**035**

Het is echt moeilijk te geloven van wat ik gisteren gezien heb. Voor het eerst dat ik mezelf terug zag op televisie terwijl ik geen idee had dat het opgenomen werd. Zelfs een luie weekend kan blijkbaar nog snel voorbij gaan en moet ik morgen weer gewoon werken. Ook dinsdag op oudejaarsdag maar dan een half dagje.
Harry's hand aait zachtjes over mijn arm terwijl ik in zijn armen op de bank lig. "Waar denk je aan?"
"Aan morgen en dat ik weer moet werken." Ik draai mijn hoofd naar hem toe en negeer ik de film. "Kan dat wel, denk je? Niet dat ze nu weten wie ik ben en alles?"
Hij schudt zijn hoofd. "Als ze wisten wie je bent, zouden ze hier voor de deur staan. Helemaal als de fans weten dat ik het liefst hier bij jou ben. Wil je me beloven om voorzichtig te zijn als je de deur open doet voor iemand?"
Knikkend voel ik zijn hand nu over mijn wang gaan. "Ja, en de belangrijkste mensen in mijn leven, hebben een sleutel. Emily, mijn moeder en jij."
Harry glimlacht wat. "Toch wil ik dat je het zegt als de fans je lastig vallen als ik niet eens in de buurt ben. Pas in het nieuwe jaar moet ik ook weer wat gaan doen, en dat is pas in februari. Dan beginnen de voorbereidingen voor de tour en eind februari de Britse prijsuitreikingen," vertelt hij.
"Zal ik doen. Momenteel kijk ik uit naar... shit, dinsdag is het oudejaarsdag. Dan is het tenniscentrum vast dicht in de avond." Dat houdt in dat ik donderdag weer kan gaan tennissen.
Nu schiet hij duidelijk in de lach. "Mis je het dan?"
"Best wel, maar dat komt ook omdat het ons meidenavondje is. Zo vaak zie ik Emily anders niet meer." Ik trek een wat zielig gezicht.
Waarop Harry een afkeurend geluidje uitstoot. "Niet doen," reageert hij. "Als je zo kijkt, lijk je net op Luna die smeekt om een snoepje of zo."
Verontwaardigt stomp ik hem zachtjes. "Hoe durf je me met Luna te vergelijken."
Om gelijk in de verdediging te schieten en houdt hij mijn handen vast. "Wat nou, anders zeggen ze toch altijd dat we op onze huisdier lijken, of andersom. Het is een compliment, schat, je keek zielig en schattig tegelijk. Bijna op een manier dat ik alles zou doen om je weer op te kunnen vrolijken," voegt hij er lachend aan toe. "Maar dit weekend hebben we voor onszelf. In het komende weekend, zullen we weer bij onze ouders langs gaan want dan is het nieuwe jaar begonnen."
Daar moet ik hem gelijk in geven. "En wat doen we met oudejaarsavond," wil ik weten.
"Hm, normaal vier ik dat altijd met vrienden of familie. Onze familie zien we in het weekend erop en mijn vrienden zie ik snel genoeg weer dus wat denk je ervan dat we dat samen vieren," stelt hij voor. "Afgezien dat jij een half dagje moet werken, maar in die paar uur kan ik mijn vrienden even opzoeken."
Ik knik langzaam. "Mijn moeder woont dichterbij dus misschien dat we vrijdag al naar jouw ouders kunnen gaan. Dat is als ze het leuk vinden als we een nachtje blijven slapen. Net als met kerstmis."
Een grijns krult zijn lippen omhoog. "Dat zou ze heerlijk vinden want anders ziet ze me haast nooit in deze tijd. Ik weet soms nooit waar ik volgend jaar ben. Misschien interviews, een videoclip opnemen, of op tour." Met een tevreden zucht, drukt hij een kusje op mijn het puntje van mijn neus. "Maar, vrijdag naar mijn ouders en zaterdagmiddag, of na het eten terug hierheen. Zondag dan naar jouw moeder. Denk je dat je broer er dan ook is?"
"Ik zou het echt niet weten maar als we het zo willen doen, zullen we dan onze moeders bellen," stel ik voor. "Ik bel wel in de keuken want dan kan ik gelijk thee zetten."
Terug de woonkamer in kom, zie ik dat Harry zijn telefoon op tafel legt. "Mijn moeder vond het een geweldig idee. Helemaal toen ik voorstelde dat we wel een nachtje konden blijven."
