De zoon van de maan

Lang geleden, in een tijd die we niet meer herinneren en toen de zigeuners nog vrij door het land reden met hun woonwagens, was er een zigeunervrouw. Ze was vrij, had een goed gezin en vrienden, maar toch voelde ze zich ongelukkig. Ze mistte een man in haar leven, een gezin dat haar leven compleet zou maken. En met de dag dat ze er aan dacht, voelde ze zich ongelukkiger en ongelukkiger.

Op een bepaald moment was haar groep gestopt in de buurt van een ravijn, waar ze gingen overnachten. De vrouw liep midden in de nacht naar de ravijn toe. De maan scheen vol op haar neer en in de ravijn. De vrouw wendde zich naar de maan en zei: "Ach mooie maan, ik voel me zo ongelukkig. Ik heb geen gezin dat mijn leven volledig zou maken, dat mij een toekomst zou geven. Alsjeblieft, help mij! Geef me een knappe man die van mij zal houden en met mij een gezin wilt stichten..." De maan, die medelijden had met de jonge vrouw die in haar stralen stond, stemde toe. Echter op één voorwaarde: de vrouw zou haar eerste kind moeten afgeven aan haar. Overgelukkig dat ze binnenkort een gezin zou hebben, stemde de vrouw hier mee in toe. Ze liep terug naar het kamp en zo begon er een mooie periode.

De vrouw trouwde met een knappe man die haar beminde en ze was gelukkig, vooral omdat ze in verwachting was van zijn kind. Samen keken ze uit naar de geboorte, en die kwam. Er werd een zoon geboren, maar er klopte iets niet. Zijn huid was zo wit als sneeuw en hij had grijze ogen.
Je moet weten dat zigeuners een trots volk zijn en het niet dulden als je vreemd ging. Zo voelde de man zich: verraden. Zijn zoon was wit en hij was bruin, dus de vrouw moest wel zijn vreemd gegaan met een blanke!

De vrouw lag in haar tent met haar zoon en keek hem glimlachend aan. De man echter, kwam binnen en vroeg telkens opnieuw van wie die jongen was, en steeds weer zei zij dat het zijn zoon was. De man werd woedend, woedend op zijn vrouw die tegen hem loog. Hij werd zo woedend, dat hij zijn mes greep en de vrouw doodstak. De vrouw stierf en haar zoon lag op een schapenvacht te slapen, niet wetend wat er was gebeurd. De man pakte het jongentje op en liep er mee het bos in. Daar liet hij het achter en keerde terug naar het kamp, het kind alleen aan zijn lot overlatend.

Maar we mogen de maan niet vergeten, degene die het eerste kind opeiste van de toen ongelukkige vrouw. Ze liet haar stralen over het kind glijden en nam het toen op, om zich als nieuwe moeder te bekommeren over het kind. Het kind was nog maar een baby, en huilde soms. De maan veranderde dan in een wieg, een sikkel waar het kind zich in kon leggen en zo kon in slapen. Telkens als het kind weent, verandert de maan om een wieg te maken.