25.3: Bonje

"Concentreer je Louis!" Zijn stem is kil en laag, de woorden heb ik al te vaak gehoord. Gespannen geef ik hem een furieuze blik en een vermanend vingertje.
"Het lukt niet als jij me zo blijft aankijken om dan verwijten die me het meest pijn doen naar me te toe spuwen!" Zijn gezicht blijft emotieloos terwijl ik elke emotie door mijn lichaam heen voel stromen. De irritatie, maar vooral de angst. De onderwerpen die hij uitkiest maken me bang, heel bang dat dat werkelijk gebeurt en ik moet me daar tegen verzetten met wijsheid en niet met woede, niet mijn sterke punt.
"Dat is de bedoeling Louis, en het werkt ook erg goed."
"Laat me eens zonder proberen..." Wanhopig ga ik terug in de stoel zitten. De gele bloem is nog steeds dood en de andere staat nog steeds ongewijzigd in bloei. Dit werkt echt niet.
"Dat is te makkelijk." Ik zucht verslagen en probeer me enkel op de magie te focussen. Alleen de mooie bloem die ik wil doen bloeien. Alleen deze...
"Traia sobre-"
"Duivel! Alles wat tegen God is, is duivels! Jij achterlijke kleine boer die zo durft te hoeren met onze dictator-" Ik zucht en geef hem een blik waardoor hij zijn act laat vallen. "Moet ik het nog eens herhalen?"
"Nee dank je." Mijn tanden knarsen op elkaar van frustratie, beter dat dan de 'onschuldige' vampier aan te vallen. Dat maakt het alleen maar erger, of zou ik toch…?
"Ik meen dit niet Louis, prettig is anders. Kom aan." Ik knik kort en begin opnieuw met de verdomde moeilijke woorden.
"Jij gebruikt hem gewoon om macht en positie te krijgen als protestant! Je moeder is een hoer die je vader verzweeg! Dat krot waarin ze wonen is het krot waarin je zus zal sterven-" Ik sluit het allemaal buiten en concentreer me enkel en alleen op mijn ademhaling en die woorden. De ene bloem verliest een voor een zijn blaadjes terwijl de andere-
"Lukt het een beetje?" Verbaasd vallen mijn handen terug in mijn schoot en geef ik de glimlachende krullenbol een dodelijke blik. Kijk niet zo blij Harry.
"Het lukte net en dan-!" Gefrustreerd kijk ik naar Sedrik die me de blik geeft van - je focuste niet, alweer.
"Sedrik, ik dacht dat je hem ging helpen in plaats van de grond in boren."
"Ik leer hem controle en concentratie aan, zonder dat is hij niets. Hij viel me bijna aan zonder dat hij er zich bewust van was. Levensgevaarlijk." Zonder enige emotie te tillen aan de vorige uitspraak kijkt hij Harry aan. "Ik wed dat hij zelfs in bed geen controle over zichzelf heeft." Excuseer?! Een lach verlaat mijn mond als ik de keizer zijn gezicht zie, hij is niet blij, absoluut niet. In tegendeel. Het ziet er naar uit alsof hij hem wel de nek kan omdraaien met de walging alleen.
"Kom op dat was een hele goede van Sedrik." Ik kijk Har nog steeds met een grijns aan, hij schudt enkel kort zijn hoofd.
"Hier ben ik te oud voor. Gaan jullie nog verder oefenen of…? Jullie zijn al lang bezig." Ik kijk naar mijn 'leerkracht'. Ik hoop dat we klaar zijn want met Beer in de kamer me concentreren is nog erger. Harry ziet er vermoeid uit, net als vorige keer toen hij mij en Sedrik onderbrak. Hij heeft nochtans meer geslapen als mij. Zijn weelderige krullen liggen ongecontroleerd en slapjes naar achteren, maar het zijn vooral zijn emerald ogen die genoeg zeggen. De man zit vol met zorgen. Het is mijn taak om hem die af en toe even te doen vergeten en hem aan mezelf op te eisen, voor het geluk van ons beiden.
"Ik denk niet dat dat gaat helpen maar goed."
