26.2: Mist

Het kost me veel moeite om die lange benen van Harry op zo'n hoog tempo te volgen. Halverwege lijkt hij het op te merken en vertraagd hij zijn pas zodat ik beter naar zijn orders kan luisteren; dicht bij hem blijven. Door het schemer kan ik niet veel van het immense gebouw zien, enkel dat het in de Romeinse stijl en gigantisch is. Binnen is het warm en word ik meteen overspoeld met informatie. De beveiliging staat nog steeds rond ons terwijl ze allemaal druk bezig zijn met plaats vrij te maken. Onzeker zoek ik Harry's blik op, hij glimlacht lichtjes door zijn frons heen. Ik kan me voorstellen dat hij meer last van de drukte heeft dan mij. Hij ruikt ze allemaal, hoort ze allemaal, en dat op hetzelfde moment. Als we naar een zijgang met een felrood tapijt worden door verwezen laten ze ons pas alleen bij de trap. Harry bedankt ze vriendelijk en ik ben enkel verward.
"Hoe doe je dat in die drukte? Ik word gek." Hij glimlacht en geeft me een bemoedigend duwtje in de rug door zijn grote hand op mijn onderrug te leggen als we naar boven gaan.
"Me concentreren op een specifiek ding." Er is nog steeds zo veel lawaai dat hij zijn zware stem moet verheffen voor menselijk gehoor.
"En dat was?" Mijn nieuwsgierigheid prikt door zijn beleefdheid heen.
"Jouw hartslag Louis." Mijn lippen wijken uit elkaar, dat is...integrerend. Eenmaal boven neem ik plaats in de reusachtige koninklijke stoelen. Ik vraag me af of ik hier als boer wel eigenlijk in mag gaan zitten. Als zijn hand mijn pols vastneemt frons ik, totdat zijn lippen geluidloos beginnen te bewegen. Ik start meteen de spreuk en doe mijn ogen toe om me te laten meesleuren in het donkere gat.
"Boo?" Licht, waar is het licht nu weer? En het gaat aan, geweldig.
"Ik zie je." Hij glimlacht naar me en komt dichterbij. De schoonheid van zijn gezicht is bovennatuurlijk. Was hij daarnet ook al zo mooi? "En je ziet er nog steeds geweldig uit."
"Ik weet het, houd je ogen in het echt open, anders valt het op." Hoe moet ik dat nu weer doen? "Ik kan niet de dingen tegen je zeggen die ik zou willen aangezien er vampiers aanwezig zijn. Jij bent dus ook mijn Comes vanavond in hun ogen en je moet je zo gedragen."
"En wat ben ik in jou ogen?"
"Al het goede en het slechte voor mij Boo. Het mooie." Zijn blik doet me smelten waardoor mijn focus weg is en ik terug in de realiteit gezogen word.
Ah ja, toneel. Klopt. De zaal wordt langzaamaan duister - geen idee of het de bedoeling is. Beneden zitten mensen met lagere afkomst als Harry - iedereen dus, maar met hogere afkomst dan mij - de uitzonderingen, exclusieven. Mijn ogen worden terug naar het verhoogd stuk van de zaal gezogen als er licht verschijnt samen met mensen. Een of andere man begint een donkerdere man meteen aan te pakken om belachelijke dingen. De haat is duidelijk voelbaar. Zou heel het stuk zo gaan? Als ze verder beginnen te praten merk ik dat ik er niets van versta, dit is niet mijn taal, maar de taal die Harry soms praat. Geen Latijn, maar toch een andere belangrijke. Verward schuif ik mijn veel te zware stoel dichterbij de balustrade zodat ik de houdingen en acties van de mannen beter kan begrijpen. Beer zei dat het in mijn taal ging zijn… Geluid van een discussie breekt door als ik een man gebogen voor Harry zie staan.
