**009**

Nog sta ik versteld dat Harry me gisteravond op mijn werk verrast heeft. Tegelijk dat hij me nog steeds 's ochtends en 's avonds een berichtje stuurt. Echt heel lief en attent van hem. Nu is het al donderdag en morgen ga ik met hem uit eten.
“Gina,” hoor ik Stephanie zeggen. “Ga je even met mij mee.”
Met een hand in mijn zij kijk ik haar aan. “Mag ik eerst deze bestelling afmaken? Nog een paar dingen.” Geen idee wat ze eigenlijk van plan is of wat ze van me wilt.
Ze knikt al. “Geen probleem, daarna hebben we toch lunchpauze.”
Ja, ja, het zal wel. Toch, en zonder te mopperen, maak ik de bestelling af en ga ik met Stephanie mee.
“Oké, ik weet dat je morgen gaat uit eten met die vent van je...”
“Steph, het is nog niet eens officieel, dus doe me een lol.” Ik laat haar niet uitpraten.
Ze haalt haar schouders op en trekt ze me mee naar een paar rekken kleding. “Ik heb al met Cole gesproken en je mag hier wat van uitzoeken.”
Wat verbaasd kijk ik van de kleding naar Stephanie. “Dat hoeft toch niet. Gewoon een zwarte jurk is genoeg. Het is een tijdloze klassieker.”
De vrouw grinnikt wat. “Weet ik, maar in welk model? Er is een mouwloze jurk, korte mouwtjes, half lang tot je elleboog of lange mouwen,” gaat ze vrolijk verder. “En hoe wil je de halslijn?”
Beseffend dat ik deze discussie ga verliezen, werk ik toch maar mee. “Een mooie halslijn, rond of hartvormig,” reageer ik.
De glimlach verraad dat ze zich gewonnen voelt en laat ze twee jurken zien. Waarvan de één een mooie ronde hals heeft en de ander zou de lijnen volgen van mijn lichaam.
“Dan die,” wijs ik naar de laatste met de mooie halslijn, die alles goed uit zou laten komen.

Wanneer ik thuis ben, heb ik net mijn eten klaar als mijn telefoon gaat. Die heeft wel timing. Snel pak ik mijn telefoon en kijk ik wie de beller is. Harry?
“Hey Harry,” neem ik op.
Er is een lachje te horen. “Hallo lieverd, ik wilde je stem even horen. Straks ga je alweer tennissen en dan kan ik je niet bereiken.”
Dus hij belt om mij te kunnen horen. Kan het nog liever. “Klopt, meestal ben ik wel gemiddeld anderhalf uur aan het tennissen met Emily. Ik wilde net gaan eten.” Ik aai Luna even en ga ik aan tafel zitten.
“Sorry en eet smakelijk dan,” excuseert hij zich. “Ik wilde eigenlijk ook vragen of je het erg vind om zaterdag naar mijn moeder te gaan. Twee keer heb ik pas je naam laten vallen en nu wilt ze je ontmoeten. Het spijt me daarvoor.”
Nu schiet ik in de lach. “Alleen op de voorwaarde dat je dan zondag mijn moeder ontmoet. Zij is ook nieuwsgierig naar jou.”
“Geen probleem,” reageert Harry meteen. “Ik kan niet wachten tot morgen. Dan gaan we samen ergens eten.”
Vanzelf glimlach ik erdoor. “Ik weet het maar als je het niet erg vindt dan wil ik gaan eten. Om half acht staat Emily voor mijn deur en gaan we tennissen.”
Volgens mij glimlacht hij zelf ook. “Nou, eet smakelijk, en hoe laat ben je dan weer thuis? Dan kan ik je weer een berichtje sturen want dan reageer je nog redelijk snel terug ook.”
Alsof hij overal rekening mee wil houden. Echt, ik kan me geen betere vriend wensen. “Dank je, en jij ook eet smakelijk, of heb je al gegeten?” Ik kijk naar de klok. “Rond acht uur zijn we bij het tenniscentrum. Waar we blijven tot half tien. Ik denk wel om half elf thuis te zijn, maar dan lig ik wel binnen een half uur in bed.”