"Ik weet anders een perfect plan." De sluwe man als Sedrik is glimlacht naar zijn broer die overduidelijk in zijn gedachten terug praat. "Maar de normale saaie oefeningen mogen ook altijd, natuurlijk." Hij is helemaal sarcastisch en laat - wat Harry dan ook gezegd mag hebben - duidelijk merken hoe oneens hij het ermee is.
"Kan ik ook geen levenskracht van de bloem aan een persoon geven?" Sedrik reageert niet maar Harry knikt traag.
"Aan een echte levende persoon ja." God-, sinds wanneer is zijn stem zo aantrekkelijk diep en ruw? Mijn lichaam verstijft al van het vlindernest in mijn buik Alleen, en dan vliegen al die kleine vlindertjes nog eens weg ook. Tot in de uithoeken van mijn lichaam.
"Dus een van jullie telt niet?"
"Nee, wij hebben bloed nodig om te genezen. "
"We kunnen ook altijd Aurus verwonden en hem dan genezen." Sedrik klinkt zo enthousiast voor het spannende deel dat ik en Beer hem meteen een verwijtende blik sturen, hij foltert echt veel te graag.
"Laatste keer dat ik hem zag was hij zo bleek dat ik me afvroeg of er nog wel wat bloed in hem zat." Mijn stem snijdt richting de vampier, hij kan het gerust verdragen.
"Wel, daar kunnen we nu niets aan doen." Dat dacht ik al, Aurus is een vriend van me, daar blijven ze van af.
"Ontspan Louis." Nu pas merk ik op dat Har me gefixeerd aankijkt, en dan in het specifiek naar mijn gebalde vuisten. Als ik ze ontbal kijkt hij me recht aan waarna hij opstaat en voor het bureau komt staan. "Er zijn overigens genoeg spannende dingen terug te vinden in dit boek. "
Met tegenzin kijk ik naar mijn krullenbol, hier heb ik echt geen zin in.
"Je moet het leren Louis." Kon ik dat kleine sinistere glimlachje maar van zijn gezicht slaan. Hij mag blij zijn dat hij mijn leerkracht is en het niet mag. Hoe meer men tegen mij zegt dat mag niet, hoe eerder ik ergens tegen in ga.
"Niet op deze manier..." Wanhopig zoeken mijn ogen naar die van Harry, maar als hij zijn ringen terug op zijn plaats schuift en naar de grond kijkt weet ik genoeg. Ik grom zachtjes en zet me af tegen hun door achteruit te gaan. Hij steunt me niet.
"Louis, alsjeblieft. Voor jou en anderen hun veiligheid." Deze keer kijken zijn emerald ogen wel recht naar mij, maar ik kijk naar de ring met mijn oogkleur om zijn vinger, zo mooi en bezitterig. Hij weet dat ik het niet zie zitten.
"Wat krijg ik in de plaats?" Sedrik lacht sarcastisch, een geënerveerde blik van Beer doet hem niet stoppen.
"Wij geven jou iets en jij accepteert het niet eens! Zie je niet wat je voor jou doen." Te boos op mezelf en die woorden kijk ik star naar het oude boek voor me. Ik wil Sedrik echt niet aanvallen terwijl hij Harry pijn doet. Niemand mag hem pijn doen.
"Genoeg Sedrik, Louis; accepteer het." Zijn diepe stem is dwingend en zijn grote handen maken een verwilderde bewging. Het is de Harry waar je bang van bent, de machtige Harry, niet mijn gevoelige Harry als ik ’s avonds tegen hem aan lig. Ik zucht en sla mijn ogen arrogant ten hemel waarna ik plaats neem in de stoel en naar het blad met de spreuk kijk. Ik moet de man verlammen, met behulp van een potje bloemen en wat andere dingen die samen moeten. Ze hebben me het in mijn eigen taal uitgelegd, maar goed ook. "Klaar?" Ik negeer de emerald ogen die wanhopig naar de mijne zoeken, aftastend hoe ik me voel. Niet nu, als ik naar dat mooie gezicht met volle lippen en strakke kaken kijk verlies ik het laatste beetje controle dat ik had. Als ik zwijgend en koppig het ene bij het andere doe hoor ik een verstikte ademhaling van Harry. Sedrik heeft zijn vingers bij Harry's hart geplaatst en dringt langzaam door de taaie huid, de blik op mijn Beer zijn gezicht wil me doen vechten, Sedrik aanpakken met de blote vuisten, maar het mag niet. Snel snij ik in mijn pols en begin ik aan de spreuk. Elke keer opnieuw val ik stil. Mijn lezen verloopt met hakken en stoten en ik kan naar niets anders kijken dan dat ene paar grote ogen en de pijn op zijn gezicht. Zijn ontblote borstkas kleurt bloedrood waardoor ik onbewust mijn adem inhoud om die daarna terug langzaam los te laten. De spreuk, de spreuk achterlijke.
