002 ~ Gabriel

Gabriel

Gabriel was opgestaan en had zich deze ochtend niet echt jarig gevoelt. Het was dan wel een bijzondere leeftijd, 18 jaar, eindelijk volwassen, maar toch had hij zich niet anders gevoeld. Natuurlijk waren zijn ouders wel gelijk op hem afgekomen en had hij ook mooie cadeaus gekregen. Hun gezin was best wel hecht, dat kon je altijd zien op dagen zoals deze. Deze avond gingen ze namelijk uit eten, zoals ze ook bij zijn broer hadden gedaan.

Gabriel had echter voor een ander soort restaurant gekozen: een klein maar knus tapas restaurantje. Het ging hem meer om de gezelligheid dan om de hoeveelheid eten. Zijn broer had wel meer eetlust dan hem, maar hij wist dat je bij dat tapas restaurantje meerdere rondes had en dus ook best wel veel kon eten. Eigenlijk een mooie combinatie dus, gezien iedereen wat zelf kon kiezen en dus was er wel voor ieder wat.

Gabriel was niet iemand die zich voor deze gelegenheid speciaal ging aankleden. Hij gaf sowieso niet super veel om mode, al had hij wel een eigen stijl. Hij had een simpele zwarte broek aan en een spijkerjackje. Hij hield van een tikje alternatief en bovenal comfortabel. Zijn zwarte stoere laarsjes waren wel dingen waar hij gesteld op was, dus deed hij deze ook nu aan. Hij voelde even in zijn zak en haalde daaruit het cadeau wat hij van zijn vrienden had gekregen. Of nou ja, ter verduidelijking, het groepje vrienden waar hij de laatste tijd steeds meer mee om ging. Hij had ook nog wel andere vrienden maar de laatste tijd verwaarloosde hij deze enigszins gezien hij helemaal was opgenomen in dat andere groepje. Het waren eigenlijk niet echt mensen die goed voor hem waren, maar dat had Gabriel niet door en zo zag hij het ook helemaal niet. Het was een doorzichtig plastic zakje gevuld met cocaïne. Dat dit niet een normaal verjaardagscadeau was dat je aan vrienden gaf, kwam niet in zijn hoofd op.

Hij wist niet precies hoe het was gekomen dat hij was gaan gebruiken. Of toch wel. Iedereen in die groep gebruikte immers zowat. In het begin was hij wat afstandelijker tegenover het hele gebeuren geweest, al had hij het wel geaccepteerd. Het werd zo normaal gevonden dat hij het na een tijdje ook normaal vond als de helft van de groep high was als ze met elkaar afspraken. Zelf had hij altijd meegekregen dat drugs heel slecht waren voor je, van iedereen uit zijn omgeving en daarnaast was hij niet vergeten dat zijn psychiater had gezegd dat hij nooit drugs mocht gaan gebruiken gezien hij bipolair was. En dat dus een groot risico met zich meebracht.

Maar hij was te nieuwsgierig geweest om het niet te proberen en na wat gepusht te zijn was hij toch over zijn drempel getrokken. En had hij het dus geprobeerd. Eerst van het softe spul en hoewel hij zich had voorgehouden dat het ‘toch maar voor een keertje’ was, had hij geen nee gezegd tegen het andere spul wat werd meegebracht door zijn vrienden. Een hele wereld ging voor hem open, want hij was aangenaam verrast door wat drugs allemaal met je lichaam kon doen. En zo kwam het dat hij minder van het softe spul ging gebruiken en meer van ‘the serious stuff’. Een tijdje geleden had hij voor het eerst cocaïne gesnoven en hij had het zo heerlijk gevonden. Hij had veel meer energie gekregen, maar het meest aangename was dat hij er gewoon vrolijk van werd en het een heerlijk high en ontspannen gevoel opleverde. Dus toen hij jarig werd besloten zijn vrienden om hem dit cadeau te doen en hij vond het alles behalve erg.

Wel besefte hij zich dat hij het niet in zijn broekzak zou kunnen houden. Immers, zijn ouders zouden hem vermoorden als ze erachter kwamen. Hij keek naar de klok en wist dat hij moest opschieten. Hij had geen tijd meer om een goede plek voor het spul te verzinnen, dus legde hij het zakje maar in zijn bovenste la. Later zou hij wel een betere plek verzinnen. Hij stond op van zijn bed en begon te zoeken naar zijn schoenen. Hij was ook altijd zo chaotisch. Hij vond ze uiteindelijk na wat troep overhoop te hebben gehaald en deed ze dan ook snel aan. Ach, ze zouden van hem niet anders verwachten dan dat hij enigszins aan de late kant was, gezien Gabi, Gabi was.

Hij liep naar beneden, waar zijn ouders en broer al aan hem op het wachten waren. Hij vond het fijn dat zijn broer nog thuis woonde. Zijn vader maakte gelijk weer een opmerking ‘Hoe voel je je nu je 18 bent?’ waarop hij met zijn ogen rolde om vervolgens wel te glimlachen. Hij voelde zich echt niet anders door een jaartje ouder te worden, al moest hij ergens toegeven dat het wel fijn voelde om 18 te zijn. Dat klonk tenminste al een heel stuk volwassener of ouder dan 17. Zijn moeder kwam daarna op af om hem nog even een knuffel te geven en te zeggen ‘Wat wordt je toch groot’. Ze was altijd zo sentimenteel met dit soort dingen. Gabriel herinnerde zich nog wel dat Benjamin 18 was geworden, toen was ze ook zo vrolijk en trots geweest op haar zoon. Maar hij maakte zich snel los uit de knuffel. Zijn moeder trok zich er niets van aan, al wist hij dat ze het wel fijn vond als hij haar hem langer liet vasthouden. Het laatste halfjaar was Gabriel een stuk minder knuffelbaar geworden en ook wat afstandelijker. Het kwam niet eens doordat hij ouder werd, immers je kon op elke leeftijd elkaar wel een knuffel geven, maar meer door de vrienden waarmee hij nu veel omging. Die waren zelfstandiger en stoerder en ongemerkt veranderde Gabriel door hen en nam bepaalde trekjes over.

Ze vertrokken gelijk naar het restaurant, gezien ze wel gereserveerd hadden. Gabriel was in een goede stemming. Dit soort dingetjes waren eigenlijk altijd wel leuk. En hoewel de medicijnen hem moe maakte, werkten ze af en toe ook minder goed en kon hij gelukkig nog wel meer energie krijgen als hij een goede stemming had.

Ze kregen een mooi tafeltje aangewezen. Het was een restaurantje met sfeer. Gabriel was wel creatief en dromerig en ergens dus wel een beetje romantisch aangelegd. Het restaurant was kleurrijk aangekleed. Het was sfeervol verlicht door kaarsen, waarvan er op elke tafel 1 stond.
Ze gingen zitten en al snel kwam er een serveerster op hen af. ‘Wat willen jullie drinken?’ vroeg ze. Gabriel bestelde een biertje, want dit was de eerste keer dat hij dit legaal kon doen. Niet dat hij nog nooit had gedronken, maar dat wisten zijn ouders naar zijn idee niet. Ze had ook gelijk de menu kaart al op tafel gelegd.

-Ik doe het vuur gedoe wel als ze net aan het eten zijn-