001.

Hoi iedereen, zoals je misschien al weet is mijn naam Bill Kaulitz. Ik ben de leadsinger van Tokio Hotel en de jongste van de band. Ik geloof van een van de weinige in ware liefde. The one. Je weet wel, ik heb gedatet met meerdere vrouwen. Maar wie dan ook voelde niet helemaal goed. Op een vrouw na. Ik was helemaal hotel de botel voor deze prachtige blonde lange vrouw. Ze kon zo uit een modeblad stappen. zo mooi was ze. Daar bleef het niet bij, ze was ook nog heel erg vriendelijk en leek echt een geweldig persoonlijkheid te hebben. Dit was een jaar voor we op toer zouden gaan.

Ik wil eerlijk gezegd niet helemaal het verhaal vertellen. Als ik bij mijn tweelingziel ben, vertel ik het haar wel. Maar jullie hoeven niet helemaal te weten. Het enige wat ik zal zeggen, wat je me ook niet op interview zal horen zeggen is, ze heeft mij veel pijn gedaan. Ik heb veel gedaan om haar achter me laten maar het is mij niet geheel gelukt. Tenminste niet voor het concert van mijn leven. Het concert dat ik haar zag. Mijn tweelingziel.

Zoals al meerdere optredens die ik al had gedaan, zou ik opkomen. Zingen, omkleden, meer zingen. Je weet het riedeltje wel naar een tijdje. In dat stadium was dat voor mij nog niet helemaal ingebakerd, maar ik wist precies wat te doen en hoe het zou gaan. Eerst het opkomen. Dit is echt heerlijk, al die gillende fans, waar ik normaal gesproken een adrenalinekick van krijg.
Dit keer ging het toch iets anders. Dit keer voelde een interne rust. Die rust had maar één keer eerder gevoeld tijdens een concert. Vijf jaar geleden in hetzelfde land. Dit keer was er enkel meer, een instinctieve kennis dat deze dag een wereld voor mij open zou doen. Dat deze dag speciaal was, want ergens in de zaal was mijn tweelingziel. Ik wist het voordat ik haar had gezien. Die gedachte gaf ik mij ook een adrenalinekick, een hele andere soort. Maar wel eenzelfde soort die ik tijdens een optreden nodig heb. Ook wist ik dat vanaf het moment dat ik opkwam, dat ze naar mij aan het kijken was. Enkel naar mij en dat heeft ze gedaan het hele concert lang. Ze heeft enkel mij gezien en heel even mijn broer omdat hij haar natuurlijk ook wilde zien. Hij had namelijk door dat ze speciaal was.
Sorry, maar eerlijk gezegd, die avond is echt heilig voor mij en dat soort dingen zijn gewoon niet voor het publieke oog. Ik zal weer even in het kort zeggen dat dit de avond is geweest waardoor ik nog steeds geloof dat zij mijn tweelingsziel is. Ook weet ik dat het voor haar nodig was om te blijven geloven dat ik die van haar ben. Want dat is waarom ik het verhaal schrijf. Om haar te overtuigen dat ik van haar houd en dat ze van zijzelf moet houden zoveel als ik doe. Ze weet het wel, in haar hart en in haar ziel. Ze moet het gewoon bewust weten op elk moment. Want wij kunnen niet bij elkaar komen zolang zij het niet bewust constant ter kennisgeving heeft. Wanneer zij weet dat ik van haar houd en zij veel meer van haarzelf houdt, stop ik met schrijven van dit verhaal. Hopelijk wordt dit dus een heel kort verhaal.