleen wij niet. "Hoe kan het dat Caleb tegen jou wel aardig is en tegen de rest niet?" vraagt Silvia. Ik haal mijn schouders op als Celia zegt "het is toch overduidelijk dat hij je leuk vind." Ik denk terug aan de avond na het bal van het engelse team en word warm vanbinnen.

De volgende ochtend begint te wedstrijd. En het begin, tja, dat is vreselijk. Het is een sterk aanvallend team en we krijgen nauwelijks de bal. Als de fluit klinkt dat de eerste helft is afgelopen durf ik nauwelijks op het scorebord te kijken 3-0 voor The Knights Of Queens. Ik zie dat al onze verdedigers doodop zijn en Mark ook. Hij laat het niet merken en zegt "kom op, we moeten winnen en Jude heb jij hun speelstijl al door?" "Ja, ik heb de zwakke plek van hun aanvalstechniek door." zegt Jude en iedereen komt om hem heenstaan. Even later klinkt het fluitje en als ik het veld op wil lopen word ik tegengehouden. "Kyky jij blijft hier. Austin gaat het veld in." Ik ga chagrijnig op de bank zitten. Ik wil niet toekijken en niks kunnen doen.

Dan klinkt het eindfluitje. H-hebben we gewonnen?!? JAAAAAAA!!!!!! "Gewonnen!!!" roepen we in koor. Ik loop naar Raimon en we gaan hyper springen en de overwinning vieren. Dan moeten we een gepast afscheid aan The Knights Of Queen geven. We lopen allemaal langs hun en het enige wat ik denk is: wat een tijdverspilling, we hadden nu zoiets beters kunnen doen zoals onze overwinning vieren. Dan val mijn oog op twee meisjes die naast de kant staan te juichen. Wauw die twee waren blij met onze overwinning. "Zag je Sue en Tori?" vraagt Mark na de wedstrijd als we op weg zijn naar de kleedkamers. "Waren dat die twee meisjes die bijna waren aan het janken door onze overwinning. Zo blij waren ze ermee. Eerste rij." vraag ik verward. "Jep, dat zijn ze." zegt Jude. "Ze hebben wel veel energie." zeg ik lachend. "Niet meer dan jou!" zegt bijna heel Raimon. "Pffff... Daar hebben jullie een punt." zeg ik met tegenzin. "Ik ga me omkleden, zie jullie bij de bus." voeg ik er lachend aan toe en zwaaiend verdwijn ik in de kleedkamer waar Celia, Silvia en Camelia op me wachten. Wat zouden hun nou weer van me willen weten?