**018**

Ik kan het niet helpen dat ik wat nerveus ben om straks zijn ouders te ontmoeten. Zijn moeder, stiefvader en zelfs zijn zus Gemma is er dan. Wat volgens Harry zijn gezin is. Net als dat hij erg weinig contact heeft met zijn echte vader maar daar ligt hij niet wakker van. Waarschijnlijk omdat hij Robin, zijn stiefvader, als zijn vader ziet. Ik strijk mijn shirt glad, voor zover mogelijk, en kijk ik naar het voorbijgaande landschap.
"Het komt goed, echt waar," zegt Harry naast me en legt hij zijn hand op mijn bovenbeen. "Je zult zien dat ze je met open armen ontvangen."
Met open armen, ja, ja. "We zullen zien," reageer ik echter.
Tegelijk aait hij kort mijn bovenbeen en trekt hij zijn hand terug. "Zo meteen bij mijn ouders eten, morgen stel ik je voor aan mijn vriend, die de laatste is van de groep."
"Harry, lieverd, gewoon een herinnering maar hoe lang wil je nog wachten voordat je me verteld wat je doet voor je werk." Juist omdat hij er zo weinig over zegt, maakt het me alleen maar nieuwsgieriger.
Even zucht hij en lijkt hij even verdrietig te zijn om iets. "Morgen of overmorgen, schat," is het antwoord opeens. "Over iets van tien minuten zijn we bij mijn ouders."
Over tien minuten al. Ik doe de zonneklep omlaag om nog een keer in het spiegeltje te kijken en een beetje lipgloss aan te brengen.
"Relax, schat, gewoon jezelf zijn," grinnikt hij dan.
Hoewel ik de verdrietige blik van daarnet nog niet vergeten ben. "Zal ik je dan nog iets over mezelf vertellen? Iets wat ik tegenwoordig zelf eigenlijk vergeet."
Harry parkeert de auto en kijk ik naar een huis dat er normaal doch gezellig uitziet. "Wat dan?"
Ik draai me naar hem om zodat ik hem aan kan kijken. "Dat ik half Iers ben. Mijn vader was Iers maar nadat hij overleden is aan kanker, ben ik met mijn moeder hierheen verhuisd."
Meteen slaat hij zijn armen om me heen. "Dat is verschrikkelijk. Hoe oud was je toen je vader overleed?"
"Dat was negen jaar geleden. Bijna tien jaar. Ik wilde je het nog vertellen voordat je mijn moeder ontmoet. We zijn er beide bovenop gekomen en mijn moeder heeft een nieuwe vriend maar echt serieus is het nog niet," ga ik door.
Harry glimlacht naar me en strijkt hij een lok haar achter mijn oor. "Dat bewijst alleen dat jij een sterke vrouw bent maar je moeder ook. Je zult dat wel van haar hebben dan. Laten we naar binnen gaan."

Als we net binnen zijn, doet Harry de deur dicht en sta ik oog in oog met een vriendelijke vrouw, met donker haar en een vrolijke houding. Net achter haar staat een man, iets flinker maar zeker een warme uitstraling.
Het is de blonde vrouw, die als eerste naar ons toe komt. "Hazz, het is veel te lang geleden."
"Hey Gem," hoor ik hem zeggen terwijl hij haar knuffelt.
Gelijk weet ik door de naam dat het zijn zus is.
De andere vrouw slaat een arm om mij heen. "Hallo Gina, ik ben Anne, Harry's moeder," stelt ze zichzelf voor. "En dit is Robin, mijn man."
"Hm, al bijna een half jaar," grinnikt Robin en schud hij mij de hand. "Aangenaam, Gina, we vroegen ons al af waarom we Harry haast niet meer zagen."
Wat verlegen voel ik mijn wangen rood worden. "Leuk om u te ontmoeten..."
"Zeg maar gewoon jij of je, en anders is Anne ook goed, of mam, wat jij wilt, Gina," verzekert Anne me gelijk terwijl ze me onderbreekt.
Alsof het dan de beurt is aan zijn zus , slaat de blonde haar armen om me heen. "En ik ben Gemma. Kom zitten, waar heb je Curly ontmoet, hoe lang duurde het voor hij je kuste, wanneer is hij voor het eerst een nachtje blijven slapen," vuurt ze gelijk op me af. Daarbij haar broer duidelijk negerend.
