Little Things

Even voel ik de foto, die ik in de band van mijn broek verstopt heb. Tot nu toe heeft Harry nog niks door. Ik zelf eigenlijk ook niet totdat ik een paar dagen geleden merkte dat mijn broek niet dicht wilde. Eerst dacht ik gewoon dat ik wat aangekomen was. Maar niks is minder waar want de foto bewijst het. Ons eerste kindje. Glimlachend kijk ik omhoog naar Harry en is hij net op een bankje gaan zitten vlak voor me. Net als dat hij naar me knipoogt. Tegelijk hoor ik Liam praten en dat de jongens zeggen dat iedereen het lichtje aan wilt doen op zijn mobieltje. Niall heeft al zijn gitaar om zijn nek hangen en ook komt Dan hun kant op. Gelijk weet ik dat ze Little Things gaan zingen. Het kan niet beter, bedenk ik me. Als Liam en Harry net klaar zijn, en bij Louis' deel, geef ik hem de foto. Ik zat al te verzinnen hoe ik hem het beste kan verrassen.
"I won't let these little things slip out of my mouth. Buf if I do, it's you, it's you they add up to. I'm in love with you. And all these little things," zingen Harry en Liam samen.
Ik pak de kleine foto en geef die dan omgekeerd aan Harry. Uiteraard dat hij me even vreemd aankijkt want anders geef ik niet zomaar wat voor op het podium.
"And all those conversations are the secrets that I keep. Though it makes no sense to me," klinkt Louis.
"I know you've never loved the sound of you're voice on tape. You never want..." Opeens wordt hij stil en schiet zijn hoofd omhoog van de foto naar mij. Alsof hij nu weet wat hij vast heeft.
De anderen draaien zich om naar Harry omdat hij plots stopt met zingen en hoor ik dat Liam het overneemt. Daarbij dat Harry nu omlaag springt. Wat even voor een luide reactie veroorzaakt bij de fans maar slaat hij zijn armen om mij heen.
"Dit meen je niet," mompelt hij en met een lichte kus in mijn hals.
Ik glimlach door zijn reactie. "Ik meen het wel, schat," zeg ik en kijk ik omhoog naar waar de anderen staan. Verbaasd en verrast, net als dat de muziek nu gestopt is.
"Maar ik kan me niet herinneren dat je ziek was of zo," begint Harry en kijkt hij me aan, met een glinstering in zijn ogen.
Waardoor ik mijn hoofd schud. "Dat was ik ook niet. Ik vond de koffie niet smaken, ik at dingen waar ik vroeger een hekel aan had en daarna besefte ik me dat ik ook mijn periode niet meer gehad heb. In het ziekenhuis schrok ik echt want ik ben elf weken zwanger, Harry."
Met grote ogen legt hij zijn hand op mijn buik.
Gegil is gelijk te horen. "Hazz wordt vader," roept Louis dan opeens lachend in de microfoon. "Gina, hoe ver ben je?"
Harry gebaard nu om zijn microfoon en krijgt die. "Gina is elf weken zwanger." Met de hulp van een beveiliger, staat Harry dan weer op het podium en gebaard hij dat ik ook moet komen.
Waarbij ik hulp krijg van een beveiliger en Harry zelf.
De anderen feliciteren ons en slaat Harry een arm om mijn middel. "Ik heb anders niks gemerkt dat je misselijk bent."
Even kijk ik naar de anderen en geeft Louis zijn microfoon aan me. "Ik wist het eerst ook niet. Misselijk was ik niet maar ik merkte aan kleine dingen dat er iets niet klopte," begin ik zelf in de microfoon. "Ik lus momenteel geen koffie, ik eet dingen waar ik vroeger een hekel aan had en heb twee keer mijn periode niet gehad. Via de dokter ben ik naar de verloskundige gegaan en die vertelde me dat ik elf weken zwanger ben."
