Wat is er aan de hand met mij?

Nadat ik Ruben uit mijn kamer heb gelaten ga ik naar de badkamer waar ik mijn slaap hemd aantrek en mijn tanden poets. Ik voel me leeg en neem mijn gsm om mijn wekker te zetten. Maar van het een komt het ander en ik zit mijn foto's te bekijken. Er is er een waar ik op sta naast mijn moeder. Ik bekijk de foto van voor mijn vertrek: ik,mijn moeder,mijn vader,onze honden. Mijn vader zie ik nooit meer terug,ik hoop dat ik de rest wel weer mag terugzien. Ik zie opeens tranen spatten op mijn gsm,en denk,zijn dat mijn tranen? Ik beheers mij en luister naar geluiden uit naastliggende kamers. Ik hoor iedereen huilen. Ach ja,denk ik. Ik mag toch ook wel verdriet hebben en laat mijn tranen de vrije loop op mijn scherm sta ik. Nog altijd mooi en onbewogen op de foto. Ik bekijk foto's van mij,mijn mama,onze honden,mijn muis... En blijf huilen. Ik zou niemand nooit meer zo zien. Als ik ooit nog thuis zou komen dan zou iedereen er ouder uitzien. Mijn schouders stoppen langzaam met schokken totdat ik met mijn teddy in de armen gesloten in slaap val.