"Gem, alsjeblieft," kreunt Harry meteen en komt hij naast me zitten.
Waar ik om in de lach schiet. "Ik heb hem leren kennen in de club Funky Buddha, bij de tweede keer dat ik hem zag, gaf hij me een kus. En..."
"Geen antwoord geven," reageert Harry dan opeens vlug. "Want het is geen antwoord dat zij wil horen."
Nu lacht iedereen erom terwijl Gemma haar schouders op haalt. "Wanneer merkte je dat het een knuffelaar is?"
Glimlachend merk ik dat ik me inderdaad nergens druk over hoef te maken. Zijn ouders en zijn zus, zijn inderdaad heel erg aardig. "Eigenlijk de eerste keer dat ik hem ontmoette," antwoord ik. "Ik ben zelf ook een knuffelaar," geef ik zacht toe.
Om een vertedert geluidje te horen. Dat dus van Gemma af komt. "Ah, mijn broertje heeft dus zijn eigen knuffelbeertje gevonden. Hoe vaak knuffelt hij je dan?"
"Vaak genoeg als ik haar kan zien, en ik zie haar elke woensdag en in het weekend," zucht Harry dan.
Zijn moeder heeft juist weer een blije lach op haar gezicht liggen. "Het is te zien dat jullie gek zijn op elkaar. En hoe vind je het dat..."
"Mam, alsjeblieft, even in keuken, graag." Opnieuw dat Harry snel commentaar geeft. Anders praat hij altijd rustig en zelfs wat langzaam.
Gemma twijfelt even maar dan trekt ze mij mee naar de keuken. "Wil je helpen om de tafel te dekken?"
Het is nog te zien dat Harry dankbaar naar Gemma kijkt en knipoogt. Waar gaat dit over? En nog belangrijker, wat wilde zijn moeder zeggen, of vragen? "Gemma, weet jij waar dat over ging?"
"Ik denk het wel. Weet je wat Harry doet voor zijn werk," vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, dat wilt hij me juist morgen of overmorgen vertellen. Het enige dat ik weet is dat hij bang is ergens voor."
Ze glimlacht even. "Ja, als je weet waar het over gaat, zul je het wel begrijpen."

Ondanks dat Harry zijn moeder snel onderbrak, wat ik overigens nog niet vergeten ben, is de sfeer weer snel gezellig geworden en konden we niet lang daarna aan tafel. Om er dan pas achter te komen dat Harry alles weer van zijn moeder geleerd heeft in de keuken.
"Ja, vroeger was hij al een moeders kindje en nu nog steeds," lacht Gemma vrolijk.
Zelfs Robin en Anne komen met verhalen van vroeger. "Klopt, maar dat geeft niet. Ik heb zelfs ergens een foto van hem en dat hij een bh van mij omgedaan heeft," vertelt Anne zelf.
Harry, die naast me zit, verkleurt steeds meer. "Mam," klaagt hij bijna.
"Wat nou mam? Je weet heel goed wat er met die foto gebeurd is," knikt Anne dan opeens.
Om Harry dan zacht 'o mijn god' te horen mompelen. Alsof hij zich behoorlijk vernedert voelt.
Waardoor ik hem zachtjes een kneepje in zijn bovenbeen geef. "Heb je enig idee wat mijn moeder gaat doen op zondag," zeg ik tegen hem. Ik kan er zelf wel vanuit gaan dat mijn moeder ook met verhalen gaat komen van vroeger. Met een beetje mazzel is Brian er niet want hij weet veel meer van me.
"Waarschijnlijk hetzelfde als wat wij nu doen," grijnst Robin.
Als een antwoord knik ik al. "Ja, en ik mag van geluk spreken dat mijn broer er dan niet gelijk bij is. Maar die zal je nog wel een keer ontmoeten."
Tegelijk wordt mijn glas bij geschonken. "Heb je nog meer broers of zussen, Gina?" Anne kijkt me kort aan.
"Nee, alleen mijn broer, mijn moeder en haar vriend," vertel ik. "Afgezien van Luna." Nu zie ik een glimlach bij Harry door de gedachte aan de kat, die straks thuis op ons wacht.
