It must have been love

'Ja, en Sereentje hoe ging het?' ik slik
'Ahh' zeg ik, om er eigenlijk een beetje omheen te draaien. Dakota lijkt door te hebben dat ik het er liever niet over heb,
'Ga je vandaag nog iets doen? O, sorry natuurlijk niet, het is al laat'
'Maakt niet uit, ik denk dat ik vroeg mijn bed in kruip. Ik ben moe' lieg ik 'Ik ga hangen' zeg ik en gooi mijn mobiel op tafel neer. Ik ga op de bank liggen en sluit mijn ogen.

Ik wordt wakker op mijn kamer, op mijn bureau ligt de versnipperde Taylor Swift aan elkaar vast geplakt. Het is stil. Ik ga zitten, er gaat een windvlaag langs me, ik ril. Ik sluit mijn ogen en droom even weg. Naar een andere wereld, waar alles veel mooier is. De liefde, de haat, alles. Ik zucht en kijk weer naar de poster van Taylor Swift, iemand moet die aan elkaar geplakt hebben. Ik glimlach, iemand die om mij geeft. Liefde. Ik zucht, zou het Taylor Lautner zijn geweest? Dat we nog steeds bij elkaar zijn? Nee, die is nu in Los Angeles. Toch? Er valt een traan op mijn hand. En weer voel ik de wind. Snel sta ik op en doe het raam dicht, het sneeuwt en de bomen zwaaien heen en weer. Ze begroeten me, en gek genoeg zwaai ik terug.
'Goedemorgen' lip lees ik. En ik draai me om. Ik trek een simpel jurkje aan, borstel een keer door mijn haar en loop naar beneden. Het is nog steeds stil, de woonkamer is stil en verlaten, er staat nog een bord met een half opgegeten broodje op het aanrecht, en aan de kapstok hangt alleen nog mijn jas, en mijn pet plus sjaal. Ik kijk naar de woonkamer, de tv staat op mute, en een vrouw is het nieuws aan het voorlezen. Er licht een kleed op de bank en sloffen ervoor. Ik trek de sloffen aan en sla het kleed om me heen. Zo sta ik een tijdje naar het televisiebeeldscherm te kijken. Tot het reclame is. Dan loop ik naar het raam en leg mijn hand er voorzichtig op. Door de vocht op het raam glijdt hij naar beneden. Ik glimlach. Vroeger toen ik klein was schreef ik altijd mijn naam erop en dan een hartje met eronder de jongen wie ik leuk vond. Ik schrijf mijn naam op het raam, daaronder het woordje love. En dan laat ik mijn arm naast mijn lichaam vallen. Ik draai me om en kijk naar de muur, er hangt een schilderij die ik eens gemaakt had. Samen met Tim. Mijn hand gaat erover heen. Ik wend mijn hoofd weg en laat het kleed vallen. Ik pak een bord en ga aan tafel zitten. Ik kijk naar het lege bord. Wit, puur, sterk, oneindig. Rond. Zacht. Mijn vingertoppen liggen op het koude maar toch harde bord. Mijn rust wordt verstoort door mijn telefoon. Ik schrik op waardoor mijn stoel wankelt, snel pak ik de tavel vast. Ik grijp naar mijn mobiel. Een gemiste oproep, ik zucht en kijk niet meer naar de afzender en verwijder hem meteen. Ik loop wankelend weer terug naar de tafel. Ik zit weer op de stoel en staar nu naar het glas. Doorzichtig. Net als ik, ik ben doorzichtig, iedereen weet altijd alles van me, beter en meer dan dat ik zelf weet. Ik zucht en schenk wat melk in het glas, het glas is niet meer doorzichtig. Het is wit. Met een beweging heb ik het glas tegen mijn lippen, en het melk in mijn mond, maar mijn mond blijft vol met melk, want op de ene of andere manier kan ik het niet goed doorslikken. Ik probeer het en er verdwijnt een beetje melk. Daarna drink ik het hele glas, langzaam leeg. Met in mijn gedachte Taylor en Taylor. Die gezellig bij elkaar zijn en heerlijk iets te vieren hebben, en Taylor die nu een diamanten ring om haar vinger heeft. En Taylor Lautner die trots toe kijkt. Ik zucht, Taylor gaat ook door met zijn leven, en dat zou ik ook eens moeten doen. Ik zucht, waarom gaan mijn gedachten ook steeds naar hem? Ik sta op en loop langzaam naar boven, misschien dat een warm bad me goed doet.
Het met mijn handen pak ik het sop en gooi het in de lucht bellen spetteren uit elkaar. Ik glimlach.

Ik staar naar buiten met voor me een bord met een broodje er op, het glas waar water in zat en mijn handen die hard aan het trillen zijn. Ik schrik op als de deur open wordt gemaakt, maar mijn houding blijft hetzelfde.
'Wat zie jij er uit!' zegt Molly opmerkend
'Het lijkt wel of je ziek bent!' zegt ze weer. Ik trek me niets van haar aan. Weer schenk ik wat melk in, ik kijk naar Molly. Ze staart me nog steeds aan, snel pak ik de boter en hagelslag en maak ik mijn eten klaar. In de hoop dat Molly weg gaat, of wat dan ook. Maar ze blijft staan alsof ze iets uit me wil krijgen alsof ze mij kan besturen. Want mijn handen gaan automatisch met het broodje in mijn handen naar mijn mond, misschien komt het door mijn honger. Toch doe ik mijn mond niet open, en staar ik naar Molly en zij naar mij tot dat iemand het gevecht opgeeft. Uiteindelijk ben ik degene die dat doet. Ik kijk weg en dan leg ik mijn brood op mijn bord, Molly doet haar mond open om iets te zeggen maar ik sta op en loop naar mijn kamer, ik pak een trainingspak, een grote wijde grijze broek en een topje met een eigenlijk te groot vest. Maar het zijn de kleren die ik het liefst aan wil doen en ook het lekkerste zitten. Ik kijk weer naar de Taylor-Swift-poster.
'Molly?' roep ik dan zachtjes en verbaasd over mijn schorre stem. Molly staat meteen naast me
'Heb jij dit gedaan?' vraag ik, ze knikt en loopt dan de kamer uit. Gelukkig. Ik staar naar buiten
'Je wordt gebeld!' roept Molly, ik loop langzaam naar beneden en pak mijn mobiel.
'Heej!' zeg ik als ik zie dat het Hannah Dakota is.
'Heej, misschien zin om mee te gaan? Ik ga iets leuks doen met mijn vriendinnen, heb je zin om mee te gaan?'
'Ehh' stamel ik uit
'Ze zijn niet beroemd' zegt Hannah als antwoord op de vraag die ik niet kon stellen.
'Is goed'
'Oke, we gaan om twee uur bowlen! En daarna een slaapfeestje! Wordt super gezellig! Zeg maar tegen je ouders dat je vanavond niet thuis komt.' zegt ze 'Ik kom nu als het gelegen is wel je tas met slaapspullen ophalen' zegt Hannah enthousiast zonder mijn antwoord af te wachten.
'Oke, tot zo!' zeg ik.