25.2: Bonje

‘De liefde kruipt als ze niet meer kan gaan.’
“Harry?! Wat is dit?” Het oud hard stuk papier voelt raar aan tussen mijn vingers. Ik durf het zelfs bijna niet aan te raken. Een oud sierlijk handschrift vult het strookje en voor een keer is het in mijn eigen taal. Het duurt niet lang voordat een speelse krullenbol zijn hoofd vanachter de deur uithaalt. Zijn haren zijn lang en liggen vochtig rond zijn pasgewassen geamuseerde hoofd.
“Ik dacht dat je Shakespeare adoreerde?” Zijn witte tanden worden ontbloot als hij lacht om mijn gezichtsuitdrukking. Wat is adoreerde nu weer? En alweer zegt mijn gezichtsuitdrukking genoeg, ik moet die echt beter leren verdoezelen. “Dat je hem…mocht? Graag had?” Oh, oké. Dat versta ik wel.
“Ja, dat doe ik ook. Ik vraag enkel wat dit hier doet.” Als ik van het briefje terug omhoog kijk schrik ik van Harry die ineens veel dichter is als daarvoor. Ik voel zijn trage ademhaling bijna branden op mijn huid. Zijn krullen die er zo dampig en zacht uitzien vragen er gewoon om. Ik wil ze aanraken, hem aanraken. Het zijn die wijze groene ogen die me bij de les houden en mijn hersenen terug in werking zetten. Het stuk stof dat in zijn handen lag om hem mee af te drogen belandt op de grond.
“Een voorproefje.” Nu volg ik helemaal niet meer. De vampier glimlacht enkel lichtjes en rolt een keer nonchalant met zijn ogen, op zijn gemak. “Louis William Tomlinson-“
“Wacht!” Oh God, mijn hart klopt er al van in mijn keel. “Je gaat me niet ten huwelijk vragen hé, toch niet hé?” Een luie grijns verschijnt op zijn gezicht terwijl mijn handen al meteen beginnen te zweten van spanning. Ik wil niet dood, niet na die bedreiging.
“Nee Boo, dat doe ik niet.”
“Gelukkig want ik weet niet wat-“
“Laat me nu toch eens uitpraten!” Als ik abrupt mijn mond terug dicht doe lacht hij zachtjes en schudt hij zijn hoofd met zijn hand in zijn luxueuze haar. “Altijd moeilijk doen.”
“Toml-“
“Ik weet het.” Hij grijnst en komt terug dichterbij staan, mijn hart klopt nog steeds even rumoerig, maar nu om heel andere redenen. “Dus…” Hij geeft me een bespottende blik waardoor ik stiekem glimlach. Ik mag niets zeggen nu, niet weer. “Wil je vanavond met mij, mee naar een voorstelling van Shakespeare.”
“Als in-“
“Als in toneelstuk.” Voor even blijft mijn adem in mijn keel hangen, meent hij dit? Ik als boer tussen al die rijke mensen en hoe moet ik mij in godsnaam dan gedragen en…Oh.
“Als in de zin van een afspraakje?” De grote grijns op mijn gezicht is niet tegen te houden. Beer fronst even waarna hij stopt met, met zijn dure ringen te spelen en me met een open blik terug aankijkt en knikt.
“Ik denk het.” Zijn onderlip belandt onzeker tussen zijn tanden waarna ik hem om de hals vlieg, voorzichtig uiteraard – al wil ik wel eens kijken hoeveel kracht hij echt aan kan. Meer kracht dan toen ik uit de lucht viel dus -, en mijn handen eindelijk door die lange krullen laat gaan.
“Ik heb geen idee wat het inhoudt.” Harry glimlacht naar me waarna hij me een kus op mijn voorhoofd geeft. Ik heb zoveel zin om hem tegen een muur aan te duwen, of om met hem op mijn bed te liggen, even goed.
“Je zult het wel zien.” Ja, dat denk ik ook. Als hij me nog iets dichter tegen hem aantrekt kan ik mijn hoofd in zijn hals laten rusten en zucht ik tevreden. Ik wou dat ik hem zo voor mezelf had de hele dag, maar aan zijn houding voel ik dat hij me weer los moet laten. “Boo” zijn stem is niet alleen een warme fluistering, maar ook een waarschuwing voor het volgende.
“Ik weet het Beer.” Zodat hij het niet hoeft te doen verwijder ik me langzaam van hem. “Veel te doen?” Hij knikt langzaam en haalt zijn roze tong over zijn lippen.
“We krijgen bezoek van de buurlanden op het huwelijk en er moet veel geregeld worden.” Buurlanden, dat klinkt niet erg fijn eerlijk gezegd.
“Bedoel je meer keizers en-“ Hij knikt traag, proberend het me allemaal zo voorzichtig mogelijk te brengen aangezien hij inmiddels wel weet dat ik explosief durf te reageren.
“Enkele ja. Ik zou graag hebben dat je nog wat gaat trainen. Jezelf kunnen verdedigen kan nooit kwaad.” Verslagen zucht ik en kom ik terug dichterbij.
“Met Sedrik?”
“Goed voor mij.” Als onze ogen elkaar terug vinden kus ik hem zachtjes waarna ik hem terug loslaat. Tijd voor oefening dan.
“Kijk eens wie we hier hebben.” Ik grijns naar de man die minder lang is als zijn broer, maar nog steeds imposant met zijn mysterieuze blik en donker paar ogen.
“Niet iedereen heeft zo’n lui leven Louis. Nu word ik alweer rondgestuurd om een of andere Versijker te helpen.” Ik grinnik, hij kent dus wel degelijk volkse scheldwoorden, was wel te verwachten bij hem.
