H7: Kyky

Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Dus toen de Sylvia ons kwam wekken, was het enige wat ik deed "Hmmpf!!!" en ik hoorde iemand achter de deur lachen. Ik stond op en zag dat mijn kleren helemaal verkreukeld waren. Lekker dan, denk ik bij mezelf, ik kam mijn haar, en loop naar onder, als ik Mem op de trap hoor praten met Mark "...ging nergens over." "Waarom maakten jullie dan zoveel kabaal." "Zo erg was het ook weer..." Mem stopte midden in haar zin, toen ze mij zag staan. "Jij ziet er goed uit" zegt Kevin sarcastisch als hij langs komt lopen. Pfffff... Stoppen jongens dan nooit. Ik loop door naar onder en ga zitten aan een lege tafel. Celia zegt "eet snel wat, de rest is al aan het trainen." "Bedankt." zeg ik snel terug. "Wat was dat gisteravond?" vraagt Celia. "Heb jij het ook gehoord?" "Ja, waarschijnlijk iedereen" zegt Celia "Het was niet veel speciaals." zeg ik om te antwoorden. "Ahaaa..." zegt Celia wetend dat ik lieg. Ik schuif mijn bord aan de kant en zeg nogmaals "Bedankt" als Celia mijn bord oppakt en naar de keuken brengt. Dan zegt ze "En waarom stond het raam dan open?" Ik doe alsof ik haar niet hoor en loop naar de trainende jongens. Ik zie dat Kevin en Mem weer ruziën, en denk: Serieus, alweer? Ik ga zitten en kijk naar Jude die heel langzaam over het veld loopt. Hij lijkt ook niet zo blij. Ik kijk verder om me heen en voel de ogen van Nathan en Mark in mijn rug prikken. Ik kijk op en vraag "Heb ik iets van jullie aan?!?!" "Nee, maar je bent wel lekker chagrijnig." zegt Nathan. Op dat moment komt de coach het veld op gelopen met de woorden "Kom allemaal mee we hebben schokkend nieuws." Terwijl we allemaal meelopen, denk ik alleen maar aan gisteravond.

Als we eenmaal aankomen zegt de coach "Alius Academie heeft de president ontvoerd, kijk maar." ze laat ons een nieuwsbericht zien en
zegt "Dus we moeten er meteen naartoe." Ik en Mem vragen tegelijkertijd "Wie is dat, Alius Academie?!?" Jullie weten wel dat wij het team zijn die de wereld moeten redden, maar niet tegen wat we strijden?! lacht Sylvia. Maar ze begint het dan toch uit te leggen, terwijl we richting het Inazuma busje lopen.

Als we eenmaal aankomen in het park, is iedereen in rep en roer. Ik zie ondanks de drukte een meisje met rood haar van ongeveer mijn en Mems leeftijd achter een kapot standbeeld zitten. Ik tik Mem aan: "Hè, kijk daar, dat meisje, ze zit daar maar zo alleen, zullen we even naar haar toe gaan?"