Fault 17.

5 augustus 2015 || Liv Campbell

Ik ijsbeerde door de kamer. Het rondje dat ik wandelde, was de hele tijd hetzelfde. Van de zetel naar de tafel, van de tafel naar de zetel. En dan telkens weer opnieuw. Ik was zenuwachtig en tegelijk gefrustreerd omdat ik niet zenuwachtig moest en wou zijn. Ik wilde niet dat ik mijn hoofd zat te breken over wat ik zou aantrekken. Of ik een broek moest aandoen met een simpele trui of toch een jurk en simpele schoenen of toch een subtiele hak. Ik wilde niet dat ik moest nadenken over de make-up die zou dragen en welke woorden er uit mijn mond moesten komen. Ik wilde niet zenuwachtig zijn om Louis terug te zien. Maar helaas, de zenuwen gierden al een hele ochtend door mijn lichaam en ik geraakte er niet van af. Weer maakte ik een rondje van de zetel naar de tafel en terug. Minuten leken uren te duren en ik wilde dat het snel 13 uur werd maar langs de andere kant ook niet omdat ik dan de confrontatie zou moeten aangaan. Eigenlijk wilde ik liever niet gaan. Gewoon het probleem even aan de kant schuiven. Niet dat Louis echt een probleem was, maar ik had eerder het gevoel dat ik dat was op dit moment. Ik had schrik voor wat hij zou vragen en vooral voor wat ik dan zou moeten antwoorden. Ik had schrik dat ik hem ging teleurstellen want ook ik wist niet hoe ik moest uitleggen wat ik had gedaan.
Ik nam mijn gsm vast en ontgrendelde deze. Ik opende een nieuw bericht en begon te typen: sorry voel me niet zo lekker, zal niet kunnen komen.
Maar net voor ik het bericht wou versturen, verwijderde ik het weer en gooide mijn gsm in de zetel.
Ik moest nu niet flauw doen. Wat had ik te verliezen?
Het antwoord was simpel: Louis. Dat maakte het net zo spannend en onzeker. Ergens had ik niets te verliezen aangezien ik Louis nu ook niet voor me gewonnen had, maar langs de andere kant had ik nu wel contact met hem en dat kon wel veranderen. Ik zuchtte en wandelde naar mijn kleerkast. Mijn ogen tuurden over alle kledingstukken heen maar ik kwam er maar niet uit wat ik moest aandoen. Ik wilde dat ik er mooi uitzag maar ik wilde ook dat Louis niet zou denken dat ik extra moeite deed voor hem. Bovendien wilde ik me op mijn gemak voelen aangezien ik nu al stond te trillen op mijn benen. Mijn ogen sloot ik en ik liet mijn vingers langzaam over de kledingstukken in mijn kast glijden om er zo eentje uit te kiezen. Wanneer mijn vinger stopte, opende ik mijn ogen. Een grote grijze slonzige trui lag onder het tipje van mijn vinger. Wel het lot had beslist dat ik er onverzorgd uit ging zien. Ik lachte even.
Het lot zat me ook mee.
Ik kamde snel door mijn haren heen en schudde mijn hoofd een tweetal keren van boven naar beneden en van links naar rechts om het goed te leggen. Ik keek nog eens op mijn klok en besefte dat het bijna 13 uur was. Ik vloekte en wandelde snel de deur uit. Terwijl ik naar het restaurant wandelde, probeerde ik me voor te bereiden op een aantal situaties die zich voor konden doen en op vragen die Louis kon stellen. Al wist ik dat er één onvermijdelijke vraag zou komen: waarom ik was weggegaan en waarom ik niet teruggekomen was. En hoe lang ik ook nadacht over de juiste woorden om hem te zeggen dat onze relatie op dat moment te perfect was en dat het zorgde voor een beknelling, dat ik me niet vrij meer voelde, ik kwam maar niet op een juiste verwoording. Alles wat ik mijn hoofd bedacht leek ofwel gewoonweg grof ofwel een flauw en onbegrijpbaar excuus.
Vlak voor het restaurant twijfelde ik.
Ik twijfelde of het juist was om hier af te spreken met Louis. Heel even twijfelde ik zelfs om gewoon terug naar huis te gaan, mijn koffers te pakken en weg te gaan naar een ander land, een ander avontuur. Maar ik besefte dat ik dat niet kon maken. Ik kon Louis niet voor een tweede keer op een vrijwel laffe manier gewoon laten zitten. Dus hoewel ik met een dubbel gevoel in mijn maag zat en alle woorden en gedachten in mijn hoofd door elkaar leken te stromen, toch stapte ik binnen.
Louis zat al aan een tafeltje. Ik had niet anders verwacht, Louis kwam altijd op tijd. Ik wandelde naar hem toe en wist niet of ik hem nu een hand moest geven -al leek dat zo formeel- of een kus op de wang -maar dat was dan weer te close- dus besloot ik gewoon even te lachen en een ongemakkelijke 'hey' uit mijn mond te laten vloeien.