**026**

Vrolijk kijk ik Harry aan terwijl ik hem net vertel over dat mijn vakantie goedgekeurd is. We hebben al gegeten en straks gaan we naar de film. Dit is waar ik heel de dag naar uitgekeken heb. Om hem te vertellen dat ik mee kan naar zuid Amerika.
Harry is even verbaasd en kijkt hij me met grote ogen aan. "Yes," is zijn eerste reactie en knuffelt hij me blij. "Oh, ik ben zo blij dat het kan. En nu ga je mee naar zuid Amerika. Echt, gewoon super." Nu geeft hij me een kus.
Lachend leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder. "Ja, ik kan mee." Wel weet ik nu dat Emily helaas niet mee kan, maar het feit dat Harry het toch geprobeerd heeft, is genoeg. Het is niet zo dat hij beloofd heeft dat het wel kan, en dat is een groot verschil. "Zullen we zo naar de film gaan of niet?"
"Lieve, lieve schat, dit is het beste nieuws ooit. Je had het in een kaart kunnen zetten voor kerstmis want hier kan niemand overheen," zegt hij enthousiast.
Voor kerst heb ik wel wat anders. Wel dat het lastig is want als hij wat nodig heeft, kan hij dat gewoon kopen. "Hoe laat begint de film?"
"Om negen uur, fris je wat op en dan gaan we zo," grijnst hij breed.
Echt, nu kan volgens mij niks zijn humeur nog verpesten. "Is goed, ik ben zo terug." Vlug ga ik naar boven en fris ik me eerst op in de badkamer. Daarna terug mijn slaapkamer in voor wat anders. Even spelen de zenuwen op want straks zal iedereen het weten dat ik met Harry ben.

Als ik naar buiten kijk, zie ik dat er wel wat mensen bij de ingang van de bioscoop staan. O jee, daar gaan we. Om dan opeens een hand op mijn been te voelen.
"Het komt goed, echt waar. Alleen het eerste waar ik je nu echt voor wil waarschuwen, is het gegil en geschreeuw en dat doen ze puur om mijn aandacht te trekken," legt Harry uit. "Maar ik ben met jou en dit is ons avondje. Als het moet heb ik zo Preston gebeld. Ga je mee?"
Ik knik en stapt Harry al uit de auto. Daar gaan we dan, zucht ik en stap ik zelf ook uit.
"Harry!"
Gelijk komen van alle kanten geroep en geschreeuw.
Maar hij legt zijn arm om mijn middel. "Binnen is het wat rustiger," glimlacht Harry en lopen we naar de bioscoop. "Gaat het?"
Zelfs met gillende fans op de achtergrond, blijft hij attent en lief tegen me. Meer zelfs bezorgd om mij. "Ja, het is niet zo dat ze mij weg trekken om bij jou te komen."
"Als ze dat doen, bel ik Preston en draag ik je persoonlijk weg van iedereen," beloofd hij me en lopen we naar binnen.
Waar we toch niet helemaal met rust gelaten worden want ook hier wordt aan verschillende kanten zijn naam geroepen.
Toch laat Harry me niet los en heeft hij al de kaartjes voor de film vast. "Wil je er nog popcorn bij?" Tegelijk lopen we naar de rij voor iets te snoepen.
"Ehm, weet je het zeker," vraag ik.
Hij knikt gelijk. "Ja, je krijgt in ieder geval popcorn. Wat is een film zonder wat te snoepen?"
Ik kijk naar het scherm waar alles op vermeld staat. "Medium dan, ik hoef geen grote bak. We hebben goed gegeten..."
"Harry, mag ik je handtekening," komt iemand ertussen.
Kort rolt hij met zijn ogen voor hij zich omdraait naar de fan. "Liever..."
"Harry, wij zijn aan de beurt," zeg ik vlug terwijl we weer naar voren kunnen.
Glimlachend draait hij zich om. Alsof hij blij is met de afleiding. "Eerst wat bestellen," mompelt hij naar de fan. "Twee medium popcorn en twee flesjes cola."
Waardoor ik nu zijn gezicht omlaag trek aan zijn oor. "Als je maar weet dat ik de volgende keer trakteer," fluister ik.
Wat me echter gelach oplevert. "Hier, hou jij deze maar vast." Harry geeft me de flesjes cola en betaald hij ervoor. Om vervolgens de twee bakken popcorn vast te houden met één hand. De andere arm legt hij om mij heen. "Hou je het nog vol of moet ik Preston bellen?"
"Harry!"
"Mag ik je handtekening?"
"Mag ik een knuffel?"
Door de meiden die binnen zijn, verdringen ze elkaar om bij hem te komen en raak ik Harry kwijt.
"Wie is zij?"
Het is duidelijk dat nu zijn geduld wel op de proef gesteld wordt. "Meiden, alsjeblieft, iets meer ruimte, en Gina is mijn vriendin." Hij zoekt mij want dan ligt zijn arm weer om mij heen.
Om wat vertederende geluiden te horen. "Jullie zijn een leuk stel."
"Hoe lang zijn jullie samen?"
Antwoord geeft Harry niet maar krijg ik de popcorn in mijn arm zodat hij toch even zijn handtekening uit kan delen. "Mag ik nu van de film gaan genieten met mijn vriendin?"
Ze knikken alle zes en gaan ze weg. Wel blijven ze nog in de buurt en zie ik telefoons omhoog komen.
De popcorn wordt van me overgenomen en glimlacht Harry. "Sorry, als ik ze een minuutje geef, laten ze me wel wat met rust. Anders blijven ze me lastig vallen."
"Volgens mij maken ze foto's van ons," zeg ik zachtjes.
Waarop hij een kus op mijn wang drukt. "Wen daar maar aan want normaal wordt er altijd foto's gemaakt van me. Helemaal als de anderen er ook zijn. Kom op, we gaan de zaal in."