Dan komt Niall er tussen. "Little Things is dan ideaal om het hem te laten weten. Volgens mij had je hem sprakeloos. Maar, een vraag, wil je weten wat het gaat worden?"
Om nu mijn hoofd te schudden. "Ik niet en ik hoop echt dat vol te houden."
Harry heeft nog steeds niet veel gezegd en knuffelt hij me. "Ik hou van je," fluistert hij in mijn oor.
"Even dat iedereen het weet, Emily en ik zijn nog lang niet zover," gooit Louis er tussen. "Ik ga oom worden."
Dan tilt Harry zijn hoofd op om naar zijn vriend te kijken. "Wie zegt dat we jou gaan vragen om zijn peetoom te worden?"
"Hè, hè, eindelijk praat hij weer," knipoogt Louis en omhelst hij me. Wat kan omdat Harry me los gelaten heeft.
Voorzichtig til ik mijn shirt iets op. "Ik krijg mijn broek al niet meer dicht," reageer ik want ik heb nu een veiligheidsspeld gebruikt.
"We gaan shoppen," beloofd hij me dan.
***
Net vijf en half jaar samen, en zijn we twee en half jaar getrouwd. Om dan nu zwanger te zijn. Het nieuws dat ik zwanger ben, is intussen heel de wereld al over gegaan en hebben we wel snel zijn ouders gebeld. Waarbij we zijn moeder wakker gebeld hebben maar het nieuws dat ik zwanger ben, zorgde voor een vrolijke reactie. We moesten wel want anders zouden ze het op internet lezen. Zelf laat ik me in het water zakken en zwem ik rustig een baantje, totdat ik een plons hoor. Nadat ik bij de kant keer, zwem ik dan recht in Harry's armen en legt hij zijn hand op mijn dikke buik. Nog even en dan kan de baby komen. Ten slotte ben ik hoogzwanger.
"Niet lang meer," grijnst hij met een gelukkige blik in zijn groene ogen. Eentje die ik eerder gezien heb. Op onze bruiloft en nu weer.
De baby schopt en laat Harry me weer los. "Nee, ik mag al thuis blijven want ik zit nu al op zesendertig weken."
Hij lacht even. "Denk je morgen een interview aan te kunnen? Iedereen wilt weten hoe het gaat met ons en de baby."
Ik knik naar hem. "Op de voorwaarde dat je de koffer in de auto meeneemt voor de zekerheid. Mocht je kind toch willen komen, kunnen we gelijk door naar het ziekenhuis."
Iets waar Harry het mee eens is. "Alan Carr hoopte echt dat we konden komen."

"Harry en Gina, hoe gaat het met jullie?" Alan heeft me kort omhelst en kan ik daarna gaan zitten.
Ik glimlach naar de man. "Goed, nu nog wachten op de baby," antwoord ik.
Harry legt zijn arm om mijn schouders en glijden zijn ogen naar mijn dikke buik. "Elk moment," zucht hij.
"Is de baby al ingedaald? Dat betekend toch dat de baby kan komen?" Alan heeft zeker wel om advies gevraagd. Net als dat we heb backstage even gezien hebben.
Ik knik opgelucht. "Ja, en daardoor kan ik weer normaal ademen."
"En thuis al helemaal klaar voor de baby?"
Harry's beurt en glinsteren zijn ogen. "We hebben alles. De babykamer, maxi cosi, speeltjes, een box. We zijn voorbereid."
Alan lacht even. "Gina, ben je naar zwangerschapsgym gegaan en kon Harry dan ook mee of niet?"
Ik schiet gelijk in de lach. "Ondanks dat Harry al wat weet omdat hij op Lux paste vroeger, moest hij toch op een pop oefenen. Dat was hilarisch..."
"Gezien, dank je wel dat je het filmpje op Twitter gezet heb," grijnst Alan en gaat het scherm aan. Waarop te zien is dat Harry op een pop de luier om moest doen.
Naast me hoor ik hem nog 'o god' mompelen.