"Wie is dat?" Gemma kijkt van Harry naar mij.
Ik lach er zelf om. "Luna is een poes, een knuffelaar en elke keer als je kleintje tegen haar zegt, miauwt ze. Toen hij voor het eerst bij mij thuis was, heeft hij kennis gemaakt met haar."
Harry knikt vrolijk. "Dat inderdaad, een lieve poes met een zacht en vriendelijk karakter. Ze snuffelde even aan mijn hand maar alsof ze wist dat ik geen slechte bedoelingen had, kwam ze daarna op mijn schoot liggen."

Pas om tien uur zit ik weer naast Harry in de auto en gaan we terug naar Londen. Moe en vol gegeten, voel ik dat mijn ogen af en toe dicht vallen.
Zachtjes lacht hij. "Je mag best je ogen even dicht doen. Het duurt minimaal nog anderhalf uur voordat we thuis zijn."
Ik hum wat. "Je laat het klinken alsof je je bij mij thuis voelt."
"Nee, dat niet, ik ben thuis als ik bij jou ben, schat." Met zijn vingers streelt zachtjes over mijn hand. Waarop hij zijn vingers in de mijne vlecht. "Zie je wel dat alles goed is gegaan." Nu tilt hij mijn hand op en drukt een kus op de rug van mijn hand. "Ik wist wel dat jullie goed met elkaar op kunnen schieten."
Mijn hoofd naar hem draaiend, zorgt ervoor dat ik een glimlach kan zien bij hem. "Je zult zien dat het met mijn moeder ook wel goed gaat. En ik zal kijken wanneer mijn broer tijd heeft. Zelf zie ik hem ook niet vaak want hij heeft een drukke baan als beveiliger."
"Waar werkt hij dan in de beveiliging?"
Ik zucht even. "Hij werkt in de beveiliging op het vliegveld dus hij werkt in diensten en in het weekend. Eerst zeg je dat ik mijn ogen dicht kan doen en dan praat je tegen me, alsof je me wakker wilt houden. Wat is het nou?"
Weer dat Harry lacht en is het een heerlijk geluid om naar te luisteren. "Slapen doe je eigenlijk in bed. We komen al dichterbij Londen."
Net als ik langzaam weg begin te zakken, zie ik opeens een flits rechts van me. Gelijk zit ik daardoor recht op. "Wat was dat?"
"Het is niks, lieverd," klinkt Harry naast me. Al kan ik iets van irritatie bespeuren.
Het volgende moment flitst er weer wat en daarna is er zacht getik te horen van de regen. "Onweer dus," grinnik ik wat. "Heel normaal hier in Engeland. Misschien gaat het nog over in sneeuw en hebben we straks nog een witte kerst."
Kort lacht Harry wat. "Ik denk eerder een natte kerst. De temperatuur ligt net boven het vriespunt dus de sneeuw zou niet eens blijven liggen."
"Ja, verpest mijn bui maar." Ik geef hem een zachte stomp. "Het zou wel leuk zijn om weer eens een witte kerst te hebben."
Au, hoor ik dan van hem. "Je kent niet eens je eigen kracht," mompelt hij en wrijft hij over zijn bovenarm.
Om hem nu met een diepe zucht aan te kijken. "Misschien moet je zelf maar wat vaker gaan trainen," geef ik dan aan.
"Dat neem je terug want ik train vaak genoeg..."
"Ja, je tong zeker, kom nou, ik sla niet eens zo hard om je zelfs maar een blauwe plek te geven." Even schud ik mijn hoofd. "Hoe lang denk je dat het nog duurt voor we thuis zijn?"
Diep ademhalend, schud hij zelf nu zijn hoofd. "Met dit weer, denk ik nog wel een half uur langer. Ik ga geen risico nemen."
Glimlachend buig ik me naar hem toe. "Eigenlijk ben je een heel lief, attent en zorgzaam vriendje." Om hem dan een kus op zijn wang te geven en meteen breekt er een lach door op zijn gezicht, die de zon zou kunnen laten schijnen. Zeker wel een lach, dat mijn hart een hartslag mist. En voor vannacht ligt hij weer naast me in bed. Hij is inderdaad het beste vriendje ooit.