Tegen de tijd dat de film afgelopen is, hoor ik dat Harry aan de telefoon zit. Net als dat hij even weg gelopen is, aangezien je niet in de zaal mag bellen. Ten minste, niet tijdens de film.
"Zo, ik heb Preston toch gebeld. Door de fans, zullen er straks vast fotografen en journalisten voor de deur staan. Ik wil gewoon weer met jou mee naar huis kunnen," legt hij uit.
De aftiteling is te zien en gaan de normale lichten weer aan. "Meen je dat nou?" Het is wel voor het eerst dat ik deze kant zie die bij hem hoort.
Vanzelf knikt hij. "Ja, sorry daarvoor, ik denk dat het beter is dat Preston voortaan in de buurt is."
Ik slik moeizaam. Het is lastig dat ik hem zo moet delen maar het is te doen. Dat is als de fans niet al te moeilijk gaan doen. "Ik ga nog even naar het toilet dan, voor we naar huis gaan. Zal het morgen ook zo gaan, als we een cadeau voor Louis gaan uitzoeken?"
"Ja," zucht hij. "Dit is mijn leven als ik in de stad ben. Ik kan haast nergens meer heen gaan zonder beveiliging."
Knuffelend geef ik hem een kus. "Wat is dan het gekste dat je mee gemaakt heb?"
Nu schud hij lachend zijn hoofd. "Hoewel ik daar genoeg verhalen over heb, wil ik het daar niet over hebben. Morgen komt je broer, moet ik nog ergens rekening mee houden. Gaat hij je nog erger voor schut zetten dan Emily deed?"
Daardoor sla ik een hand voor mijn ogen en buig ik mijn hoofd wat. "Ja, Brian weet wel wat over me. Zo goed kunnen we ook met elkaar omgaan," vertel ik met een wat ongelukkig gezicht.
Lachend trekt hij me overeind. "Kom op, als jij naar het toilet ga, kijk ik of Preston er al is."
We kunnen nog rustig de zaal verlaten en ga ik gauw naar het toilet. Meer omdat ik niet weet hoe lang het gaat duren om bij de auto te komen, of wanneer we thuis zijn. Dat ik me geen zorgen hoef te maken, wordt duidelijk als ik buiten kom want Harry staat vlakbij en met twee mannen. Preston herken ik wel maar de ander niet.
"Gina, dit is Paddy, hij hoort ook bij onze beveiliging," stelt Harry me voor aan de ander. "Kunnen we naar huis?" De vraag is naar de andere mannen gericht.
Preston knikt. "Ja, en we gaan via de personeelsuitgang."
Iemand van het personeel gaat ons weer voor naar een andere uitgang maar als we daar aankomen, en buiten staan, gaan er toch heel wat flitsen af.
"Echt gek zijn ze helaas niet," gromt Harry naast me en legt hij beschermend een arm om me heen.
"Harry, je auto wordt naar huis gebracht. Ik zet je zo af waar je moet zijn," vertelt Paddy dan. Weliswaar op een manier dat het niet open staat voor discussie.
Toch lijkt Harry er geen problemen mee te hebben. "Mij best, ik wil weg. Naar Gina's huis."
Voor ik het weet, ben ik door de groep fotografen en journalisten gebracht en sta ik voor een zwart busje, waarvan de zijdeur open gaat. "Stap in, Gina." Harry laat mij eerst instappen en volgt hij mij gelijk.
Daarop gaat de deur dicht, en kunnen we nog horen dat zijn beveiliging iedereen van het busje weg stuurt. Geen minuut later zijn Preston en Paddy ingestapt en rijden we al weg.
Om nu te zien dat Preston zich omdraait. "Morgenochtend kom ik je ophalen en is Basil bij me. Je wilde shoppen?"
"Nou ja, eerder een cadeau kopen voor Louis' verjaardag," geeft Harry aan en vertelt hij het adres van mijn huis aan de chauffeur.