"Hoe was je reis?" Mijn ogen volgen de man voor me terwijl hij zijn schouders ophaalt en de deur van een bij-kamer al opent.
"Wel oké vermoed ik. Spannend. Ik hou van nieuwe gevaarlijke dingen maar als ik er ben vergeet ik hoe angstig het je kan maken." Ik maak een hummend geluidje en neem plaats op de stoel.
"Hoe lang is het al geleden dat Harry zoiets nog gedaan heeft?" Een wenkbrauw schiet de lucht in en het stof kriebelt in mijn neus als hij nog een zwaar boek erbij op tafel legt. Alsof de druk van het gesprek nog niet hoog genoeg was.
"Harry deed het zelden. Hij is te gevoelig en te snel boos voor zo'n dingen. Toch is hij er erg goed in, beter als mij." Is dat jaloezie? Ik knik braaf en wil het boek ergens openslaan, maar het geeft niet mee. Meteen frons ik, wat is dit? "Je hebt een spreuk nodig om het te openen. Denk er maar even over na welke."
"Zou het hem goed doen om het nog eens te doen?" Mijn nieuwsgierigheid prikt in de rug van de alles wetende vampier die triest naar buiten kijkt. Zijn vingers rusten tegen het raamkozijn aan.
"Behalve het feit dat hij ziek van zorgen over jou zou zijn zeker wel. Hij ziet te weinig van de mooie wereld. De natuur is prachtig voor wezens als ons." Maar de natuur straft hen wel. Harry was al gespannen bij mij thuis, of met de vreemde werkmannen hier, laat staan als hij weg moet.
"Neem hem een keer mee alsjeblieft." Nu draait hij zich om en kijkt hij me terug aan, en naar het gesloten boek. Oeps. Dat kan dadelijk nog.
"Dat moet binnenkort zelfs. We gaan enkele vrienden het nieuws zelf vertellen en ze meevragen. Ze wonen in de bergen. Het kan zijn dat je later komt, maar ik vermoed van niet. We lopen alles, snel." Ik knik opnieuw braaf en tevreden met de eerlijkheid van de man. Die geheimen van Harry wil ik al niet meer weten. "Concentreer je nu eens op het boek Louis."
"Ik spreek die taal niet."
"Voor niks zeg ik het ook niet." Na een bijna rol met mijn ogen schuif ik dapper mijn stoel een beetje naar achteren om beter te reageren en minder klein over te komen.
"Je voorstel?" De donkere ogen scannen de tafel en verhuizen naar de hemel waarna hij in de verte staart.
"Die bruiloft...van je zus," mijn hart krimpt zachtjes in elkaar bij het geluid van dat woord. Verlangen schiet door me heen, verdomde man. "Ik zou er graag bij zijn." Zijn ogen kijken nu wel recht door me heen, intimiderend.
"En waarom?" Het beschermend gevoel heeft het overgenomen, en nu snap ik waarom Beer daarstraks zo deed, het is ren erg krachtig gevoel.
"Ik mag haar, ze is een mooie meid, en ik ben er graag op uit."
"Er is geen rijkdom daar, geen drank." Ik waarschuw hem best al. Een dorps feestje kan er wild aan toe gaan, maar dansen in de modder bij het maanlicht en vieze zelf gebrouwde goedjes drinken is iets heel anders dan hij gewoon is.
"Daar ben ik me van bewust." Opnieuw die ogen dromerig, wat is er met hem aan de hand?
"Ik vertrouw het niet. Plus je moet me helpen, order van Harry."
"Mijn kleine broertje." Hij snuift verontwaardigd om hem belachelijk te maken.
"De keizer ja!" Deze keer sta ik op. Zonder dat ik het besef heb ik Sedrik's lichaam in mijn greep, bedreig ik hem. Verbaasd laat ik hem terug los.
"Amosar os seus segredos. Herhaal Louis." Zelfzeker herhaal ik de woorden en gaat het boek open, verbaasd van mezelf dat de woorden onthouden heb. Bang van mezelf, van de controle die er niet was, ga ik terug zitten en adem ik even diep in en uit.
"Het spijt me, ik bedoelde het niet zo." De man klinkt gevaarlijk, het kost me moeite om te kijken, maar ik kan mezelf verdedigen.
"Zo ken ik er nog een." Doelt hij nu op Beer? Waarschijnlijk wel, hij is nogal agressief op sommige vlakken.
"Ik bedoelde het zo niet oké? Ik heb mezelf niet altijd in de hand." Snap dat dan toch?! Ik kon er ook even niets aan doen, het gebeurde gewoon.
"Ik hoop dat jij snapt hoe gevaarlijk het is als je je zo laat leiden dor gevoelens. Het is velen hun dood." Ik slik maar wend mijn blik niet af. Hij heeft gelijk, dat weten we beiden, hij moet zijn gelijk er alleen extra inwrijven en ik mag niet reageren om een ruzie te vermijden. Kalm Louis, het is zijn broer. Jullie mogen elkaar, hij mag je humor. Niet zoals bij Rune doen.
"Zullen we beginnen? Ik denk dat je nog wel meer wijze dingen kan leren."
"Ik weet wel iets." Voor even lijkt zijn stem erg op die van Harry, laag en diep, intimiderend. "Je gaat het niet leuk vinden."
"Dat verdien ik wel, denk ik." Tevreden met mijn nederige antwoord knikt hij, is het nu dan terug goed want ik blijf niet smeken. Dat zit niet in me.
"Jij gaat een de kracht van een levende bloem aan een andere dode overbrengen, terwijl ik je emotioneel afleid. " Oh, dat vind ik inderdaad allesbehalve leuk. Mijn gezicht spreekt boekdelen.
"Dit kan wel even duren..."