Chapter 30

Hij liep over de gang, iedereen zat alweer in hun lokaal om of les te geven of les te volgen.
Hijzelf had een tussenuur. Net zoals Quirrel. Zenuwachtig mens. Hij kon er niet tegen.
Hij liep langs het lokaal van Quirrel en hoorde iemand roepen.
'Nee! Dit is alle informatie die je krijgt!'
'Okee.'
Hij schrok bij het horen van de stem. Waarom was Violet met Quirrel in gesprek, over dingen die vast niet over de lesstof gingen.
'En je houd je mond!'
'Jahaa, rustig aan.' De deur werd opengedaan en Violet liep tegen hem aan. Quirrel zag er ziedend uit.
Snape besefte dat hij Quirrel in die twee weken dat hij de man kende nog nooit zo had gezien. Nu hij er over nadacht. Zonet hoorde hij Quirrel ook niet stotteren.
'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.
'Niks,' zei Violet. Ze wou langs hem lopen, maar hij hield haar tegen.
'Welke les heb je nu?'
'Eeh... History of Magic. Daar ga ik nu naar toe.' Ze duwde zijn arm weg, maar hij greep haar arm vast.
'Nee, jij komt met mij mee.' Hij trok haar half mee naar zijn kantoor, waar hij haar op een stoel duwde en met een streng gezicht voor haar ging staan.
'Wat is er aan de hand?' vroeg hij alweer.
'Niks! Er is niks! Okee?'
'Nee! Niet okee! Welke informatie heeft Quirrel je verteld! Waarom moet je je mond houden? Alsjeblieft Violet, ik wil niet dat je in de problemen raakt.'
Violet keek naar haar schoot met overelkaar geslagen armen. 'Er is niks,' zei ze.
'Violet, zeg het me.'
'Het is niets ernstigs.'
'Als je het me vertelt, zal ik beloven, op mijn woord dat ik het aan niemand vertel.' Hij ging op zijn hurken zitten en dwong haar om hem aan te kijken.
'Nee, ik zeg het niet, laat me gaan,' zei ze. Ze knipperde verwoed met haar ogen en probeerde haar gezicht weg te draaien.
'Als ik mijn woord breek? Wat voor straf geef je me dan? Je mag zelf wat bedenken,' zei hij.
'Nee. Ik ga het je niet zeggen,' zei ze zachtjes.
Hij liet haar los, maar bleef voor haar zitten. Haar zwarte haar hing voor haar gezicht.
'Ik kan het niet,' zei Violet. Ze snikte zachtjes.
Hij trok haar tegen zich aan en troostte haar. 'Ik snap het, Violet.'
Hij liet haar weer los en ze keek hem aan. 'Ik ga naar de les,' zei ze.
Hij keek haar na, terwijl ze het lokaal uitliep. Hij wachtte een paar minuten voor hij naar de lerarenkamer liep. Anders zou het lijken alsof hij haar in de gaten hield.
Daar zag hij Quirrel zitten. Zij waren de enige in de kamer. Hij stapte op hem af en greep hem bij zijn keel.
'Waar hebben jij en Violet het over gehad?' Hij keek Quirrel woedend aan.
'W-w-waar heb je het o-over?' vroeg de man stotterend.
'Wat kan ze niet tegen me zeggen? Waarom is ze overstuur?'
Iets veranderde in de ogen van Quirrel. Plots voelde hij een snijdende pijn bij zijn ribbenkast. Alsof iemand een mes in hem had gestoken.
Dat was bijna goed. Quirrel had een klein mesje in zijn hand en had hem daarmee in zijn borst gesneden. Hij liet Quirrel los en die stond op. Na hem nog een harde duw gegeven te hebben, verliet hij de lerarenkamer.
Hij liet zich op de stoel zakken en merkte niet dat er een leraar de kamer in was gekomen.
'Severus? Gaat het wel goed?' Madame Trelawney, die normaal nooit haar torenkamer verliet, keek hem door daar grote brilglazen bezorgd aan.
'Jaja, het gaat prima.' Het laatste woord kwam er wat apart uit, doordat hij omhoog schoot en een scheut van pijn bij de wond voelde.
'Gewoon, steken in mijn zij. Ik denk dat ik maar even naar mijn kamer ga, dag Sybilla.' Hij kwam overeind, maar zakte weer terug in de stoel.
'Maar, je bent gewond! Hoe komt dat?' Ze keek geschokt naar de wond in zijn borst.
'Ik dacht dat jij dat allang wist, je kan toch de toekomst voorspellen?'
Dat bracht de vrouw even van haar stuk. 'Ik was aan het slapen, tot ik wakker werd en ging wandelen in het kasteel. Mijn gevoel zei dat er geen mens was op de gangen. Tot ik jouw aura voelde, daar was wat mee aan de hand.'
De bel ging en madame Trelwaney schoot snel de kamer uit. Weer terug naar haar torenkamer.
Hij kwam overeind en negeerde de stekende pijn in zijn borst. Later hoorde hij dat iedereen weer in zijn andere les zat. Hij zou nunles moeten geven aan een klein groepje zevende-jaars. Het waren maar zeven. Hij vroeg zich af waarom niemand Potions wou volgen. Het was een geweldig vak.
McGonnagal liep de kamer in. 'Severus? Je moet toch lesgeven?'
'Ja, ja, ik was even ingedommeld.' Hij stond nog steeds stil.
'Voel je je wel goed?' Ze keek hem bezorgd aan.
'Ja, gewoon net wakker.' Hij deed een stap en zakte op zijn knieën.
'Severus! Wat is er aan de hand?'
Hij wou antwoordden, maar kon niets uitbrengen.
'Je bent gewond! Ik haal Poppy,' zei ze. Ze zwaaide met haar toverstok en een zilverkleurige kat schoot uit haar toverstok.
Hij voelde dat zijn ademhaling zwarder werd en er verschenen zwarte vlekken voor zijn ogen.
Hij zou Quirrel nog wel grijpen, maar eerst even rusten. Hij liet zich op de grond vallen, de diepe duisternis in.