**042**

Soms is het echt wel moeilijk met Harry. Aan de andere kant, ik wil het zelf ook. Toch wil ik wachten tot we minstens een maand een relatie hebben. Vrijdag hebben we vier weken een relatie, bedenk ik me en kijk ik naar mijn wekker. Maandag alweer en vandaag moet ik werken. Een hele dag weer, zoals altijd. Ik draai mijn hoofd om en zie ik Harry naast me liggen.
Met zijn ogen open. "Goeden morgen, schoonheid," zegt hij en is het tegelijk met een geeuw. "Ik heb je wekker nog niet gehoord."
"Mijn wekker gaat over tien minuten," reageer ik. "Goeden morgen, lieverd."
Harry doet zijn armen open en kruip ik dichter tegen hem aan. "Mooi, we kunnen dus nog even samen knuffelen," mompelt hij met een wat schorre stem. "Straks als jij weg bent, komen de mannen om een schuifdeur te maken voor je inloopkast." Tevreden met de knuffel, streelt zijn hand zachtjes over mijn rug.
Waardoor ik glimlach en druk ik mijn lippen in zijn hals voor een kus. "En woensdag komen mijn kasten." Echt iets waar ik naar uitkijk.
"Klopt, vanmiddag als je thuis komt, heb je een schuifdeur en heb ik het eten bijna wel klaar," vervolgt hij. "Aankomende week heb je weer gewoon je normale ritme en dan heb je maandag weer voor jezelf."
Knikkend til ik mijn hoofd op naar hem en meteen voel ik een paar zachte lippen op de mijne. Eerst krijg ik lieve kusjes van hem maar al snel verdiepen we het naar een zoen en streelt hij met zijn tong de mijne. Wel zodanig dat ik de vlinders kan voelen in mijn buik. Een gevoel dat er constant is als hij me zo zoent.
Heel voorzichtig glijd zijn hand net onder mijn topje en wat omhoog. Net als dat hij wat kreunt en lig ik opeens op mijn rug. Plots verbreekt hij de zoen. "Met ingang van vandaag zal ik weer gewoon thuis slapen." Hij laat me los en gaat hij op de rand zitten van het bed.
Gelijk snap ik dat hij het moeilijk heeft. "Harry, lieverd, je hebt zelf gezegd dat je wilt wachten tot we op zijn minst een maand samen zijn."
Hij knikt. "Ik weet het, maar dat neemt nog niet weg dat het soms moeilijk is om mijn zelfbeheersing te behouden," bekend hij en draait hij zich naar mij om. "Wat denk je van een ontbijtje? We zijn toch al..." Hij wordt onderbroken door mijn wekker.

Nadenkend over Harry en mij, loop ik door de gang om de bestelling te lopen. Meer over zijn woorden en dat hij alleen vanmiddag er even is. Net als dat hij weer naar huis gaat. Het is me zeker wel duidelijk dat hij het er moeilijker mee heeft dan ik zelf. Misschien is het wel beter dat hij naar huis gaat. We kennen elkaar nog niet zo lang. Behalve dat, het leek er echt veel op alsof we al samenwoonde en dat komt meer door de hectiek van de feestdagen. Anders wordt het eens tijd dat ik naar zijn huis ga. Harry mag dan het liefst bij mij zijn maar waar woont hij? Hoe groot is zijn huis?
"Gina?"
Verstoord kijk ik op en recht in het gezicht van Jenni.
"Wat is er, meid?"
Ik haal mijn schouders op. "Dat is tussen Harry en mij..."
"Je hebt toch geen ruzie of wel," vraagt Jenni.
Om nu mijn hoofd te schudden. "Nee," antwoord ik. Zonder nog verdere uitleg te geven.
Zoekend en afwachtend kijkt ze me aan. "Wat dan wel? Ik kan merken dat je wat afwezig bent vandaag?"
"Jen, alsjeblieft." Ik leg de paar bestellingen neer en, met een nieuw stapeltje, loop ik weer weg. Ik kan dan wel goed met haar opschieten en is ze een vriendin, maar zoveel wil ik ook weer niet vertellen. Ten slotte gaat dit wel over mijn privé leven. Niet dat zij ook alles wat thuis gebeurd, met mij bespreekt.
Een hand op mijn schouder, zorgt ervoor dat ik stil sta. "Ik maak me alleen zorgen om je, dat is alles. Weet je zeker dat het gaat?"
Met een diepe zucht, kijk ik mijn cheffin aan. "Het komt wel goed," verzeker ik haar.
Nu houdt ze haar handen in de lucht. "Ik bedoelde het goed en dat weet je zelf ook wel. Het is bijna lunchtijd." Vervolgens loopt ze weg.

