Hs 3

Als het zes uur 's avonds is ligt Mark uitgeput op de grond. "Ik wist niet dat iemand meer energie dan Mark kon hebben." zegt Jude verbaasd. Ik lach en zeg "nou dan weet je het nu." Mark lach nu ook en zegt "als je toch nog zo veel energie hebt, ga de dames dan helpen met koken want ik sterf van de honger." "Zo erg zou het toch ook niet zijn." zeg ik lachend terwijl ik naar het gebouw toe ren. "Celia, Silvia, Camelia ik kom helpen met het eten!" roep ik als ik de grote hal kom ingelopen en doorloop naar de keuken. "Mooi zo, maar we zijn bijna klaar. Als je wil mag je alvast wat dingen naar de tafel dragen." zegt Camelia. "Dat ziet er goed uit." zeg ik als ik op het eten wijs. "bedankt!" zeggen de meiden in koor waarna ik een ord met broodjes pak en een broodje pak voordat ik wegloop, ik loop al kauwend op mijn broodje de keuken in. "Hey, dat brood is voor dadelijk, als de jongens er zijn." zegt Celia. Ik grinnik en help mee met de borden op de tafels zetten.

Als de jongens eindelijk binnen komen sjokken (ik wist niet dat iemand zo langzaam en moe kon zijn, ik voel geen druppeltje zweet) gaan we eten. "Kyky, hoe kan het dat jij niet moe bent?" vraagt Silvia. "Ik weet het niet, misschien zijn de jongens wel gewoon snel moe." zeg ik lachend. "Je kan een heleboel zeggen maar Mark is niet snel moe." zegt Jude rustig. Kevin word in tegenstelling tot hem helemaal agressief en als hij op me af komt stormen hou ik hem met een hand tegen. Iedereen kijkt me verbaasd aan en ik zeg "ik dacht echt dat je wel sterker was, maar blijkbaar heb je echt al je energie verbruikt bij het voetballen." terwijl ik weer rustig ga zitten en Kevin op de grond valt. "Wacht maar, ik bewijs dat ik een net zo goed uithoudingsvermogen heb als jij!" schreeuwt hij boos.

Als ik eindelijk weer thuis ben zie ik een meisje alleen door het bos lopen en ze zingt "And now it seems you broke my heart, my treble heart!" (stukje uit Treble Heart, echt liedje) Ze trapt agressief tegen een steen aan en ik ga kijken wat er met haar aan de hand is als me die zin uit het spreukenboek te binnen schiet: ieder lied heeft een betekenis. Zou dit de betekenis van die regel zijn, let's find out, denk ik bij mezelf. Ik loop op het meisje af en zeg "hoi, ik ben Kyky van Raimon Middle Scool, wat is er aan de hand?" "Jij bent dat meisje dat Nathan leuk vind, ik ben Miles en zit in de atletiekclub van Raimon. Nathan zat daar eerst ook bij. Hij vind jou volgens mij leuk, jullie gaan zo veel met elkaar om." zegt ze droevig-boos. "We zijn gewoon goede vrienden dat is alles." zeg ik. "Echt waar?" "echt waar, kom dan gaan we naar Nathan, vragen wat hij hiervan vind." Ik begin aan Miles arm te trekken en als ze zich verzet gooi ik haar over mijn schouder en ren zo naar Nathans huis.

Als we aankomen zet ik Miles op de grond en pak haar bij haar arm als ze weg wilt rennen. Ik bel aan en Nathan maakt open "hoi, wat doen jullie hier nog zo laat?" vraagt hij verbaasd als hij mij ziet die Miles vastheeft. "Miles moest je wat vertellen." zeg ik terwijl ik Miles naar voren duw. "Uuhm...uuhm..." komt er alleen maar uit Miles mond waarna ik het woord overneem "Miles vind je leuk en we willen graag weten of jij haar ook leuk vind, want ze dacht dat wij elkaar leuk vinden alleen wij zijn gewoon vrienden." ratel ik. Ik zie Nathan rood worden terwijl hij mompelt "ja, het klopt dat we alleen maar vrienden zijn en ja, ik vind Miles leuk." Ik zie Miles terug omhoog kijken van de stoep en ik zie dat ze vol ongeloof in Nathans ogen staart. "Ik laat jullie maar even alleen." zeg ik grinnikend, ik loop weg maar verstop me dan snel genoeg in de bosjes om Miles en Nathan te kunnen zien zoenen. Zo dat is ook weer geregeld, denk ik bij mezelf. Ik loop terug naar huis als Nathan achter me aan komt rennen. "Hoe wist je dat Miles me leuk vond?" "Ze liep depressief over straat en toen ik haar zag ben ik op haar afgelopen en heb gevraagd wat er aan de hand was, en toen kwam ik er dus al snel achter dat ze jou leuk vond. En tussen haakjes je lijkt enorm veel op een tomaat, alleen dat groene steeltje mist." zeg ik terwijl ik lachend verder loop.

De volgende ochtend zit ik al vroeg bij het clubhuis, Raimon Eleven is er maar driekwart, raar... en er zijn allemaal mensen die ik nog nooit eerder heb gezien. Dan valt mijn oog op een jongen die er nogal... tja... negatief uitziet. Hij heeft bruine haren met een witte streep en... "hey, Kyky wat is er, waarom staar je naar Caleb?" Dus zo heet hij ik kijk waar het geschreeuw van afkomstig is en zie dat Mark het schreeuwde. "Omdat ik hem niet ken, wie is die Caleb."schreeuw ik terug. "Caleb Stonewall." zegt Jude die erbij is komen staan. "Je moet weten dat ik vroeger bi Royal zat onder toezicht van Ray Dark, een man die de voetbalwereld wilt verwoesten, toen ik en mijn team dat inzagen gingen we weg en toen kwam er een Royal Academy twee oftewel de comeback van Ray Dark maar dat ging hetzelfde als de eerste keer, toen ze inzagen dat ze gebruikt werden gingen ze weg." zegt hij. "Leuk verhaal, maar wat heeft dit te maken met die Caleb?" vraag ik. "Hij was de aanvoerder van Royal Academy twee." zegt Jude nors. "Ooh..." zeg ik als ik hoor. "Hey, Jude, best lang niet meer gezien." Jude draait zich om en zegt "David!" Ze begroeten elkaar hartelijk en Jude zegt tegen mij "Kyky, dit is een van mijn teamgenoten van Royal." Ik kijk hem aan en steek mijn hand op waarna mijn blik weer terug gaat naar Caleb, ik weet niet waarom maar er is iets met hem dat mijn aandacht trekt.