A bride for Christmas [Bill Kaulitz] 06

"Eh hoi! Wat doe jij hier?"
Bill: "Wel, ik kom wat ideeën met je bespreken."
Vivian vanachter haar bureau: "Alsjeblieft, kom toch binnen!"
Ik laat Bill binnen en hij kijkt even rond.
Bill: "Wauw, dit is dus het kantoor/ thuis." Ja met dat onze bureaus in onze woonkamer staan is dat nogal duidelijk.
Vivian: "Jup."
Bill: "Leuk, het is mooi!" en hij kijkt nog wat rond.
Vivian: "Jessie heeft veel leuke ideeën voor je flat."
Bill: "Ja, dat had ik uit haar e-mails al begrepen."
"En bevalt er iets van?" vraag ik dan toch geïnteresseerd.
Bill: "Ik vond het allemaal geweldig. Het is alleen een beetje veel ineens. Ik bedoel zo al die foto's en mogelijkheden. Ik zou het eens moeten kunnen zien."
Owkey dan?
"Wel, ik heb hier een bord voor je gemaakt. Als je anders eens wil kijken..." Bill komt naast mij staan en kijkt geïnteresseerd mee naar het moodbord. Ik begin dan maar uit te leggen.
"Ik dacht zo als algemene sfeer..."
"Weet je wat?", onderbreekt Bill me, "Op een foto kan ik niet goed zien of ik het wel mooi vind. Ik moet het kunnen aanraken weet je?"
"Ahaa... ok, wel... Ik ga toch naar de winkel vandaag. Ik zal enkele stukken laten klaarzetten, dan kun jij ze later bekijken." Ik zet het moodbord weer op zijn plaats.
Bill: "Ga je er vandaag naartoe? Ik heb een vrije namiddag. Dan kan ik meegaan."
Vivian: "Geweldig!"
"Eh neen, ik bedoel, er kruipt veel tijd in en ik moet veel bestellingen ophalen." Ik heb echt geen tijd om verkoopster te spelen.
Bill: "Ik kan wel helpen?"
Vivian: "Hah, perfect!"
Grrrr Vivian! Plots gaat de deur open en komt Mike binnen. Oh nee, nu dat nog!
Mike: "Hé, Jessie."
"Mike. Wat doe jij hier?"
Mike: "Ik kom je uitnodigen voor een etentje." Ik forceer een glimlach. Wie had gedacht dat Bill's aanwezigheid nog van pas zou komen?
"Dolgraag, maar ik wou net met mijn klant, Bill, meubelen gaan kopen. Klaar, Bill?"
Bill zwaait even naar Mike. Bill: "Ja, helemaal."
"Geweldig." Ik neem mijn mapje en mijn handtas en ga naar buiten. Bill zegt nog dag tegen Vivian en schudt Mike de hand. Bill: "Aangename kennismaking."
Mike: "Ja, hetzelfde." Oeh dat klonk nogal groen...
Mike: "Een andere keer dan?" Ik draai mij om in de deuropening.
"Ja is goed."
Vivian: "Anders wil ik wel mee gaan eten? honger!"
Ik lach even om Mike zijn gezicht en trek dan de deur toe.

