Yana's weg

Yana kijkt om zich heen en zucht. Waar is die andere pijl? Houdt het hier gewoon op? Maar ze zit nog in het bos! Met enorme, enge planten die misschien wel vleesetend zijn... Mooie hulp! Ze had gehoopt dat de pijlen haar verder het bos uit zouden leiden. Misschien als ze doorloopt...
Dat besluit ze te doen. Het heeft geen zin om hier te blijven, waar geen voedsel of water is.
Ondertussen denkt ze verder. Heeft ze toch ergens een pijl gemist? Of heeft ze een verkeerde afslag genomen? Nee, dat kan niet... Ze is alleen maar in de richting gelopen die de pijl haar aangaf.
Ineens ziet ze wat bekends. Ze rent er naartoe. Midden op het pad liggen twee stokjes in het verlengde van elkaar. Aan beide zijden liggen weer stokjes, schuin. Ze wijzen duidelijk naar voren, als een pijl.
Op dat moment hoort ze iets ritselen in de bosjes naast haar. Geschrokken kijkt ze op. Het duurt niet lang voor een oranje draakje voor haar staat. Hij staat op twee poten en grijnst, alsof hij haar herkent...
“Eh... Hoi?”
“Hoi! Goed je te zien! We zochten je al! Ik ben Agumon.”
Ze weet nog net een gil binnen te houden. “Jij praat!”
“Ja, jij toch ook? Ben jij Yana?”
“J-ja... Hoe weet jij dat?”
“Door Ian. Ik moest je zoeken!”
“Heeft hij over me gepraat?” vraagt ze verbaasd. Ian lijkt haar niet iemand die zich erg veel zorgen om anderen maakt. Hij doet wat hij wilt zonder aan zijn medemens te denken. Misschien is dit wel een uitzondering...
“Ja! Hij zei dat je best oké bent voor een meisje.”
De verbazing wordt enkel groter. Ze had gedacht dat hij haar na dit alles maar een zeur en een onhandig persoon zou vinden. “Nou... dankje?”
“AGUMON!”
Voor de tweede keer kijkt ze op. Ian rent naar ze toe. Hij is duidelijk gegeneerd. “Dat zeg je niet zomaar!”
“Maar jij zei het ook...”
“Ja, maar je zegt het niet tegen een meisje! Ik zei het je in vertrouwen! Het is onbeleefd om dat tegen een meisje te zeggen.”
Yana lacht even. “O, je hebt wel manieren!”
“Nou, het was niet de bedoeling dat jij daarachter zou komen... Meneer praatgraag!”
Het rare wezen kijkt van de een naar de ander, maar de woorden lijken hem alleen maar meer te verwarren. “Maar praten is goed... Het spijt me.”
Ian zucht. “Het is al goed... Laten we die andere jongen maar zoeken.”
Het meisje knikt. “Jaidy?”
“Heette hij zo? Ja, hij dan...”
“Weet je niet hoe jouw vrienden heten?” vraagt de Agumon.
“Jawel! Ik heb hem alleen niet heel veel gesproken... Hij zit een groep lager bij het zomerkamp. Hij is net iets jonger dan ons.”
“O... Dan moeten we hem snel vinden!”
Yana’s hart begint weer harder te kloppen van angst. “Waarom?”
“Nou... eigenlijk, om volledig eerlijk te zijn... Niet alle digimon zijn zo vriendelijk als ik. Of mag ik dat niet tegen een meisje zeggen?”
Yana begint terug te rennen. Ze raakt nu toch lichtelijk in paniek. “Jaidy! Jaidy!”
“Yana, wacht!”
Ze besluit toch maar even te wachten. De jongens - ze ging ervan uit dat Agumon een jongen was - stonden al snel bij haar. De digimon was al aardig uitgeput.
Ian merkt het ook. “Ik dacht dat je zei dat je snel was?”
“Ja, maar niet zo snel als jullie... Mijn poten zijn kort en ik heb honger...”
Ian rolt met zijn ogen en kijkt weer naar Yana. “In elk geval... Yana, je kan niet zomaar wegrennen! Dan moet ik jullie allebei zoeken! We vinden hem vast wel... Jij was dichtbij, dus misschien hij ook.”
Ondertussen kijkt Agumon ook naar het meisje, alleen denkt hij aan iets heel anders. “Waar is jouw digimonpartner?”
“Mijn... digimon?”
“Ja. Ik hoor bij Ian. Er is vast ook een digimon die bij jou hoort.”
“Ik heb niemand gezien... Maar het maakt niet uit. Ik hoef het niet. Ik wil liever Jaidy vinden...”
“Dat komt wel als je hem ziet. Je hebt echt helemaal niets gezien?”
“Alleen een paar pijlen die me hier naartoe brachten...”
“Pijlen?” Ian lijkt verwonderd. Hij heeft ze blijkbaar niet gezien. De eerste die ze zag lag ook vlak bij haar... Was het alleen voor haar bedoeld?
“Dat is vast van jouw partner!” Agumon is zeker.
Yana besluit het naast zich neer te leggen en wil verder zoeken als ze weer geritsel in de bosjes hoort. Ze staren er gespannen naar, tot ze merken wie of wat het is.