**028**

Van een paar drukke dagen opeens naar een rustige dag. Het is een wereld van verschil en dat was vanochtend al te merken. Te beginnen met dat Harry ontspannen was en mij met ontbijt in bed wakker maakte. Nou ja, vanochtend, dat was eerder rond elf uur, bijna half twaalf. Maar daar is het een luie dag voor.
"Ik ben er echt blij mee dat ik hier wat kleding kan laten," mompelt Harry naast me.
Zelf kruip ik dichter tegen hem aan. De film die we opgezet hebben, kan me eigenlijk gestolen worden want ik lig haast bovenop hem. Om zachtjes te lachen. "Ja, ik weet het." Met mijn hand speel ik met de zoom van zijn shirt, dat is tot het opeens uit mijn hand wordt getrokken. Waardoor mijn hand nu op zijn blote buik ligt, op de vlinder, die me zo bekend is geworden. "Hij is mooi." Met mijn vinger volg ik de lijnen van de vlinder. Waarvan gezegd kan worden, dat de vlinders in mijn buik ook weer tekeer gaan.
"Jij hebt ook een paar mooie tatoeages. Zou je er een bij willen of niet," wilt hij weten.
Ik til mijn hoofd op naar hem en blijkt hij ervan te genieten met zijn ogen dicht. "Ik wil er wel eentje bij maar ik weet niet wat of waar. Meestal denk ik daar wel een tijdje over na." Impulsief druk ik een kus op de vlinder.
Om te merken dat hij zijn adem inhoudt. "Gina," fluistert Harry en opeens liggen zijn handen onder mijn armen om me zo omhoog te trekken. "Kun je geloven dat ik je al bijna vier weken ken, en dat we bijna drie weken een relatie hebben?" Hij geeft me een lichte kus op het puntje van mijn neus.
"We gaan naar de drie weken. Nu is het meer twee weken en twee dagen," reageer ik even zacht en voel ik nog zijn blote buik.
Hij humt wat en wringt hij zichzelf zo om zijn shirt uit te trekken. "Zo heb ik je veel dichter tegen me aan," glimlacht hij tevreden.
Daardoor kan ik veel beter de vlinder op zijn buik zien, de twee zwaluwen op zijn borst en zelfs de twee letters van zijn zus en moeder. "Weet je dit wel zeker?" Licht teken ik dezelfde lijnen van een zwaluw.
"Ja," knikt hij. "Het maakt me niet uit hoe lastig het soms kan zijn."
Door die woorden, voelt mijn keel wat droog aan en leg ik mijn voorhoofd op zijn borstkas. "Harry..."
"Weet je dat jij de enige bent die me constant Harry noemt? Mijn andere vrienden noemen me Hazz, een bijnaam," onderbreekt hij me. "Niet dat ik het niet erg vindt hoor, totaal niet."
Nu druk ik een kus tussen de twee zwaluwen in. "Maar dat is je naam ook. Een mooie, sterke en korte naam, eentje die bij je past."
Lachend schudt hij zijn hoofd. "Nee, je kan mij omschrijven als een onhandige klungel af en toe..."
"Mijn onhandige klungel, dan," grinnik ik en geef ik hem een kus op zijn lippen.
Welke hij meteen verdiept en liggen zijn armen om mijn rug. Voorzichtig schuift hij juist mijn shirt wat omhoog en verdwijnt zijn hand onder mij shirt over mijn ruggengraat. Iets dat mij doet rillen en doe ik vanzelf mijn ogen dicht om er van te genieten. "Je hebt niet eens...," kreunt hij dan en glijd zijn hand aarzelend naar mijn zijkant.
"Niet eens wat," wil ik weten maar dan krijgt hij het voor elkaar dat ik op mijn rug lig met hem bovenop me.
Kort kijkt Harry me aan en zie ik de belofte in zijn ogen, zonder dat hij iets hoeft te zeggen. Om te stoppen als ik iets niet wil. Opnieuw dat zijn lippen op de mijne liggen voor een zoen, maar lang duurt het niet of hij verlaat mijn lippen om naar mijn hals te gaan.
"Hè, een kleine zuigzoen per keer is genoeg," slik ik terwijl ik mijn buik in hou als zijn hand over mijn buik streelt, richting mijn maag en hoger.
Een tevreden geluid is van hem te horen. "Ik dacht even dat je me tegen wilde houden," fluistert hij.
Hm, nog niet, denk ik. Maar het lastig om na te denken, sinds ik bij elke aanraking van hem in vuur en vlam lijk te staan. Op elke plek waar zijn vingers komen, begint het te tintelen en verschuift mijn shirt wat.
