*2

De deur ging open. Mevrouw Vankerkhove kwam met een lichte looppas binnen. Ongelofelijk, het was nog niet eens negen uur, en weer zag ze er zo stralend als anders uit. Het was onze lerares Nederlands. Het eerste wat ze altijd -maar dan ook echt altijd!- vroeg na het weekend, deed ze vandaag weer ook:
"Heeft iedereen een prettig weekend gehad? wil er misschien iemand wat over vertellen?"
Bij het begin van het jaar vertelde ze ons dat het erg belangrijk was dat we een goeie klassensfeer hadden. Dat zou een positieve invloed hebben op onze punten. Zo vertelde ze ons dat het erg belangrijk was om onze gebeurtenissen te delen met onze klasgenoten.
Allemaal lariekool. Zoals gewoonlijk stak er niemand zijn vinger in de lucht.
“Wel, Esther, vertel jij eens wat over je weekend?”
Ik zweeg even. Mijn lippen voelden droog aan. Tot mijn eigen verwondering kreeg ik er toch bepaalde klanken uit, en ik zei, stotterend:
“Wel, tja…ik heb…heel mijn weekend thuis gespendeerd. Een beetje…voor de computer gezeten...naar televisie gekeken…”
En toen begon het weer.
"Oh, heeft ons Essietje geen vriendjes? Oh, wat jammer nou! Wat ben je een zielig wicht.”
Die opmerking –en dat verwonderde me niks- kwam van Ellen. Ik begon rood te worden, maar ik reageerde niet. Nee, ik was wel wat meer gewend. En ook al snapte ik niet wat er grappig was aan die opmerking, toch begon heel de klas te schaterlachen. Normale gang van zaken dus.
Mevrouw Vankerkhove begon met haar les, zonder er nog verder op in te gaan. En toen ze mij aan het woord liet om een tekst te lezen en ik een woord verkeerd uitsprak, barstte heel de klas in lachen uit.
Isabeau bootste mijn fout na, en grijnsde naar me. Ze had van die groene, blinkende ogen, en haar lippen waren bloedrood.
Ze had waarschijnlijk vanochtend weer een hele winkel aan make-up op haar gezicht gedaan.
“Waar heb jij leren spreken?”
Ja hoor, alweer Ellen.
Melanie keek me sussend aan, maar ik kalmeerde niet.
De tranen sprongen in mijn ogen. Ik was van plan Ellen in de haren te vliegen, maar dan kwam mevrouw Vankerkhove ertussen. Ik besloot me maar koest te houden.