003 ~ Celia

Celia

Celia liep in de ‘normale’ wereld rond. Althans, het was maar wat je normaal vond. Er waren mensen die hier geen leven meer hadden, maar enkel in die andere wereld zich bevonden. Toch beschouwde zij die niet als de echte wereld. Het was een magische plek, en ja, er liepen levende wezens rond die toch echt, echt waren, maar ze bleef het een andere plek vinden. Apart van hier. En ze zou er nooit te vaak komen. Dat was een groot verschil tussen haar en haar vriendin, Frances, die naar haar mening te vaak in die andere wereld te vinden was. Ze kon wel begrijpen waarom. Daar werd je begrepen door iedereen met een kracht. Hier moest je deze voor bepaalde mensen verborgen houden en ben je ook niet vrij in het gebruik er van. In de andere wereld heerste ook een soort mysterie. Er was van alles te ontdekken maar.. het was er ook gevaarlijker. En dat laatste was ook precies de reden waarom ze zich af en toe om Frances zorgen maakte als deze in haar eentje op pad ging. Natuurlijk kon het makkelijk, maar deze keer had ze haar niet verteld dat ze naar die wereld was. Ze hoefde het niet te vertellen, Celia had het wel door, maar toch.

Celia had hier haar leven en wilde zo veel mogelijk onder de normale mensen zijn, al konden anderen dat dan weer niet begrijpen. Ze had haar vriendin een keren proberen te bereiken via het sturen van inkt-berichten in haar papyrus boekje (soort magische whapp communicatie heb ik net verzonnen, al moet je wel even wachten voordat berichten aankomen). Technologie was hier een stuk verder dan in die wereld daar. En dus waren ze daar in die middeleeuwse wereld nog niet bezig met het schrijven van berichten via papyrusboekjes. Zonde.
Daarom mocht Celia deze wereld ook wel wat meer, er waren hier weer dingen die daar niet waren. Soms kwam ze er ook, moest ze toegeven, om op avontuur te gaan. Maar zij liet het wel elke keer aan meerdere mensen weten als ze er heen ging. Al helemaal gezien ze een aantal keren had gehad dat ze niet goed de wereld in kwam, of het haar te veel energie kostte. Waar dat precies aan lag wist ze niet. Misschien ook omdat ze minder geoefend was in het betreden van de andere wereld.
Haar kracht had ze dan echter wel vrij goed onder controle, al gebruikte ze deze niet vaak in deze wereld, want daar waren ook regels voor.

Ze miste haar vriendin eigenlijk wel een beetje, dus hoopte dat deze snel terug zou keren. Ze had namelijk best wat te vertellen over de reis die ze had gemaakt. Ware het wel een reis met haar ouders, ze had af en toe ook in haar eentje dingen gedaan. Zo zorgde ze er binnen het gezin voor dat iedereen nog tevreden bleef. Zij hield namelijk, ook al zag je het niet van haar uiterlijk af, enorm van dingen ontdekken en lange wandelingen maken, de natuur in. Niet weten waar je heen ging en dan gewoon maar ergens op een verrassend plekje uitkomen. Natuurlijk kwam ze niet altijd op mooie plekjes uit, maar het was altijd leuk om te zien wat er achter de volgende hoek zou zijn.

Een beetje in gedachten liep ze rond in de stad en besloot ze om ergens alleen te gaan eten. Ze deed die dingen zonder moeite in haar eentje, al werd ze wel vaker dan eens aangekeken. Mensen waren ook in deze tijd nog niet gewend aan een jonge vrouw die dingen in haar eentje ondernam. Ze hield gewoon van eten en ging dan ook een tapasrestaurant binnen. Altijd wat nieuws proberen. Ze ging in een tafel bij een hoek zitten, ook bij het raam. Ze haalde een boek tevoorschijn en begon te lezen tot de bediening kwam. Hoewel mensen het vast niet vonden kunnen dat ze in haar eentje hier ging zitten eten en dan ook nog vrij een boek las in een restaurant, had zij er geen enkel probleem mee. En de bediening ook niet. Ze bestelde een rood wijntje. Goed eten en goed drinken, daar hield ze van.