Waarop Harry mijn shirt nog iets hoger schuift en, na een kus, verdwijnt hij met zijn hoofd onder mijn shirt.
Even lach ik om het belachelijke idee maar dan voel ik zijn lippen ergens anders, dat ik mijn rug naar hem toe krul. "Harry," kreun ik zelf, en tot mijn eigen verbazing ook. Dit voelt hemels en wil ik het liefst meer. Ho even, wil ik dit echt. Ja, het voelt geweldig maar ben ik er echt aan toe? Maar zo snel het heerlijke gevoel kwam, is het net zo snel weer weg en trekt hij mijn shirt normaal omlaag.
"Ik weet dat je het rustig aan wilt doen." Licht aait hij mijn wang en gaat hij door naar mijn hals. "Ik hou van je, schat."
Met mijn armen om zijn nek, trek ik zijn hoofd omlaag. "Ik hou ook van jou, en niet lang meer." Iets wat ik eerder mezelf beloof. Net kwam het al behoorlijk in de buurt dat Harry me het liefst naar boven wilde dragen.

"Dit is het betere leven," zucht Harry voldaan en tevreden.
Ik heb getrakteerd op pizza en spelen we Mario kart tegen elkaar op de Xbox. "Vind je?"
Onmiddellijk knikt hij. "Ja, dit is wat je noemt een heerlijk luie zondag, die ik vaker wil hebben. En het liefst samen met jou erbij." Het spel laat hij duidelijk even met rust en trekt hij mij tegen zich aan.
Waarop ik met zijn haar begin te spelen. "Echt waar, dus als iemand je zou vragen hoe jou ideale zondag eruit ziet dan..."
"Dan beschrijf ik deze dag met jou." Hij laat me niet uitpraten en zijn groene ogen schitteren op een ondeugende manier. "Met mijn vriendin, uit te kunnen slapen, ontbijt op bed, daarna spelletjes spelen op de Xbox en in de middag een pizza bestellen. Een perfecte dag."
"Hm, perfect bestaat niet, is een idealisme," weet ik. Ten minste niet volgens mij.
Lachend schud hij zijn hoofd. "Dit is de perfecte omschrijving van een luie dag. Maar perfectie bestaat niet, dat ben ik met je eens. Niemand is namelijk perfect en dat is maar goed ook." Dan knipoogt hij naar me. "Hoewel ik jou zou omschrijven als de perfecte vrouw voor mij." Met zijn handen op mijn middel, schuift hij mij half onder zich. "Voor mij ben je perfect, onthou dat."
Kort leg ik mijn hand op zijn wang en til ik mijn hoofd op voor een kus. Tegelijk dat mijn andere hand over zijn ruggengraat gaat en voel ik hem rillen. "Ik ben niet perfect, in de club heb ik normaal gesproken een andere houding en kan ik snel reageren op bepaalde opmerkingen. Maar dit, hoe ik nu ben, is wie ik echt ben, en er zijn maar weinig mensen die weten hoe ik echt ben, wie ik echt ben."
"Je bent lief, aardig, vriendelijk, zorgzaam en daar voeg ik nu schattig bij ook," zegt hij en steekt hij kort zijn tong uit naar me. "Maar bovenal ben je mijn vriendin, iemand die ik te allen tijde wil beschermen. Je haalt het beste in me naar boven, en bij jou voel ik me als een normale man van bijna twintig jaar, die een vriendin heeft."
Verlegen door zijn woorden, sluit ik even mijn ogen. Hoe komt het dat hij altijd wel weet wat hij moet zeggen om mij speciaal te laten voelen?
"Hè, waarom tranen?"
Ik voel dat hij een traan bij me weg veegt. "Je weet het wel hoe je het moet verwoorden." De vlinders gaan overduidelijk weer flink tekeer en vraag ik me af of dat ooit minder wordt.
"Gina, je bent een mooie vrouw en het mooie eraan is dat ik kan zeggen, is dat je de mijne bent. Ik hou van je," gaat hij door.
Glimlachend veeg ik zelf de paar tranen weg. "Tranen van blijdschap," probeer ik. "Voeg er nog maar emotioneel aan toe, om mij te omschrijven, en zeker als je zulke lieve woorden zegt. Ik hou ook van jou." Nu trek ik zijn hoofd omlaag voor een kus.
Welke hij meteen verdiept naar een zoen. Eentje die mij verteld dat ik ook echt mooi ben, en begeert. Bijna alsof hij me wilt vertellen dat hij niemand anders wilt. Alsof er een belofte bij zit, waar hij zich aan wilt houden. En dan is hij de mijne. Ik hou ook van je, met heel mijn hart.