24.4: Confuus

Het is ochtend. De nacht voelt nog aan alsof ik niets geslapen heb, maar Harry's stevige lichaam dicht tegen het mijne maakt alles goed. Mijn arm bevindt zich rond zijn torso, hem stevig vasthoudend, bang van de zielige maar levensechte gedachten. Aan Harry's ademhaling te merken - hij heeft er daadwerkelijk een nu, is hij wakker en me hoogstwaarschijnlijk aan het bekijken. Ik houd mijn ogen toe, maar kus de huid onder mijn lippen. Het is zijn borstkas. Als ik mijn ogen open doe en stiekem naar boven gluur zit de keizer met zijn hoofd naar achteren en zijn ogen toe. Zijn lippen snakken naar adem en zijn lichtjes geopend. Ik glimlach en dwaal stiekem af naar dat ene plekje. Het wilde vlees, zijn tepel én zwakke plek. Langzaam kus ik hem daar en laat ik mijn tong hem verwennen. Onmiddellijk grijpt hij naar mijn haren en kreunt hij zachtjes, jawel, mijn naam. Op die hese diepe manier hoor ik hem nog het liefste, het rauwe ochtendkantje niet vergetend.
"Louis..." Alleen de manier waarop hij mijn naam uitspreekt, zo tot waanzin gedreven, doet me al bijna komen. Ik merk dat Harry's heer al klaar staat en grinnik zachtjes. Misschien had ik dat beter niet gedaan, of toch... Harry hangt inmiddels boven me, zijn krullen die mijn gezicht kietelen en zijn trots die tegen me aanduwt samen met de rest van zijn lichaam.
"Vind je dat grappig Tomlinson?" Ik trek enkel een wenkbrauw op en beschiet zijn tepel door er met mijn ene vinger tegenaan te schieten. Meteen valt zijn mond open en fronst hij door de gevoeligheid en pijn. Ik lach enkel verder, zijn gezichtsuitdrukking is te komisch om dat niet te doen.
"Oh-" Met een benepen stem houd ik mijn adem in, gegrepen door de kracht waarmee Harry tegen me aanschuurde en me nu lustvol aankijkt, zijn groene paar ogen die recht door me heen willen kijken.
"Dat dacht ik ook." Zijn vingers beginnen nonchalant aan een weg naar beneden terwijl hij kortemette maakt met de weinige knopen. De manier waarop hij fluistert heeft alles overeind doen staan, ja, alles. Die jongen doet nogal wat met me.
"Har, hoe ver g-"
"Ze verwachten je Har-" Nu kijkt Rune pas op. Nu. Haar ogen worden tien keer groter als ze beseft dat dit meer is dan bloed afnemen. Zoveel meer. Je zou de mijne bijna horen kloppen van lust. God, ik hoop zo dat ze dat niet hoort. Onmiddellijk staart ze naar het raam. Harry heeft de deken al beschermend over ons getrokken en verbergt me voor zijn eigen zus.
"Ze verwachten me waar?" Oh, en of hij geïrriteerd is.
"De raad." Voor even klaart zijn blik op waarna die donkerder wordt als ooit daarvoor.
"En waarom communiceer je niet via mijn hoofd?" Nu kijkt ze terug op, haar eer verdedigend en haar grote grijzige ogen die hem vastbesloten aankijken. Ze is allesbehalve bang. Rune is een sterke vrouw.
"Je reageerde niet, en ze zijn onderweg. Nu snap ik waarom." Een kuch van hem zorgt ervoor dat Rune weggaat met een betrekkelijke uitdrukking op haar gezicht. Mijn bloed stroomt veel sneller rond als normaal en de adrenaline zou me gek gemaakt hebben als ik haar laatste woorden niet gehoord zou hebben. "Twee mannen kunnen het voor een reden niet doen, weet je wel."
Geschokt sta ik voor me uit. Die woorden zijn niet hetgeen dat pijn doet, het is net van wie het komt. Rune.
"Ik dacht dat ze me mocht?" Harry zit zwijgend naast me, af en toe een kneepje gevend in mijn hand. Mijn stem raakt net de pijnlijke kantjes aan van dit onderwerp. Je hoort gewoon hoe ik me voel en dat is meer dan slechts ontgoocheld. Ik voel me gekwetst. In mijn rug gestoken met een dolk. Verraden. Alsof ze aan mijn kant stond en ze nu aan die van Jean staat.
"Ze mag je ook. Ze mag jou als persoon. Iedereen heeft het er gewoon moeilijk mee als je mij en jou langs elkaar zet. "
"Ze heeft zelfs geholpen met de ring..." Harry's zachte lippen vinden mijn slaap terwijl zijn grote hand zachtjes door mijn haar wrijft. Als hij geen keizer was, waren we beiden allang geëxecuteerd of vogelvrij, en dat laatste is minstens even erg als het eerste. Geen rechten meer hebben, niet dat we er al hadden, maar dan mogen ze me gewoon vermoorden zonder probleem. Ik voel me misselijk en wil opstaan, weglopen, maar Harry's hand heeft mijn arm te stevig vast. Verslagen zucht ik en draai me naar hem toe.
"Laat me gaan Har."
"Ik blijf bij je Louis!" Hij lijkt gefrustreerd met die wilde krullen en frons boven zijn troebele ogen.
"Dat weet ik, nu gewoon even niet." Geagiteerd schudt hij opnieuw zijn hoofd, deze keer kijkt hij me veel bewuster aan, recht door mijn ziel, net als hij in het begin altijd deed. Ik krijg er onmiddellijk kippenvel van.
"Daarnet lagen we nog in dat bed Louis. Hoe kan je onze liefde voor even aan de kant zetten omdat het moeilijk is?!" Ik slik pijnlijk en wend mijn blik af. In huilen heb ik geen zin, wel in iets slaan, oh ja. Al die woede eruit laten, en dat doe ik Harry niet aan. Als mijn ademhaling terug kalmer is adem ik nog een keer langzaam uit door mijn mond voordat ik hem terug durf aan te kijken.
"Ik bescherm je van me Beer. Ik doe je pijn als je me nu niet laat gaan, en dat is niet enkel lichamelijk. Ik blijf van je houden." Hij knippert een keer en sluit dan traag zijn ogen terwijl zijn vingers voorzichtig loslaten. Het koude metaal van zijn ring dat me loslaat. "Ik hou van je Harry." Hij opent zijn ogen weer, en ik verwijder me traag van hem.
Eenmaal ik buiten ben voel ik alle opeengestapelde gevoelens en woede. Alles wat ik haat aan mezelf en alle anderen die mijn geluk in de weg staan, ons geluk. Mijn ontblote voet schrijnt van de pijn als ik te hevig en boos tegen een boom aan schop. Stomme God- boom. Waarom blijft de haat komen? En waarom net van die achterbakse-. Ik snap het echt niet meer. Mogen twee mensen niet eens gewoon gelukkig zijn met elkaar?! Mijn vuisten gaan ruw te keer tegen de boom, die even hard terug duwt. Hoe groter de fysieke pijn, hoe meer de woede in gevoelens en begrip wordt omgezet. Ik ben Louis Tomlinson, ik houd van Harry Styles. Hij is de mijne en wij doen wat wij willen, hij is de godvd- keizer?! Betekent dat niet absolute macht? Precies. Harry is niet de persoon om andere mensen pijn te doen, enkel als ze te ver gaan.
"Dat is niet zo maar een boom, weet je."