13. Not Like Other Girls| Mysterious Man

‘Bert?’ zeg ik verbaasd. Bert loopt naar binnen en glimlacht naar me. ‘Inderdaad Naomi, dus je kent me nog.’ ‘Natuurlijk ken ik je nog. Een bijna aanrijding vergeet ik niet zo snel,’ zeg ik grijnzend. Volgens mij bloost hij een beetje of ik kan het me verbeeld hebben. ‘Ben jij het hoofdjurylid?’ ‘Dat klopt.’ ‘Ik wist niet dat je hier op school werkt.’ ‘Dat doe ik ook niet maar dat wordt je snel wel duidelijk wat ik wel ben.’ Hij is nog steeds zo mysterieus als dat hij was toen we hem voor het eerst tegenkwamen. ‘ ’T zal wel,’ zeg ik een tikkeltje verwaand. Weet ik het hoe ik moet reageren als hij zo onduidelijk is. Hij lijkt wel op een …. Nee wacht! Het zal toch niet!? Zou het echt zo kunnen zijn? ‘Bert, ik weet al wat je bent. Je bent van de CIA!’ zeg ik enthousiast en kijk hem met pret ogen aan. Bert begint te lachen. ‘De eerste deur ernaast.’ ‘Dat dacht ik al, je doet zo geheimzinnig dat ik dacht; die moet wel van de CIA zijn. Maar meestal hebben die een minder opvallend busje. Helaas, je bent gezakt voor je examen bij de CIA.’ Bert speelt met me mee. ‘Hè, wat jammer nou. En ik dacht nog wel dat ik er zo goed in was.’ De kinderen die in de rij staan beginnen zich een beetje te vervelen en worden roemoerig daarom zeggen de juryleden dat ze hun tassen mogen pakken en gaan. ‘Leer goed de tekst en goed oefenen. Jullie hebben tot volgende week vrijdag. Om 7 uur begint het dus wees op tijd!’ schreeuwt een van jurymensen hen nog na. Daarna went hij zich tot mij en Bert en vraagt of hij mee gaat. ‘Gaan jullie maar vast. Ik moet nog even met Naomi praten.’ ‘Is goed, we zien je zo wel. En Naomi? Doe asjeblieft normaal en niet zo als je normaal doet.’ ‘Ik kan niks beloven,’ zeg ik terwijl ik toekijk hoe ze de deur uitlopen. Bert gaat zich zitten op een stoel en gebaart dat ik ook gerust kan gaan zitten. Ik ga natuurlijk op de tafel zitten zoals ik altijd doe. Bert kijkt me even vragend aan maar gaat er verder niet op in. Iets wat hij inderdaad niet moet doen. Voordat hij wat kan zeggen vraag ik wat hij hier doet en hier mee te maken heeft. ‘Ik ben de baas van de jury,’ antwoord hij luchtig alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat iemand die je bijna aanrijd de jurybaas blijkt te zijn van een zangwedstrijd bij jou op school. Natúúrlijk is dat héél toevallig. ‘Ja hè hè, dat begrijp ik ook wel maar ik heb je nog nooit hier gezien en je zei net zelf dat je hier niet werkt dus wat doe je hier.’ ‘Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet,’ zegt Bert terwijl hij aandachtig naar me kijkt. Alsof hij me aan het keuren is. Ah gadsie, daar kan ik dus niet tegen als iemand me keurt. Hoewel er natuurlijk heel veel is waar ik niet tegen kan maar dat is een ander verhaal. ‘Nou, waar wou je het nou over hebben?’ ‘Ik wou alleen zeggen dat je in je leven nog veel dingen zult moeten doen die je niet leuk vind maar toch zult moeten doen. Vooral jíj zult dat moeten doen,’ zegt hij weer geheimzinnig en staat dan op en loopt weg. Met mij verbluft achter zich latend.