“Ich hatte den Befehl gegeben dass das in Niederländisch muss sein! Und jetzt, ist das nicht so!“
„Entschuldigung, aber wir haben kein Verstand von Niederländisch. Die Schauspielern können das nicht sprechen. Ist er etwas anders das wir tun können, meines Hoheit?“ Gefrustreerd belandt zijn blik op mijn lichaam, ik versta er werkelijk niets van, maar hij is echt wel pissig.
“Gut gesagt, ich bin deines Hoheit, und ich hat dir etwas gefragt. Dann komm ich hier, und dann ist das nicht getan!“ Een wegwerpgebaar van zijn hand stuurt de man terug weg. Ik glimlach enkel lichtjes, zo is het nog prima. Het is prachtig hier, en het toneelstuk begint zoals een bloem in bloei te komen.
“Wollen sie etwas trinken?” Verward draai ik opnieuw mijn hoofd gedeeltelijk naar de ruimte achter mij.
“Louis, wat wil je drinken?” Niet wetend wat er is haal ik mijn schouders op.
“Kies maar iets speciaals. Ik vind het trouwens niet erg van de andere taal.” Zijn blik blijft op mijn gezicht gebrand terwijl hij een order doorgeeft. Ik draai me terug naar het adembenemende schouwspel, dit is echt vermakelijk. De donkerdere krijger loopt weer terug naar waar hij van komt als hij niet naar de vrouw mag toe gaan, om te vechten. Ik kijk op door een tik op mijn schouder – maar goed dat ik niet schrok en over de balustrade tuimelde, en neem dankbaar het glas van Harry aan. Dit ken ik, oh, wees er maar zeker van dat ik dit ken. Ik grijns naar hem, dit is volks bier. Gelig, schuimig bier, zalig! Gulzig zet ik mijn lippen aan het glas, even gulzig als de personages die steeds meer en meer willen en elkaar steeds bozer beginnen aan te kijken, zeker als de donkerdere man en de vrouw die hij wou verstoord worden tijdens intieme dingen. Natuurlijk is het man en vrouw, maar de boosheid van de indringer omdat hij weggestuurd wordt maakt veel goed. Het verhaal is gewoonweg fantastisch. De weggestuurde man komt niet veel later terug met een andere, ze lijken interesse te hebben voor de vrouw. Gefascineerd zet ik mijn lege glas terug weg – Harry heeft door dat het Gods spul is voor mij, maar ik negeer het, en kijk ik weer. De man die eerst met de vrouw in bed lag wordt woedend. Zo woedend dat het schreeuwen van de man me doet fronsen en hem beter bestuderen. Zwarte mensen zijn toch niet altijd slecht, wel? De twee mannen blijven verder gaan en uiteindelijk is de donkerdere man zo boos en jaloers dat hij zijn eigen vrouw vermoord. De anderen lachen maar, en hij blijft daar zitten, verbaasd over de leugens waarin hij geloofde. Zo werkt de Kerk ook, ons leugens doen geloven. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen om Harry te vermoorden, ook al zag hij iemand anders liever. Ik zou de andere persoon er wel eens van langs geven en Harry willen doen overtuigen, maar hem vermoorden, nee… Dan zie ik hem liever gelukkig en levend dan dood en van mij. Die jaloezie is maar niets, net zoals ik Harry eerder heb duidelijk gemaakt buiten. Tevreden met de voorstelling draai ik me terug naar Beer.
“Echt geweldig!” Hij glimlacht tevreden en zijn ogen vertellen me iets anders al die gereserveerde houding, hij wil dichterbij komen. Ik zet mijn stoel terug netjes langs de zijne.
“Dat bier ging er wel gemakkelijk in.”
“Beste spul.” Ik grijns en kijk naar zijn glas. Het is veel kleiner, maar waarschijnlijk ook veel sterker en er hangt nog een vaalrode kleur in.
“Dan zal ik er voor zorgen dat naast whisky, wijn en bloed dat er ook is.” Mijn ogen worden groot, dat wordt een feestje voor mij en Aurus. Harry’s berispende blik doet me lachen, ik kan mezelf prima beheersen met alcohol hoor. Zolang ik niet te veel drink… En anders heeft Beer er alleen maar de voordelen van.