2.

Happend naar lucht wordt ik wakker. Het was maar een droom sis ik mezelf. Mijn hart gaat te keer en mijn ademhaling is niet bij te houden. Langzaam ga ik rechtop zitten in bed zitten en wrijf mijn bezweten haren uit mijn gezicht. Maar mijn lichaam blijft trillen van angst. Het leek allemaal zo echt, net alsof ik echt in die balzaal stond. Ik schud mijn hoofd, dromen kunnen niet echt zijn, je verzint ze in je onderbewustzijn. Mijn blik valt op mijn wekker, half 5. Ik kan in totaal nog anderhalf uur slapen bedenk ik bij mezelf. Zuchtend laat ik me weer in bed vallen, gelukkig is het vandaag vrijdag. Dat wordt gezellig een avondje stappen met vriendinnen. Maar helaas lukt het me niet meer om in slaap te vallen. Ik loop dan ook met gigantische wallen door de school maar gelukkig bestaat er zoiets als make-up, waardoor het nu een stuk minder opvalt. Helaas werken de pijnstillers niet voor mijn barstende hoofdpijn. Ik kan wel wat drank gebruiken denk ik bij mezelf.

'Maya, let jij ook nog even op?' roept de leraar door de klas. Ik geef hem een knikje als antwoord, waar hij gelukkig genoegen meeneemt. Helaas blijft hij me de rest van de les in de gaten houden waardoor ik dus recht in mijn stoel ben gaan zitten en net doe of zijn les me iets interesseert. Ik ben dan ook blij wanneer de bel gaat. 'Eindelijk weekend' schreeuw ik over het schoolplein, wat inderdaad wat rare blikken oplevert. Maar ja, laat ze kijken. Ik neem afscheid van mijn vriendinnen, die ik uiteraard vanavond weer zie om opstap te gaan. 'Oke half 9 bij jou' zegt mijn beste vriendin om er zeker van te zijn. 'Ja klopt precies' zeg ik met een glimlach wanneer ik haar een afscheidsknuffel geef.

De avond is gevallen. Ik heb al een paar uurtjes verspilt aan mijn lichamelijke verzorging, ik schrik dan ook als de voordeur gaat. Shit.. Is het al half 9?
Snel open ik de voordeur en begroet ik mijn vriendinnen met een knuffel.
De tijd vliegt als je alcohol drinkt en we zijn dan ook een paar drankjes verder. Mijn make-up is dan ook al een aantal keren opnieuw aangebracht en ondertussen hangen de klodders mascara aan mijn wimpers. Door de lage foundation, bokt mijn huid. Mijn lippen plakken van de lipgloss. En mijn haar staat stijf van de haarlak. Niet dat dit iets uitmaakt want ik zie er geweldig uit.
Ik trek mijn kleren goed en bekijk mezelf voor de laatste keer in de spiegel. Tijd om naar de club te gaan!

De harde muziek dreunt in mijn oren. De bas in de muziek laat mijn borst trillen. Mijn lichaam danst mee op het ritme.
Half strompelden loop ik naar de bar om een lekker sterk drankje te bestellen. Even laat ik mijn blik door de zaal rollen.
Het was vrijdag vandaag en dat betekende maar een ding, stappen. Eigenlijk twee dingen, stappen en drinken!
Mijn vrienden zijn hem alweer gevlogen en waarschijnlijk hangen ze ergens aan een paar lekkere jongens. Een grinnik verlaat mijn mond, wat heb ik toch voor vriendinnen. Ik neem een grote slok van mijn drinken en voel de drank in mijn keel branden. Een vlaag parfum die voorbij komt, trekt mijn aandacht. Een paar meter voor me staat een blonde jongen met een mysterieuze blik in zijn ogen. Hij trekt de ene kant van zijn mond omhoog, waardoor hij een sexy lachje op zijn gezicht vormt. Voordat hij naar me toe komt lopen, haalt hij zijn handen zelfverzekerd door zijn haren.

Het lijkt uren te duren voordat hij eindelijk wat dichterbij komt. Onze ogen hebben elkaar geen moment los kunnen laten. Hij is perfect, meer kan ik er niet over zeggen. Mijn hart begint sneller te kloppen en voor de eerste keer begin ik me onzeker te voelen.
Hoe dichtbij hij komt, hoe sneller ik ga ademhalen. Totdat hij voor mijn neus staat want dan houdt ik namelijk mijn adem in van schrik.
Ik ken deze jongen. Ik heb hem eerder gezien.
Mijn hoofd begint te draaien en ik voel dat ik wit wegtrek.
Ik zie hoe zijn linkerkant van zijn gezicht weer begint te bloeden, steeds sneller gutste het bloed eruit. Het loopt zo vanaf zijn gezicht door over zijn nek, zelfs zijn witte shirt ziet rood. Bloed rood.
Langzaam begin ik het brandmerk symbool weer te zien op zijn linkerkant van zijn gezicht.

Hij buigt zijn gezicht dichterbij mijn oor en smiespelt: dood.. dood.. dood..
Ik gil. Hard. Zo hard dat het boven de muziek uit komt.
Snel zet ik stap achteruit en begin me klaar te maken voor mijn sprint. Mijn sprint weg hier. Mijn sprint naar huis. Het laatste wat ik nog van de jongen zie is hoe hij zijn vinger langs zijn keel af laat glijden. De rillingen lopen over mijn armen.