SOTM - You can't buy happiness
Chris staarde naar de taart. De taart staarde terug naar hem.
Hij sloot de deur van de koelkast. Als hij zichzelf begon wijs te maken dat een doodgewone chocoladetaart hem kon aankijken, was dat een vrij heldere indicatie dat hij frisse lucht nodig had.
Of eten.
“Nee,” zei hij, hardop in de stille keuken.
Zoef, die in de deuropening lag met haar kop op haar poten, opende haar ogen en spitste haar oren. Na drie tellen besloot ze dat haar baasje gewoon weer eens tegen zichzelf sprak en ging ze weer verder met dutjes doen op de meest struikelgevaarlijke plaatsen denkbaar. Het was een van haar favoriete bezigheden, tenslotte.
“Ik weet niet waar deze taart vandaan komt of voor is bedoeld,” ging Chris door. Het was fijn om een hond te hebben, want zo kon hij doen alsof hij tegen zijn huisdier sprak, in plaats van de leegte van het appartement. Mensen die tegen huisdieren spraken waren sympathiek; mensen die tegen tafels en banken spraken waren gek. “Ik kan hem niet eten.”
Hij keek naar Zoef voor steun, maar ze bood hem erg weinig. Ze snurkte niet eens in antwoord.
Hij ademde diep in en uit. Het kostte al zijn wilskracht om zich weg te draaien van de koelkast, maar het lukte, en heel even voelde hij zich onoverwinnelijk. Toen rommelde zijn maag, alsof die zich opeens bedacht dat hij eigenlijk wel iets te zeggen had over de kwestie Mysterieuze Taart.
“Nee,” herhaalde Chris. “Nope.”
Wie weet hadden ze nieuwe buren. God wist dat hij dat soort dingen nooit bijhield, maar Susan wel. Ze zou niet blij met hem zijn als hij chocoladetaart at die ze had gebakken met een heel duidelijke andere bestemming in gedachten dan ongepast avondeten terwijl zij aan het werk was. Hij hield er niet van als zij niet blij was, want Zoef stond altijd aan Susans kant en dan kreeg hij beschuldigende blikken van niet één, maar twee van de meest belangrijke vrouwen in zijn leven. Dat was het soort situatie dat hij liever ontweek.
Zelfs als hij daarvoor een taart moest laten staan die uit meerdere lagen leek te bestaan, deeg en crème ertussen, perfecte slagroomtoefjes op de met chocoladeglazuur bestreken bovenkant, afgerond met een delicaat suikerbloemetje op de top van ieder toefje. Zelfs dan.
Waarschijnlijk.
“Nee!”
Die keer tilde Zoef zowaar haar kop op.
“Sorry,” zei hij. “Laat je door mij niet storen. Slaap lekker verder.”
Hij trok met extra nadruk een paar keukenkastjes open, op zoek naar iets dat zijn honger kon stillen zonder ook zijn schuldgevoel te voeden. Pasta hadden ze net gisteren nog gegeten en rijst at hij alleen als Susan het klaarmaakte. Een boterham was ontbijt- en lunchvoedsel, dus hij hoefde er niet nog eentje. Hij schudde even het pakket hagelslag, maar hij vermoedde dat de tien hagels die er nog in rondvlogen geen maagvullende maaltijd konden vormen. Ze hadden twee verschillende soorten koekjes, maar ze trokken hem allebei niet. Niet voldoende chocola.
Wat geen heel algemeen geaccepteerd criterium was voor avondeten, voor zover hij wist, maar goed. Het was beter dan ‘het is geen taart’, want dat klonk gewoon kinderachtig.
En toch. Het was geen taart.
Zonder dat hij die beslissing bewust had gemaakt, vond hij zichzelf weer voor de koelkast, één hand aan de deur. Hij trok, met een zachte zoem sprong het bleke koelkastlicht aan, en misschien was het slechts zijn verbeelding, maar hij had kunnen zweren dat hem tegelijkertijd ook een golf chocoladegeur tegemoet sloeg. Zijn maag rommelde opnieuw.
Er stond meer in de koelkast dan Susans bakwerk. Kaas, eieren, melk, boter, worstjes, sinaasappelsap, mosterd, twee soorten ketchup. Susans zelfgemaakte kruidenthee. Die barbecuesaus die ze allebei afschuwelijk vonden maar waar ze toch een keer mee waren geëindigd na een tuinfeest bij vrienden. Ze hadden niet eens een barbecue.
Geen van de andere opties leek echter erg aantrekkelijk, want op de middelste plank, naast een potje augurken en een fles knoflooksaus, stond De Taart, onder een doorzichtige plastic deksel. Misschien moest hij er gewoon iets overheen leggen. Een droogdoek. Zilverfolie. Zoef? Alles was beter dan de manier waarop het object van al zijn hongerige dromen nu precies in zijn blikveld stond. Als taarten hadden kunnen flirten, schreef deze nu haar nummer op zijn arm. Het was niet eerlijk, want hij wist dondersgoed dat dit de dochter van zijn baas was.