"ten-n-dón do-o-o" Ik krijg het niet over mijn lippen. Mijn handen bibberen en gefrustreerd sta ik op en loop ik op de grotere vampier af.
"Niet op die manier Louis."
"Ik kan het niet, oké?!" Nooit gedacht dat ik zoiets zou zeggen, dit zit niet in mij. Ik ben een volhouder, een vechter, maar voor mijn geliefde die... Voor hem wil ik me wel zwak maken, me gewonnen geven. Harry kreunt en balt zijn vuist onmiddellijk als Sedrik dichterbij komt. De walgelijke geur overmeestert mijn zintuigen. Ik slik pijnlijk. De hele hand zit al zo diep in die gespierde borstkas dat hij bijna bij het hart is.
"Dat ken ik niet." De man is zo verdomd ongevoelig dat ik hem wel zaal leren wat voelen is. Vol woede sla ik hem recht in zijn gezicht, hij kijkt me beledigd aan.
"Je bent toch al genezen." Zonder nog iets te zeggen draai ik me naar de tekst en spreek ik de woorden uit. Letter per letter. Een kreet van Harry zorgt voor een krachtstoot. Sedrik verstijft compleet na het laatste woord, ik kijk enkel vragend naar de man die leed onder hem. Geen bovenkleding, pure mooiheid en een knoeiboel van bloed en littekens op zijn lichaam.
"Laat het los Louis. Sedrik wou je helpen, genoeg." Zijn stem is zacht maar zo intimiderend dat ik de kracht op de vampier wel moet laten gaan. Gespannen blijf ik staan zonder te bewegen. Als Har dichterbij wilt komen duw ik hem terug achteruit. Mijn vuisten regenen neer op zijn borstkas terwijl mijn ademhaling zwaar pompt. Het duurt verrassend lang voordat hij mijn pols vast neemt en me tegen zijn bebloede lichaam aantrekt.
"Nee Har- ik-" Veel kan ik niet doen als hij me sust als een klein kind met trauma’s. Zijn hese stem kalmeert me, maar niet genoeg. "Ik haat dit."
"Ik weet het, daarom doen we dit." Als hij me afstand gunt, gebruik ik die ook. De gevoelige toon in zijn stem doet me hem aankijken. Die groene poelen van rust en zekerheid vangen mijn paniekerige geest zonder problemen op. Ze sussen me, schommelen mijn verontrustende lichaam, prevelen mooie beloftes. Ik ruk me er los van en zet opnieuw een stap achteruit. Niet omdat Harry iets verkeerd doet, maar om alles op een rijtje te krijgen.
“Hoelang...?" Mijn ogen dwalen over het onbeweeglijk lichaam van de vampier. Het schitterende licht op zijn borstkas.
"Nog wel even. Je bleef maar kracht bij duwen. Hij wilt je helpen."
"Dat weet ik, maar ik maak mezelf te boos in zulke dingen." Dat zouden ze moeten weten…
"Je vecht voor je waarden, dat is mooi." Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht, samen met een ondeugend kuiltje in zijn wang. Ik wil hem aanraken. Mijn handen vinden zijn stevige lichaam als hij zich tegen me aantrekt en zijn lippen me bij mijn oor zachtjes gerust stellen.
"Je ziet er moe uit."
"Maak je geen zorgen Boo." Dat zachte gestreel langs mijn oorschelp maakt me klaar wakker, alsof ik ineens alle prikkels op hetzelfde moment ontvang. Overspoeld word door de golf van verliefd- en gelukzaligheid. Alsof alles wel goed zal komen. Ik hoop dat dat gebeurt.

Louis' trainingen zijn niet vanzelfsprekend