"Inderdaad hilarisch, bedankt dat je het met ons wilde delen." Alan draait zich naar ons om.
Even glimlach ik tot iets voel. Iets van nattigheid maar ik vertrouw het niet. Het enige dat de verloskundige gezegd heeft, is dat het geleidelijk kan gaan of ik raak alles in een keer kwijt.
"Ehm, Gina, Harry, ik ga jullie wegsturen. Heb je iets in..."
"Alan, waar heb je het..."
"Harry," mompel ik gelijk want de baby schopt behoorlijk.
"Gina's broek is wat nat." Alan gebaard gelijk dat we weg kunnen.
Zonder nog om de camera te denken, staat Preston opeens voor me en helpt hij me overeind. Onderweg naar de auto zijn de kleine microfoontjes van onze kleding gehaald.

In een sneltempo zijn we bij het ziekenhuis gekomen en word ik meteen in een rolstoel gezet. Waar ik heel blij mee ben want ik voel weer wat pijn opkomen. Preston duwt me het ziekenhuis in terwijl Harry naast me loopt.
"Knijp zo hard als je wilt, Gina," zegt hij tegen me.
Een verpleegster kijkt slechts een paar tellen en gelijk worden er instructies rond geroepen.
"Graag alleen in een kamer," kan Harry nog roepen.
Met andere woorden, hij wilt niet dat ik de kamer nog hoeft te delen met iemand. Behalve dan met Harry, de verloskundige en de kraamverzorgster. De pijn wordt me haast teveel en knijp ik in Harry's hand, die me niet los laat. In een kamer, word ik in een bed gelegd en weiger ik Harry ook maar los te laten. Au. Ik hijg licht en tegelijk wordt ik uitgekleed.

Al met al ging de geboorte nog best goed. Wel heeft het nog vijf uur geduurd maar daarna werden we voorgesteld aan onze zoon. De blik die ik bij Harry gezien heb, zal ik nooit vergeten. Voor de nacht moest ik blijven en heb ik hulp gehad van de kraamverzorgster om de baby te voeden. Hoe ik hem moet aanleggen en alles. Wat verrassend genoeg in een keer goed gaat. Nu zijn we net weer thuis en doet Harry met een grijns de deur voor me open. Daarna kom ik er achter waar die grijns voor was. Heel de woonkamer staat vol met bloemen.
"Van jouw moeder, je broer, mijn ouders, mijn zus, mijn vrienden, Louis en Emily," vertelt Harry en ga ik naar boven. Waarbij hij me volgt.
Boven in onze slaapkamer, staat al een wieg voor onze zoon. Vervolgens dat ik de baby uit de reiswieg haal. "We hebben nog geen naam voor hem," glimlach ik en ga ik liggen. Samen met de baby in mijn arm.
"Ik weet het," knik hij. "Weet je een naam?"
Licht druk ik een kusje op het hoofdje van de baby. "Wat denk je van Finnian, die naam had een van mijn voorouders gehad hebben. En ik heb bij jouw moeder wat nagevraagd..."
"Achter mijn rug om, sta je netjes," onderbreekt hij me.
Ik gebaar dat hij dichterbij moet komen. "Wat denk je van Finnian Reid, Reid is een naam die van een van jouw voorouders is."
"Moment," hoor ik hem zeggen.
Daardoor kijk ik niet eens op en weet ik gewoon dat hij een foto wil maken. "Finnian Reid Styles, welkom op de wereld."
"De liefde van mijn leven en onze zoon veilig thuis," fluistert hij.
Ik krijg dan een foto te zien. "Die is mooi..." Zelfs de tekst eronder. "The love of my life and our son, safe and sound at home."
"Finnian Reid, een mooie sterke naam. En ik dacht wel dat je op zijn minst een Ierse naam wilde hebben," zegt Harry met een aai langs mijn wang. Samen met een kus op Finnian's hoofdje. "Morgen ga ik langs het stadhuis om hem aan te geven."