Dilemma’s en chocoladetaart vormden een Venn-diagram dat eruitzag als één perfecte cirkel. Hij had opeens een stuk meer begrip voor Eva’s fout in de Hof van Eden. Hij kon zelf niet eens het excuus gebruiken dat een slang hem had verteld dat het een goed plan was.
Hij kon de taart bijna proeven, gewoon door de aanblik ervan. Één stukje, misschien? Een heel dun stukje. Nee, een kruimel. Gewoon een muizenhapje dat niemand ooit zou missen, zodat hij wist hoe het smaakte en zich weer op andere dingen kon concentreren. Hij legde zijn handen op het koele plastic, centimeters verwijderd van de realiteit van deeg, chocola en slagroom.
En toen betrapte God hem.
“Trek een jas aan, anders ben je straks een ijspegel,” zei God, met een verrassend bekende, vrouwelijke stem.
Chris had niet gemerkt hoe ver hij zijn hoofd de koelkast in had gestoken tot hij opschrok en keihard tegen de bovenste rand knalde. Susan, die blijkbaar thuis was gekomen terwijl hij zich had laten afleiden en definitief niet God was, stapte over Zoef heen de keuken in en duwde zijn handen weg. Ze duldde niet dat hij tegenstribbelde, dus boog hij gehoorzaam zijn hoofd. Ze droeg een trui en spijkerbroek, maar wel nog steeds haar gemakkelijke ziekenhuisschoenen.
“Hoi,” mompelde hij.
Ze lachte en liet zijn voorhoofd gaan, schijnbaar gerustgesteld dat hij niet zijn eigen schedel had ingedeukt. “Hoi, idioot.” Ze liet haar handen naar zijn schouders glijden. Misschien was hij inderdaad een beetje fris, want ze voelde erg warm. “Wat was je aan het doen? Op zoek naar Narnia?”
“Hebben ze daar chocoladetaart?”
“Ik heb nog niet eens gegeten,” zei ze.
“Ik ook niet.” Hij liet zijn koude vingers op haar heupen onder haar wollige trui glijden en zond haar een betekenisvolle blik. Ze lachte opnieuw.
“We zijn volwassen mensen, Chris.”
Hij knikte. “Je hebt gelijk.”
“Hé, laat me uitpraten.” Ze duwde hem een stapje aan de kant zodat ze bij de koelkast kon. Chris keek hoopvol toe terwijl ze erin greep en voorzichtig de taart optilde. “We zijn volwassen mensen, en dat betekent dat we ieder een halve chocoladetaart kunnen eten als diner als we dat graag willen.”
Chris wilde haar vertellen dat ze het beste was wat hem ooit was overkomen in zijn leven, maar hij kreeg niet veel meer voor elkaar dan een kreun. Ze sneed een bizar groot stuk voor hem af, dus hij vermoedde dat ze hem toch had verstaan.
Reageer (2)
Hahahaah prachtig :'D
“Nee,” zei hij, hardop in de stille keuken.
Och heden, hier is dat dilemma al, zonder dat je hem beschrijft, echt, prachtig :'D
Het begin vind ik iets minder, dat had naar mijn mening sterker gekund. Het tweede stukje (struikelplekjes) is dan weer heeeel goed ^^
Hier weer het begin echt wat minder, toen snurkte Zoef niet eens (
Een ontzéttend mooie insteek met die buren, echt geniaal, de zin daarna doet alleen iets af aan de mooiheid van de vorige.
Wel super dat Zoef dan aan haar kant staat :'D
Als ze verder mag slapen, dan doe je niet extra hard iets open. Daar word je namelijk weer wakker van.
Op één of andere manier doet hij me aan Sirius/Remus denken :'D (Prachtig, de tien hagels
HAHAHAAHAHAHAHAHAHA
Hij trok het licht aan?
Plus: De geur van chocoladetaart is zo overheersend, dat die je écht in het gezicht slaat. Dat is dus geen verbeelding maar echt waar (ervaring) en volgens mij haalt dat een beetje weg wat je hier wil zeggen.
Hahahahahahhah
De Taart. Dé Taart. <3
ZOEF OMYGOSH :'D
Hahahahahah , het object van zijn hongerige dromen, heel heel heel mooi!
Hahhahaha hele mooie vergelijking!
Ik vind je begin mooi, Over Eva's fout, maar ik snap de zin erna niet. Moet daar niet nog staan: ''Hij kon zelf alleen niet het excuus van de...'' omdat hij dat niet kon, maar Eva wel. Ik vind het een beetje vaag, en ik struikel erover bij het lezen.
Ik vind het een beetje kort, maar ik hoop dat je er iets mee kan? :p 8 jaar geleden
Na de eerste zin:
8 jaar geledenI am Doomed. Met hoofdletter ja.