Fault 19.

5 augustus 2015 || Liv Campbell

Tot nu toe was de sfeer steeds aangenamer en aangenamer. Naarmate ik langer met Louis praatte, voelde het steeds meer aan zoals vroeger. Mijn hartslag leek niet meer abnormaal hoog, mijn handen voelden niet meer plakkerig aan,... Even leek het zelfs alsof er niets veranderd was, alsof we beide meer levenservaring hadden en terug nieuwe verhalen om te vertellen maar nog steeds dezelfde band, dezelfde vriendschap en dezelfde liefde. Alsof alles gewoon terug zoals vroeger was maar dan beter. Heel even leek alles perfect te zijn.
In een fractie van die kleine, perfecte seconde overwoog ik zelfs mijn hand op zijn hand te leggen. Ik overwoog om mijn huid langdurig in contact te laten staan met zijn huid en om onze warmte te verdelen en onze liefde door te geven door de poriën in onze huid.
Al werd dit magisch moment meteen weer ingeruild voor een stilte en werd mijn perfecte seconde verbrokkeld in duizenden kleine stukjes toen de gevreesde vraag gesteld werd.
'waarom ben je weg gegaan?', vroeg Louis en hoeveel antwoorden en zinnen ik ook had voorbereid om op deze vraag te beantwoorden, ik kwam niet uit mijn woorden. Er speelden enorm veel woorden door mijn hersenen maar er leek geen controle over te zijn. Mijn hersenen kregen het niet voor elkaar er een deftige zin van te maken, waardoor er enkel een paar losse woorden uit mijn mond kwamen gehakkeld. 'ik...', begon ik mijn zin maar ik besefte meteen dat ik daar geen vervolg aan kon breien. 'ik bedoel wij', verbeterde ik mezelf al voelde ik me meteen schuldig omdat het leek alsof ik ons beide verantwoordelijk stelde voor mijn vertrek en ergens was dat misschien ook zo maar toch. Ik was diegene die weg was gegaan, niet hij.
'wij waren te perfect Louis', zei ik en ik vermeed oogcontact. Ergens wilde ik doodgraag Louis' reactie zien op alles wat er uit mijn mond kwam gestroomd. Ik wilde kijken of er woede kwam aanborrelen of net medelijden of teleurstelling maar ik was te bang om de confrontatie volledig aan te gaan. Het was al confronterend genoeg dat ik hier tegenover hem zat om mijn verhaal te doen. Daarom staarden mijn ogen naar mijn handen die in elkaar gevouwen waren en geen seconde in dezelfde positie konden blijven liggen. Mijn vingers krulden zich rond elkaar in de meest vreemde posities. 'kijk het klinkt raar en onbegrijpelijk en misschien is het wel onbegrijpelijk', ging ik verder terwijl deze keer mijn vingers zich rond mijn haar krulden. 'alles was zo perfect, zo voorspelbaar dat het zelfs gemaakt leek'
Terwijl ik deze woorden uitsprak hoopte ik enorm hard dat Louis dit alles niet te persoonlijk zou nemen en dat hij zich niet aangevallen zou voelen. 'onze relatie was altijd hetzelfde. Nooit variatie'
'louis ik had onzekerheden nodig'
Ik stopte even met praten en zuchtte. Hoe meer ik probeerde alles uit te leggen, hoe beter ik besefte dat dit alles belachelijk klonk. Ik klonk als een vervelende filosofe die pleitte voor verandering in plaats van routine maar het was wel waar het op neer kwam.
'ik wilde me gewoon laten leiden door mijn gedachten, door opwelling, door plotse ideeën en niet door vaste dagen. Ik wilde niet dat donderdag pizzadag was en dat er vrijdag vast een film gekeken werd. Ik wilde niet dat ik zeker wist dat we op zaterdag gingen eten bij jouw ouders en dat we op zondag de restjes opaten.'
Ik keek nog altijd weg. Ik durfde het niet aan om zijn reactie te zien want sinds een lange tijd was ik terug bang. Ik had schrik voor alles wat er te verliezen viel door mijn keuze van woorden, want dat besefte ik maar al te goed.
'begrijp me alsjeblieft niet verkeerd Louis want echt ik vond het geweldig samen met jou maar ik had gewoon avontuur nodig'
'en dat avontuur kon ik hier niet vinden', zei ik wat stiller en langzaamaan gleden mijn ogen richting zijn ogen en nam ik zijn reactie waar.