“Dan hou ik het wel op een berichtje en voor elf uur. Veel plezier met tennissen,” geeft Harry antwoord. “Ik zie je morgen, lieverd, om zes uur ben ik bij jou.”
Alleen als ik zijn stem al hoor, voel ik de vlinders in mijn buik. Ik kan niet wachten om hem weer te zien. “Tot morgen, en ik zie je berichtje wel tegemoet. Als ik het nog red, stuur ik wat terug.” Snel neem ik een hap van mijn eten. Anders red ik het straks niet.
“Geeft anders niet. En in dat geval zeg ik alvast weltrusten. Ik kan me voorstellen dat je straks kapot bent als je thuis komt,” lacht hij.
Ik slik mijn hap door. “Ik zie je hoe dan ook morgen, Harry, tot dan.” Om er dan een eind aan te maken en beloofd hij me inderdaad nog een berichtje te sturen vanavond.

Omgekleed in een tennisjurkje en mijn tennisschoenen, loop ik de zaal in. Mijn racket in de ene hand en twee tennisballen in de andere hand. Een handdoek over mijn schouder en een flesje water erbij.
“Wil je nog een warming up of niet?” Emily kijkt me aan als we onze spullen neer leggen aan de zijkant.
Ik schud mijn hoofd. “We beginnen rustig en daarna een vriendschappelijke wedstrijdje,” geef ik aan.
Ze wiebelt met haar wenkbrauwen en gaan we naar onze eigen helft. Om eerst even met de bal te stuiteren, voordat ze het omhoog gooit en mijn kant op slaat.
Waarop we inderdaad in een rustig tempo eerst tennissen. Als we daarna even een kleine drinkpauze inlassen, gaan we op een ander niveau tennissen. Daardoor slaan we de bal veel harder naar elkaar. Elkaar daarbij uitdagend om sneller en harder te zijn.
Eenmaal uitgeput, en zeker een uur later, plof ik neer op de grond en drink ik gulzig mijn flesje water leeg.
“Ik ben kapot,” hoor ik Emily mopperen. “Hè, morgen ga je met je vlam uiteten. Weet je al wat je aantrekt?”
Soms kan ze ook echt van de hak op de tak springen. Ik glimlach wat door haar reactie en drink ik de laatste paar slokken van mijn flesje water. “Ja, een mouwloze zwarte jurk en een warme jas eroverheen.”
“Meiden, mag ik je wat vragen?” Een andere stem klinkt, die ik helemaal niet herken. De medewerkers hier, kennen we wel want Emily en ik komen hier al zeker drie jaar.
Kort kijken we elkaar aan en daarna naar de man die erbij komt staan. “Vragen mag altijd, maar of je antwoord krijgt, is wat anders,” zeg ik met mijn vlugge tong.
“Ik ben Daniel, een scout voor tennis talent. Jullie zijn beide de beste hier, heb ik gehoord. Zou je verder willen komen ermee,” stelt hij zichzelf voor. Samen met het voorstel.
Ik stoot een korte zucht uit. “Nee, ik heb een leuke baan, een relatie en dit is voor mij een hobby. Als een soort uitlaatklep. Voor mij is dit genoeg.”
“Ik moet zeggen dat het verleidelijk klinkt maar toch ben ik het met Gina eens. Ik ga mijn baan er niet voor opgeven want op die manier kan ik wel mijn huis betalen,” is Emily het met me eens.
De man haalt zijn schouders op. “Je zou het kunnen proberen. Stoppen kan altijd.”
Nu schud ik definitief mijn hoofd. “Nee, en nee is nee. Ik heb leuk werk en dat wil ik niet opzeggen. Niet te vergeten dat ik een relatie heb.” Hoewel dat laatste gelogen is, wil ik Harry niet zomaar vergeten of opzij zetten voor een hobby. En dat is ook precies wat het is voor mij. Tennissen is een hobby, nooit heb ik de ambitie gehad om hoger te komen ermee.