De lunchtijd en de rest van de dag is nog vrij soepel verlopen en heeft Jenni ook door dat ik er niet over wil praten. Nog even en ik ben weer thuis. Zou Harry echt weer naar huis gaan? Is hij al weg? Als het al zo moeilijk is voor hem, zal hij vast niet zo snel willen blijven slapen. Vanochtend had hij al moeite om zijn zelfbeheersing onder controle te houden. O shit? Bestaat er een kans dat hij wel zijn zelfbeheersing kwijt raakt en wat gebeurd er dan? Zoekt hij het dan ergens anders? Of zou hij juist dan zich toch meer opdringen? Vol met vragen, parkeer ik mijn auto en valt het me op dat Harry's auto er nog staat. Met mijn hart in mijn keel, ga ik naar binnen maar in de deuropening naar de woonkamer sta ik stil. Op de salontafel staan rode rozen. Ook op een bijzettafeltje en bij de open haard, die aangestoken is. Luna miauwt wat en zie ik dat ze op een snoepje knabbelt.
"Hey kleintje," zeg ik terwijl ik weer rondkijk in de woonkamer. In totaliteit tel ik zeker vier prachtige boeketten van rode rozen. Door 'kleintje' hoor ik Luna weer miauwen en aai ik haar.
Een zacht gekuch, zorgt ervoor dat ik mijn hoofd draai en staat Harry in de deuropening naar de keuken. "Het spijt me verschrikkelijk," begint hij.
"Harry, ik... waarom ziet mijn woonkamer eruit als een rozentuin," wil ik weten en loop ik naar hem toe. "Ze zijn absoluut prachtig, lieverd, daar niet van."
Harry kijkt me echter schuldbewust aan. "Voor vanochtend, ik weet niet wat me bezielde om je verder uit te proberen. Ik heb je juist beloofd om te wachten tot we minstens een maand samen zijn. En dat jij het ook honderd procent zeker weet. Het spijt me."
Dus de rozen horen bij zijn excuus? "Dus..."
"Ik had gewoon niet mogen doen. Ja, het is soms moeilijk maar ik weet gewoon dat je het wachten waard bent. Ik had beter moeten weten," vervolgt hij en staat hij nu vlak voor me.
Mijn hemel. Rozen, zijn excuus en... Ik wist dat hij een romantische kant heeft maar toch. "Je bent een man, Harry, voor jou is het net iets anders dan voor mij. En hoe je ook wend of keert, je weet wat je mist. Maar het feit dat je nu al je excuus aanbiedt voor iets van vanochtend..." Ik stop zelf even. "Dank je, dat je er niet alleen begrip voor hebt maar dat je toch kan wachten. Ik hou van je." Ik ga op mijn tenen staan en druk mijn lippen op die van hem. Wat een lieve en lichte kus is, maar vooral een belofte. Dat het niet nog een keer zal gebeuren en dat hij op mij wacht.
Hij tilt me op en sla ik mijn armen om zijn nek. Waarbij zijn hand nu in mijn haren ligt.
Al ben ik het zelf, die het initiatief neemt en bijt ik in zijn onderlip. Zijn mond gaat wat open en glip ik met mijn tong in zijn mond. Voor een tedere en toch gepassioneerde zoen. Maar meer om hem te laten weten dat ik het hem al vergeven hebt.
Bijna buiten adem, laat hij me los. "Ik denk dat het eten nu wel klaar is. Daarna kun je straks boven gaan kijken naar je schuifdeur," beloofd hij me.