In de winkel.
We lopen in de winkel door verschillende 'woonkamers'. Ah ik ben hier graag. Tussen al die nieuwe elementen die samen met elkaar een unieke sfeer kunnen creëren. Hier voel ik mij echt thuis. We komen bij een grote grijze hoekzetel.
"Wel, ik dacht hieraan voor je zitkamer. Magnifiek he? Ik hou van lange sofa's! Je kunt er op liggen, je ontspannen,... Doen waar je zin in hebt." Ondertussen kijk ik in mijn mapje naar mijn andere ideeën. Lekker professioneel. Bill gaat in de zetel zitten.
"Goed he?"
Bill klopt even naast hem in de zetel. Bill: "Kom zitten."
"Hmm toch maar niet, bedankt." Ik ben hier om te verkopen, niet om versierd te worden.
Bill: "Kom toch zitten. Hoe weet je anders hoe hij aanvoelt?" Ik zucht en geef dan maar toe. Ik zet mijn handtas in de zetel en zet mij naast Bill.
Bill: "Ziezo." Bill leunt achterover en zet zich comfortabeler in de zetel. Ik volg dan maar zijn voorbeeld en laat mij tegen de leuning aanvallen.
Bill: "Doe nu alsof je naar een film kijkt."
"Ok."
Bill: "Laat me raden. Een romantische film?" en hij kruist zelfzeker zijn armen.
"Nah, een horrorfilm eigenlijk."
Bill: "Echt?"
"Ja, ik hou van het moment waarop ik weet dat ik zo bang zal worden. Je weet dat het eraan komt en dan ineens..."
"BAM!" Bill laat me verschieten en ik schiet in de lach.
Bill: "Ik ken het gevoel. Ik was als kind vaak alleen thuis met mijn broer. En dan keken we naar bloederige films om te zien hoe bang we zouden worden."
Ik kan het mij zo voorstellen.
"Hoe oud was je toen?"
Bill: "Tien. Twaalf."
"En jullie waren alleen thuis?" Normaal laat je je kinderen toch niet alleen als ze zo jong zijn?
Bill: "Wie was die kerel die je wou ontwijken?" Ok meneer ontwijkt duidelijk het onderwerp.
Ik zucht wat ongemakkelijk.
Bill: "Niet dat het uitmaakt, want net ervoor wou je mij afschudden."
"Ok eerst en vooral, ik wou niemand afschudden en dat was Mike. Hij was mijn verloofde." zeg ik terwijl ik in mijn plots zo interessante mapje blader.
Bill: "Dus blijkbaar was hij niet de ware?"
Ik maak een ongelovig geluidje.
Bill: "Wat? Geloof je niet in zielsverwanten?"
"Jij wel?" Kaats ik ongelovig terug.
Bill: "Ja natuurlijk."
"Echt?"
"Wel ik niet! Wat denk je?" en ik klop eens op de zetel om ons terug bij de zaak te brengen.
Bill: "Euh, de zetel is goed."
"Goed!" en ik zet me recht, "Ik haal de verkoper." Zo gaan we nog een tijdje door. Als we bijna alles hebben, gaan we naar de bar die ze blijkbaar in deze meubelwinkel hebben. Ik leg mijn mapje op de toog.
"We hebben alle belangrijke stukken. Nu de accenten nog. Kussens, lampen, tafeltjes,... die dingen."
Bill: "Moeilijk te geloven dat het al bijna Kerstmis is, vind je niet?"
Ik knik even, verbaasd door zijn plotse vraag.
Bill: "Wat vind jij van kerstversiering? Qua inrichting?"
"Wel, ik vind het meestal klef en overdreven, maar als je het juist aanpakt dan hou ik wel van de kersttijd. Ik ben niet zo voor de versiering. Maar de kerstmuziek vind ik helemaal geweldig."
Bill: "Echt?"
"Jah, hoe melig het ook klinkt, ik heb een zwak voor kerstliedjes."
Bill lacht even en drinkt wat van de wijn.
"Vind je dat grappig ofzo?" Ik voel me meteen aangevallen.
Bill: "Nee toch niet." Hij zet zijn glas wijn weg en loopt naar de piano die net naast de toog staat. Gaat hij nu echt? Nee? Ik kijk even ongemakkelijk rond en zie dat er al een aantal mensen naar de piano kijken. Bill begint te spelen en ik herken de noten van First Noël. Hij concentreert zich en ik moet toegeven dat hij er wel charmant uitziet achter die piano. Hij blijft spelen en ik drink genietend van mijn wijn.


Ziezo, weer een hoofdstukje! Enjoy!