“Maar je kunt toch met je vriend erover praten,” verdedigt Daniel zichzelf.
Ik ga staan en hou ik mijn racket stevig vast. Als die vent nu echt niet wilt snappen dat ik het niet wil, ben ik in staat om hem een klap te geven. “Nee.” Ik blijf bij mijn standpunt. “Respecteer dat of ik haal iemand van beveiliging erbij,” waarschuw ik de man en wijs ik met mijn racket naar hem.
“Sorry, ik zou het liefst willen dat je het op zijn minst een kans wilt geven. Het is niet de bedoeling om intimiderend over te komen,” verontschuldigt Daniel zich nu. “En denk jij er hetzelfde over?”
Maar Emily knikt haar hoofd. “Ja, en als ik zie hoe je ons nu benadert en probeert over te halen. Misschien moet je eerst eens een training doen om vriendelijk en geduldig over te komen. Zo maak je geen vrienden. Laat ons met rust en je komt er mee weg. Zo niet, dan zien we ons genoodzaakt om er beveiliging bij te halen...”
“Wat is hier aan de hand?”
“David,” reageer ik naar de beveiliger is. Hij zal wel op de camera gezien hebben dat er wat aan de hand is. “Daniel hier, mag dan een scout zijn, maar we hebben nee gezegd en daar neemt hij geen genoeg mee,” vat ik kort samen.
Davids gezicht verandert meteen en komt hij de zaal in. “Oké, meekomen.” Met lichte dwang, trekt hij de man met zich mee en ben ik weer alleen met Emily.
“Ik heb er zo geen zin meer in. Gaan we naar huis,” wil ik van haar weten.
Hoewel ze gelijk weer knikt. “Ja, wat een ongelofelijke eikel. Nee is nee, en daar heeft hij naar te luisteren.”
“Behalve dat, het maakt niet uit want ik blijf er realistisch onder. Een echte baan, die ik bij Topshop heb, zorgt ervoor dat ik mijn huis kan betalen. Waarom zou ik dat op willen zeggen voor een tennis carrière. Doe me een lol.” Boos stop ik mijn spullen terug in de sporttas. “Straks kom ik nergens en heb ik ook geen baan meer. Ik zou mijn huis kwijt kunnen raken.”
Emily slaat haar armen om me heen. “Kalm aan, lieverd, ik weet hoe je daar over denkt. Hij is weg en hij moet wel erg dom zijn om ons een tweede keer te benaderen. Net als dat David hem net weg escorteerde dus als hij zijn gezicht weer laat zien dan zal beveiliging alert zijn.”
“Je hebt gelijk,” zucht ik en gebruik ik nog deodorant voordat ik mijn eigen kleding aantrek. “Laten we maar naar huis gaan. Nog een glas wijn?”
Nu verdwijnt haar bedenkelijke blik en maakt het plaats voor een grijns. “Graag, dan kunnen we dit achter ons laten. Trouwens, we zijn allebei veel te realistisch om op zo'n aanbod in te gaan.”
Omgekleed gaan we naar haar auto. “Toch maak ik het niet te laat. Morgen nog gewoon werken en in de avond ga ik met Harry uiteten.”
Haar glimlach wordt breder. “Ja, dat ben ik nog niet vergeten. Zaterdag wil ik er alles over horen.”
“Over zaterdag, Harry wilt me dan aan zijn moeder voorstellen. En zondag ontmoet hij mijn moeder,” vertel ik vlug.
Verbaasd kijkt Emily mij aan. “Zo, is het al zo serieus?”
Ik schiet in de lach. “Dat valt wel mee, maar onze moeders zijn gewoon zo nieuwsgierig. Dus we spreken nog wel wat af voor het weekend.”
“Is prima, meid, ik zie je hoe dan ook op dinsdag en donderdag,” wuift ze het weg en gaan we terug naar huis.