Lachend zet ik twee theeglazen op tafel. "Mijn moeder verwacht ons net voor het eten. Dus rond de klok van drie uur of zo en kunnen we mee eten. Al wil ik zondag weer rond een normale tijd thuis zijn want op maandag moet ik werken."

"Ehm, Harry, ik weet dat het nu makkelijker is om te blijven omdat het een week kerstvakantie is en alles maar..."
Hij glimlacht alleen. "Het zal even wennen zijn als ik weer naar huis ga. Vooral omdat ik dan weer alleen in bed lig."
Ik rol met mijn ogen. "Ik lig dan toch ook weer alleen in bed," zucht ik. "Wat ik zeg, doordat het vakantie is, doe ik niet moeilijk, maar de vakantie is bijna afgelopen en dan wil ik mijn eigen ritme terug. Om weer gewoon maandagavond voor mezelf te hebben. Dinsdag tennissen met Emily, woensdag is weer voor ons, donderdag tennissen en dan is het alweer weekend want dan kom jij weer."
"Gina, lieverd, het is niet erg," schudt hij zijn hoofd. "Het was gewoon een hectische tijd door de feestdagen en alles. Straks begint het normale leven weer en dan kom ik alleen woensdagavond en in het weekend," verzekert Harry mij. "Wil je dat ik vanavond naar huis ga? Het is morgen wel maandag en jij moet werken."
Ik grinnik door zijn woorden. "Zou je zelf soms willen dat je een normale baan hebt?"
Even is het stil voor een minuut maar dan knikt hij. "Alleen maar omdat ik dan jou vaker kan zien. Aan de andere kant, dit werk wat ik nu doe... het voelt niet aan als werken." Hij neemt een slok drinken. "Het beste gevoel is als ik bij jou ben, maar het tweede beste gevoel is wanneer ik op het podium sta en de fans kan zien."
Ik word toch langzaamaan wel nieuwsgierig naar hoe het er dan aan toe gaat. "Wat doe je dan op het podium? Hoe is de choreografie en alles?"
Om nu volledig vierkant uitgelachen te worden. "Lieverd, we kunnen niet dansen dus we doen andere dingen op het podium. Weliswaar dat we wat choreografie hebben, maar anders imiteer ik de fans op het podium als ze gekke dingen doen. Louis en Liam hebben weer watergevechten. Laatst hadden we in Australië de jongens van Vijf Seconds of Summer in ons voorprogramma en toen hadden we, met onze eigen band, een taartgevecht op het podium," vertelt hij me. "Of het is geen watergevecht maar een brandblusser gevecht."
Met open mond kijk hem verbaasd aan. "Ik dacht anders dat een concert vaak echt een show is met dansen?" Ten minste, de paar keer dat ik naar een concert ben gegaan, was dat zeker een spectaculaire show.
Voor de tweede keer dat hij zijn hoofd schudt. "Nee, bij ons niet. En als het zo ver is, stel ik je voor aan Dan, Josh, Sandy en Jon. Zij spelen de instrumenten."
"Wie speelt wat?"
Alsof Harry het nu niet erg vindt, glimlach hij. "Dan op de gitaar, net als Josh. Sandy op de drumstel en Jon op het keyboard. Je ziet hun als we naar zuid Amerika gaan."
Ook al geeft hij antwoord, snap ik wel dat hij er niet te lang over wilt praten. "Gaat het straks ook in zuid Amerika zo dat we niet zonder beveiliging weg kunnen?"
"Ja, maar je hebt het zelf gezien dat je nauwelijks merkt dat ze er zijn. Behalve als de fotografen, of de fans, op ons afkomen." Zijn hand ligt op de mijne en wrijft hij er zachtjes over. "Normaal lopen ze net een paar stappen achter ons."
Daar moet ik hem gelijk in geven. Tot nu toe is het een enkele keer gebeurd dat zijn beveiliging echt in moest grijpen. Zoals bij de bioscoop en dat we zelfs via de personeelsuitgang weg konden.
"Het komt goed, echt waar. Ze zijn er ook voor jou, want ik zou niet willen dat jou iets overkomt," vervolgt hij met een wat bezorgde blik in zijn ogen, die me hetzelfde zegt.
Met een knikje, ga ik bij hem op schoot zitten en slaat hij zijn armen om me heen. "Gelukkig dat ik fysiek niks mankeer."
Waarop hij tevreden humt en knuffelt hij me.