Charpter sixteen

Ik haat files. We staan nu al een half uur in de file, en al die niet over een paar minuten over is dat hebben we de pech dat we ons vliegtuig missen. Gestrest zat Bill naast me en liet een opgeluchte zucht toen we in beweging kwamen, na één uur waren we dan eindelijk bij het vliegveld. We haastte ons naar binnen. ‘’Laatste omroep vlucht Berlijn, willen de passagiers van vlucht Berlijn nu naar poort één komen.’’ We renden met z’n tweeën naar poort één en waren net op tijd met inchecken. Buiten adem liepen we het vliegtuig in en gingen op onze plaats zitten. ‘’Ik heb me nog nooit zó moeten haasten.’’ Hijgde Bill. ‘’Ik ook niet, als je school niet meetelt.’’ Ik keek uit het raampje, ik had nog nooit met een vliegtuig gevlogen en was best wel nerveus. Ik pakte voorzichtig Bill’s hand toen we de gordels moesten vastmaken. ‘’Nooit eerder gevlogen?’’ Angstig schudde ik mijn hoofd. Ik voelde een raar gevoel in mijn maag en dacht dat ik van mijn stokje zou gaan. ‘’Doe je ogen maar weer open.’’ Toen ik mijn ogen weer opende keek ik in de chocolade bruine ogen van Bill, mijn Bill. Ik ging wat gemakkelijker in mijn stoel zitten en keek uit het raampje, we vlogen hoog boven de wolken, wat een fantastisch uitzicht. Ik voelde me vrij. Ik voelde me opeens erg aangestaard en keek om me heen. Een paar meiden keken naar ons en begonnen te smoezen. Dat is waar! Wat zullen de mensen denken als ik opeens overal bij Bill was. ‘’Bill, Weet je zeker dat we dit wel moeten doen?’’ ‘’Ik ben er honderd procent zeker van, laat ze maar kijken.’’ Zuchtte hij. Hij vond hij zo te zien ook wel moeilijk. Het was een lange en stille vlucht. Toen het vliegtuig geland was en we uitstapte pakte Bill voorzichtig mijn hand. Toen we bij de lopende band kwamen om onze koffers te pakket werden we verblind door flitsen. Verschrikt keek ik om me heen, wat was dit? Bill trok me mee en probeerde wanhopig een verstop plek te vinden. ‘’Hoe wisten ze waar ik was?! Ik had alles zo goed geregeld!’’ begon hij te schreeuwen toen we in een soort opslag ruimte zaten. ‘’Ik wil je dit nog niet aandoen, niet nu al.’’ Hij liet zich langs de muur naar benden glijden en zat met zijn handen in zijn haren. Ik liep naar hem toe en probeerde hem met woorden te troosten. ‘’Het maakte me echt niets uit, dit hoort denk ik bij het ster zijn.’’ ‘’Ja maar ik wil niet dat ik nog geen dag alleen met je ben en dat de hele wereld het meteen weet.’’ Ik keek hem medelevend aan. ‘’Ik wou het zelf tegen de fans zeggen, ik wil eerlijk zijn!’’ hij begon langzaam weer te schreeuwen. ‘’Sttt. Straks hoort iemand je.’’ Hij pakte zijn mobiel en toetste een nummer in. ‘’Tom, kun je een body guard naar het vliegveld sturen? Het staat hier vol met paparazzi.’’ Het was stil terwijl Tom sprak. ‘’Dankje.’’ En hij hing op. ‘’Er komen meteen mensen van het vliegveld.’’ Hij stond op en we liepen de deur uit. ‘’Nee.’’ Zuchtte Bill bang. De hele gang stond vol met mensen. Bill sloot de deur voor mijn neus weer zodat hij daar alleen stond.

Bill point of vieuw:
‘’Wie is dat meisje?’’ ‘’Waar komt ze vandaan?’’ ‘’Hebben jullie wat?’’ ‘’Ga je de fans dit vertellen?’’ Allemaal vragen werden rond mijn hoofd geslingerd. Ik wou verdwijnen, ik wou oplossen in de lucht. Iedereen stond hoopvol naar me te kijken of ik het nieuws van de dag ging vertellen. Minstens vijftig mensen met camera’s en foto toestellen stonden daar en allemaal witte flitsten danste voor mijn ogen. Ik kon haar dit leven niet geven, ik kan het nog nauwelijks aan. ‘’Ga weg!’’ zuchtte ik benauwd terwijl mijn lichaam begon te trillen. ‘’Alsjeblieft laat me voor één keer met rust.’’ Ik sloot mijn vingers om mijn mouwen en voelde dat er één traan langs mijn wang gleed. Niet nu, verdomme. Steeds meer flitsen vulde mijn ogen en ik zag niets meer. ‘’Kom.’’ Het was de stem van Tom, hij duwde me langs de mensen weg. ‘’Ze zit nog in die kast.’’ ‘’Weet ik.’’ Zuchtte Tom. ‘’Het is live op tv.’’ Met betraande ogen keek ik hem aan. ‘’Meen je dat?’’ vroeg ik bang. Hij knikte. Om ons heen liep een tiental stevig gebouwde mannen in pak, wat was ik eens blij dat ze er waren. ‘’Bill!’’ hoorde ik haar stem in de verte, ik draaide me om en zag dat ze de kring in was geduwd. ‘’Het spijt me zo erg!’’ ik omhelsde haar en wou d’r zoenen. ‘’Niet doen, niet nu!’’ ‘’Je hebt gelijk.’’ We liepen naar buiten en werden in een geblindeerde auto gezet. ‘’Welkom in mijn leven.’’ Zei ik terwijl ik in huilen uitbarstte in haar armen.

stiekem hou ik van heel veel reactie's