**041**

Ik ben nog niet uitgepraat of Anne en Robin liggen dubbel van het lachen. Meer omdat ik hen verteld heb over gisteren en hoe Harry voor één keertje mee wilde helpen op mijn werk. Vooral om een indruk te krijgen van wat ik doe.
"Maar ik heb een keer gezien hoe een fotosessie eruit ziet zonder zelf gefotografeerd te worden," zegt Harry koppig. Alsof hij het er niet mee eens is dat ik het toch vertel tegen zijn ouders.
Daar knik ik door. "Ja, maar dat wist je al. Echt, voor de koffiepauze had ik acht bestellingen gedaan en hij zes," gebaar ik met mijn hoofd naar de man naast me. "Na de pauze wilde hij een re-match om de schade in te halen, denk ik, maar toen heb ik het voor elkaar gekregen om twaalf bestellingen te doen. Harry had er net acht," lach ik zelf.
"Hé, het is niet slecht voor iemand die het magazijn totaal niet kent," verdedigt hij zichzelf en prikt hij in mijn zij.
Alleen heb ik alles al verteld en het blijft hilarisch. "Je deed het ook wel goed, lieverd, maar ik werk daar al een paar jaar. Ik weet precies waar alles staat en wat er het meeste gevraagd wordt."
Een paar groene ogen kijken me wat vragend aan en gaat er een wenkbrauw omhoog. "Dat is ook weer waar," geeft hij dan toe. "Je had op zijn minst kunnen proberen om minder hard je best te doen..."
"Harry, kom op," schatert Anne. "Ik kan me heel goed voorstellen hoe je haar uitgedaagd heb. Dan had je het kunnen verwachten ook."
Beledigt slaat hij nu zijn armen over elkaar. "Jij hoort aan mijn kant te staan, daar ben je mijn moeder voor."
Zelfs Robin komt niet bij van het lachen. "Net een klein kind dat zeurt om een snoepje, dat hij maar niet krijgt."
Anne loopt even weg en komt ze terug met wat te drinken voor ons allemaal. "Wat zijn jullie verder nog van plan dit weekend?"
"Morgen gaan we pas naar mijn moeder en mijn broer," antwoord ik. "Dank je mam." Het mooie eraan is dat haar ogen iedere keer stralen als ik haar zo noem.
Zowel Robin en Anne knikken nu. "En in de komende week krijg je die inloopgarderobe."
Dat weet ik nog. "Ja, en Harry heeft een afspraak gemaakt voor woensdag dus als ik naar mijn werk ga, is hij er om..."
"Ik blijf erbij als ze je inloopgarderobe opzetten, maar maandag eerst nog een paar aanpassingen. In de muur naar de andere kamer, komt een schuifdeur en daarna geef ik de maten door voor de kasten," legt Harry uit terwijl hij mij onderbreekt.
Waarop ik mijn hoofd op zijn schouder legt. "Klopt, maar als die week weer voorbij is, begint het normale leven weer."
Nu trekt hij een wat zielig gezicht. "Dat betekend alleen woensdagavond en het weekend. Het is echt wennen als ik alleen in bed lig," zucht hij en gebaart hij met zijn hoofd naar mij.
Duidelijk dat het mijn beurt is om nu protesterend te reageren. "Hé, we zijn nog niet lang genoeg samen om ook echt te gaan samenwonen. Denkt erom, Harry, anders hoef je woensdag niet te komen," zeg ik tegen hem.
Iets waar hij anders over denkt want nu draait hij mij naar zich toe. "Je mist mij ook naast je in bed." Zijn ogen glanzen.
Waar ik simpel op reageer door hem een kus te geven. "Maar eerst deze week nog."

Als we bij mij thuis zijn, hoor ik Harry vlak achter me en ren ik al naar de woonkamer. Meer omdat ik sommige dingen gezegd heb waar zijn ouders bij zijn.
"Kom hier, jij, kleintje."
Gelijk miauwt Luna al maar in dit geval bedoelt hij mij en ren ik om de bank heen.
"Hebbes," grijst Harry en vallen we op de bank. "Dat vind je leuk, hè. Om op je werk met een wedstrijdje gewonnen te hebben."
Ik gier het uit van het lachen en dat komt omdat hij me in mijn zij kietelt. "Genade, genade," huil ik van het lachen en laat hij me los.
Eerst veegt hij mijn tranen weg. "Als je het maar niet tegen de jongens zegt, vind ik het allang best." Zacht aait hij mijn wang. "Ik hou van je, en ik kan het niet genoeg zeggen. Bij jou voel ik me normaal."
Gelijk maakt het lachen plaats voor het vertrouwde gevoel van de rond vliegende vlinders in mijn buik. "Ik hou ook van jou, Harry," fluister ik en weet ik niet eens waarom ik fluister.
"Je betekend de wereld voor me, echt waar, Gina. Ik zou niet weten wat ik gedaan heb om jou te verdienen, maar ik laat je niet meer gaan," gaat hij zachtjes door en geeft hij me een kus.
Door zijn lieve woorden, worden de vlinders in mijn buik steeds heviger en sla ik mijn armen om zijn nek. "Ik wil ook niemand anders. Je zit in mijn hart, Harry."
Voor een seconde zie ik eenzelfde verliefdheid in zijn ogen en buigt hij zijn hoofd voor een kus. Dat heel even een lieve zoen wordt maar dan laat hij me los en legt hij zijn lippen in mijn hals.
Gevolgd dat hij zachtjes het bloed opzuigt en steek ik mijn handen in zijn haren. Wat dik, zacht en stevig aanvoelt. Dit blijft een heerlijk gevoel. En zou het echt? Harry heeft echt alles wat ik wens in een vriendje. Lief, aardig, attent, zorgzaam, vriendelijk, beschermend en vooral heel erg geduldig en respectvol. Tegelijk besef ik me dat ik daarmee mijn eigen vraag beantwoord. Net als dat Harry gelijk heeft. Natuurlijk mis ik hem als hij een keer niet naast me in bed ligt. Mijn hemel, we zijn bijna vier weken officieel bij elkaar. Ik ken hem vijf weken. Nooit verwacht dat het zo snel kan gaan maar ik zou echt niet zonder hem willen. Wanneer zou het wel tijd zijn om over samenwonen te gaan praten? Nu lijken mijn gedachten uitgeschakeld te worden en glijd zijn hand onder mijn shirt. "Harry, nog heel even, lieverd." Ik neem mezelf ook voor om een speciaal moment af te wachten en dat ik hem dan ook echt in bed toe sta.